به احترام بازیکنان و کار بزرگشان / شیربچه های سرخ

اصلا حیف بود اگر پرسپولیس با این کیفیت فوتبالش به جمع هشت تیم برتر آسیا نمی رسید. اگر اینطور می شد حتما افسوس می خوردیم که چرا تیمی با ارائه این مدل ارتقا یافته از بازی فوتبال بین برترین های قاره نیست و قافیه را به تیم های عربی باخته ایم. در این بین ماندن پرسپولیس در گردونه رقابت ها یک وجهه ملی دوباره هم به فوتبال ایران می بخشید و خیلی بد بود اگر در بین 8 تیم برتر لیگ قهرمانان تیمی از ایران وجود نداشت.

حالا اما شیرینی و امید جای حسرت و ناکامی را گرفته و پرسپولیس با بزرگی در قاره، به قول برانکو به حق خودش رسیده است. هر چند شاید رسیدن به جمع هشت تیم برتر لیگ قهرمانان آن هم برای اولین بار افتخاری نداشته باشد اما وقتی کیفیت کار فنی پرسپولیس را در کنار زحمت و تلاش کادر فنی و بازیکنان قرار می دهیم و محدودیت ها را هم می بینیم این صعود اتفاق بزرگی قلمداد می شود.

بازیکنان پرسپولیس همه فوق العاده اند. فوق العاده فداکار، بشدت زحمتکش و البته متعصب. حالا اینها را بگذارید کنار ویژگی های فنی و کیفیت بالایشان تا مشخص شود تیمی که متشکل از مجموعه این بازیکنان است شایسته صعود بوده و محترم تلقی می شود.

شاید این از سیاست ویژه برانکو باشد که بعد از هر برد بزرگ از بازیکنانش به شکلی ویژه تشکر می کند و آنها را تا اوج بالا می برد اما واقعیت این است که وقتی سوت شروع بازی می خورد این بازیکنان هستند که تعیین کننده اند و عملکرد بازیکنان با کیفیت و پرتلاش است که می تواند برد و موفقیت های بزرگ را به ارمغان بیاورد.

جالب است بدانید نکته ای در بین حرف های بازیکنان و مربی لخویا بعد از شکست و حذف تیم شان مستتر است که می تواند سرفصلی برای بالیدن به این بازیکنان باشد. لخویایی ها دلیل عمده حذف تیم شان را انگیزه و تلاش بیشتر تیم حریف برای پیروزی و صعود به مرحله بعد می دانند که با تماشای دوباره مسابقه 100 دقیقه ای سه شنبه شب کاملا درست به نظر می رسد.

پرسپولیس در این جدال بزرگ همانی بود که می خواستیم. جایی حوالی نقطه اوج. تیمی که شبیه تر از همیشه به نام پر اعتبارش به نظر می رسید. مجموعه ای نزدیک تر به آرزوهای هواداران. تیمی که فوتبال آسیا به عنوان قهرمان ایران می شناسد و البته محبوبیتش را با تعداد هوادارانش در هر مسابقه خانگی می توان اندازه گرفت.

برای تمجید از بازیکنان پرسپولیس حالا بهترین زمان ممکن است. امروز می توان به آنها بالید و از خوبی های شان حرف زد. امروز روزی است که همه به احترام بچه های برانکو و کار بزرگی که آنها انجام داده اند از این پرسپولیس به عنوان بهترین تیم ایران یاد می کنند و البته شاید عجیب نباشد که بهترین تیم ایران بهترین نماینده فوتبال ما در لیگ قهرمانان لقب بگیرد و بالاتر از سایر تیم های ایرانی به جنگ با رقبای بعدی بیندیشد.

امروز می شود از درخشش بی حد و مرز وحید امیری گفت که دقیقه 93 سرش را دفاع صعود می کند همانطور که پیشتر از او مسلمان با درد شکستگی دستش کنار آمده بود تا این مهم اتفاق بیفتد. حالا می توان از خویشتنداری طارمی مقابل آن همه هجمه خانمان برانداز تمجید کرد و به فوتبال خوب او در قطر نمره 20 داد. امروز همان روزی است که به احترام زوج میانه خط دفاع پرسپولیس برای چندمین بار کلاه از سر برداریم و برای صلابت شان ساعت ها حرف بزنیم. حالا وقت گفتن از حسین ماهینی است. اینکه در خوب بودن جایی نزدیک به اوج را انتخاب کرده. همچنان می توان از صادق محرمی جوان گفت که دقیقه 93 شوت 70 متری می زند و شگفت زده مان می کند. یا بهتر است از ربیع خواه بگوییم؛ نگرانی دیروز و دلخوشی امروز. بازیکنی که نام تائه هی را از کار می اندازد و از کادر فنی گرفته تا هوادار نمره 20 می گیرد.  امروز و بعد از صعود شیرین به مرحله یک چهارم باید از بیرانوند، سروش، علیپور و احمدزاده به شکلی ویژه تشکر کرد. از دویدن های بی حد و مرزشان، از تلاش بی وقفه ای که برای رسیدن به هدف به خرج دادند و سر آخر مزد بزرگی نصیب شان شد. از بچه های نیمکت هم می توان تقدیر کرد. از شهاب کرمی و علوان زاده که از این صعود سهمی برداشتند تا آنهایی که با فریادهایشان در ورزشگاه نسبتا خالی جاسم بن حمد نفس همبازی های شان را تا دقیقه 96 چاق نگه داشتند. امروز روز تشکر از بازیکنانی است که نگذاشتند فصل شیرین تلخ تمام شود. پس برای همه آنها حالا وقت لذت بردن از تمام دستاوردهایی است که مایه غرور پرسپولیس و پرسپولیسی شده.