بنویسیم جوک، بخوانیم قانون / کسر امتیاز، امتیاز هوادار داشتن!

اینکه جوک بنویسند و اسمش را بگذارند قانون، ظاهرا فقط نزد ایرانیان است و بس! درست از زمانی که استقلالی ها به استناد مقررات نامرئی و از پیش اعلام نشده محکوم به کسر امتیاز شدند، مثل روز روشن بود که اهالی فدراسیون دنبال اولین فرصت برای نازل کردن این بلا بر سر پرسپولیس و احتمالا بقیه مدعیان می گردند. به هر حا اینجا ایران است و علمای مدرن(!) اجتماعی معنی عدالت را تنها در مساوات می بینند. تقصیر خودشان نیست. عقل شان بیشتر از این قد نمی دهد احتمالا. وقتی کار دست کاردان نباشد، نتیجه ماجرا همین وضع مضحک از کار درمی آید. در نهایت صبر دوستان سئول نشین بعد از بازی های هفته سیزدهم به سر رسید تا پرسپولیس و تراکتورسازی هم به سرنوشت استقلال و ملوان دچار بشوند و امتیاز از دست بدهند؛ لابد بر اساس قانون خنده، تبصره حسن زاده!  

کسر امتیاز در خیلی از نقاط دنیا یکی از جریمه های رایج و موثر برای برخورد با بداخلاقی ها و کج روی های اعضای یک باشگاه اعم از مدیران، مربیان، بازیکنان  و هواداران است، اما آنهایی که بدون تعقل و تفکر از روی این قانون کپی برداری کرده اند، لابد نمی دانند که در تمام این کشورها تیم ها ورزشگاه اختصاصی دارند، بلیت فروشی در اختیار خود آن هاست، اغلب تماشاگران با کارت های هواداری و بلیت های شماره دارشان شناخته شده هستند و از همه مهم تر اینکه تامین امنیت استادیوم ها با مشارکت مستقیم خود باشگاه ها صورت می گیرد. به عنوان مثال از زمان انتخاب راسل به عنوان مدیرعامل بارسا، با صلاحدید وی و همکارانش عده ی از هواداران افراطی این تیم موسوم به Boixos Nois از حضور در نیوکمپ محروم شده اند، اما آیا واقع تیم ها در ایران از چنین اختیاراتی بهره مند هستند که باید تاوان بدهند؟ بلیت را فدراسیون می فروشد، ورزشگاه را نیروی انتظامی کنترل می کند، فرهنگ را آموزش و پرورش و صداوسیما می سازند، اما تقاصش را باشگاه ها باید پس بدهند. عجب وضعی، کاملا عقلانی، صددرصد ایرانی!

از همه جالب تر اما این است که قانون کسر امتیاز در ایران، عملا شامل نیمی از تیم های لیگی می شود، چون بقیه اصلا هواداری ندارند که قرار باشد روزی تخلف کنند و موجبات جریمه شدن باشگاه را فراهم بیاورند! پرسپولیس و استقلال و تراکتورسازی در هر بازی چند هزار تماشاگر دارند که تخلف 500 نفر از آنها برای مجازات تیم کافی است، اما امثال نفت و سایپا و راه آهن و صبا یا حتی مس و ذوب و گسترش و استقلال صنعتی در حالت عادی حتی همین 500 نفر تماشاچی را هم پشت سر خودشان نمی بینند و بنابراین همیشه خیال شان راحت است که چنین خطری آنها را تهدید نخواهد کرد. در ایران که زندگی کنی، به این مطایبه ها عادت می کنی؛ اینکه اروپایی ها با هزار ترفند از نفر به نفر هواداران شان با فروش بلیت و پیراهن و شال و لیوان و اشتراک رادیو و تلویزیون اختصاصی درآمد به دست می آورند و گنج می سازند، اما اینجا تنها ثمره حضور تماشاگران، جریمه های میلیونی و این اواخر کسر امتیاز است. کلا انگار همه جای این مملکت با نگاه دولتی اداره می شود، غیر از سرویس شدن مردم که به بخش خصوصی واگذار شده است!