بهانه

از فوتبال فانتزی سخن گفتیم. از فوتبال بی برنامه و فاقد مدیریت هم بارها سخن گفتیم و از معضلات اقتصادی و فوتبال بدون برنامه برای اقتصادی شدن و صنعت شدن و حتی طفیلی نشدن بی شمار ا سخن گفتیم. اما امروز می خواهیم از فوتبال پر بهانه سخن گوئیم فوتبالی که به جای یافتن درمان از ویروس و باکتری و درد شکایت می کند و سرانجام در تب بیماری می سوزد و یا در عفونت مریضی غرقه می شود. امروز از فوتبال پر بهانه سخن می گوئیم و برای بیان آن مثالهای زیر را می زنیم

1/از حمید استیلی سخن می گوئیم. او سر مربی تیم پرسپولیس است و بسیاری او را شایسته این عنوان نمی دانند. او نه از پشتیبانی قدیمی های پرسپولیس برخوردار است و نه طرفداران این تیم توجه زیادی به او می کنند. او در اثر یک دگرگونی اجباری به این تیم آمده است و تحت فشار مدیریتی است که او نسبت به آن حرفه شنوائی دارد. در فصل نقل و انتقال بسیار بد عمل کرده است و کریمی و اولادی و معمارزاده و نصرتی تنها پرسپولیس ی هائی قدیمی بودند که دو باره به این تیم بازگشته اند و این تیم در دفاع راست و هافبک تدافعی و مهاجم و دروازه بان سوم مشکل دارد. اما با این همه استیلی بهانه های بی دلیل می گیرد. او از کی روش شاکی است که چرا 6 بازیکن او را در اردوی تیم ملی نگاه داشته است و می گوید این 6 بازیکن از یاران اصلی او هستند !! اما نمی گوید چگونه این مشکل را تنها برای تیم خود می داند ؟ چرا او بعنوان یک سرمربی در حد پرسپولیس سعی نکرده جانشینانی برای این بازیکنان بسازد و این گونه نباشد که به صرف ملی پوش شدن و سلیقه سرمربی تیم ملی این بازیکنان اصلی باشد. از تیم پرسپولیس حقیقی و نصرتی و حمید علی عسگر و کریمی و اولادی و نوروزی ملی پوش هستند اما استیلی نمی گوید او می تواند در بازی اول معمارزاده را به جای حقیقی و زوج شیری و نورمحمدی را جای نصرتی بگذارد. او نمی گوید اگر این همه مشکل در خط میانی و هافبک دارد چرا بازیکنان خوبی چون بادامکی و منصوری و محمد و فشنگچی و غلام رضائی را نمی تواند جانشین کریمی و اولادی کند ؟ چرا او در مقابل کاشانی سکوت اختیار کرده و چون هر سرمربی مقتدری به مدیریت فشار نمی آورد ؟ آیا استیلی بهانه نمی گیرد؟

2/از استیلی گفتیم بد نیست که از رقیب او علی دائی هم بگوئیم. اولین مصاحبه علی دائی در راه آهن تکرار همان قدیمی گفته های او بود. او در پاسخ به سوال خبرنگاری که از او می پرسد او چرا با هر مدیری چون کفاشیان و کاشانی و...نخست از خوبی های آنها تعریف می کنند و بعد در آخر کار آن گونه بد می گوید تنها اعلام می دارد که شما سن کمی دارید و فوتبالی نیستید!! براستی این جواب مناسب است ؟ چرا دائی در مورد تخمین های نادرست مدیریت روانی اش این گونه پاسخ می دهد ؟ چرا دائی نمی خواهد به خود بیاندیشد و از این رفتار رنگین کمانی خودش در گذرد ؟ چه تضمینی وجود دارد که به به و چه چه گفتن امروز دائی به فردای بدی نیانجامد ؟ امروز دائی می گوید در فکر نگاه داشتن راه آهن در جایگاه فصل قبلی خود است اما نمی گوید تفاوت راه آهن پول دارو با ستارگانی چون کعبی و کاظمی و ... باید متفاوت باشد. چرا دائی بهانه می گیرد ؟چرا دائی می خواهد توقعات از راه آهن را پایین آورد ؟ این حقیقت است که راه آهن دیر یار گیری کرده است و دیر تکشیل شده است اما همه می دانند دنیزلی با پرسپولیس و کرانچار با تیم سابق او همین مشکل را داشتند. حتی قطبی هم به نوعی با همین مسئله رو به رو بود اما اینقدر بهانه ای وجود نداشت. آیا وینگادا بهانه می گرفت ؟ آیا دائی سن بالا و فوتبالی باید این گونه آماتور باشد؟

3/ کریم انصاری فرد نتوانست شاه ماهی فصل نقل و انتقال شود. او بار دیگر به سایپا بازگشت و می گوید. او نیاز به آرامش دارد. آیا او یک فوتبالیست بزرگی خواهد شد ؟ آیا او می تواند یک افتخار ملی شود ؟ چرا کریم انصاری فرد از رقابت می ترسد ؟ او بهانه نمی آورد ؟ او می گوید به بلکبرن و روبن غازان نرفته است چون می خواست که درس بخواند. می پرسیم فاکتور اول او اگر درس خواندن است پس چرا صحبت از لژیونر شدن می کرد ؟ و از سوی دیگر او چرا بی روحیه است ؟ او می گوید به پرسپولیس نرفته است چون اولادی در آن تیم بود و شاید همین بهانه را در مورد استقلال بیاورد و شاید می توانست بگوید بخاطر میداوودی و برهانی و شریفات و مجیدی به آنجا نرفته است. چرا کریم انصاری فرد از رقابت می ترسید؟ آیا او بخاطر ترس به دنبال پرسپولیس همراه دائی بود ؟ آیا ضعفهای روحی یکی از بهترین مهاجمین این سالهای فوتبال ما ربط به بهانه گیری ندارد ؟

و این بهانه تنها بهانه های فوتبال ما نیستند. ضعفهائی که فوتبال ما در مدیریتها و برنامه ریزی ها و مسائل روانشناسی و جامعه شناسی ما تنها با فاکتور بهانه می توانند حل شوند ؟ این گونه فکر نمی کنیم