به این «پاکی» نمی شود افتخار کرد

هفته گذشته وزیر اطلاعات با برخی از مدیران ورزشی و روسای فدراسیون ها دیدار کرد. علوی در این ملاقات یک جمله کلیدی گفت که به تیتر برخی رسانه ها نیز تبدیل شد: «به عقیده من عرصه ورزش کمترین فساد را در میان جامعه و سایر اقشار دارد.» این گزاره به احتمال فراوان درست است، اما بعید به نظر می رسد هواداران ورزش در ایران به خاطر رویارویی با این واقعیت اجازه خوشحالی داشته باشند. در واقع آنچه موجب پاک تر دیده شدن ورزش در ایران می شود، صرفا تراکم غیراستاندارد فساد و تخلف در بقیه عرصه هاست، نه طهارت این حوزه!

در سال 2005 وقتی داور آلمانی روبرت هویزر اعتراف کرد نتایج برخی بازی ها را در ازای دریافت پول تغییر داده است، هیچکس سعی نکرد موضوع را در یک «دایره بسته» جمع کند یا طوری که رسوایی به بار نیاید سر و ته قضیه را هم بیاورد. هویزر خیلی قاطعانه به دو سال ونیم حبس محکوم شد، چرا که بافت اجتماعی آن کشور در همه سطوحش سعی کرده تا جایی که می تواند عرصه را بر متقلبان و خلافکاران تنگ کند. وقتی رییس جمهور سابق آلمان صرفا به اتهام استفاده از اعتبارش برای خرید یک خانه مسکونی محاکمه می شود، چرا باید تخلف یک داور فوتبال لاپوشانی شود یا رییس باشگاه بایرن مونیخ را به خاطر فرار مالیاتی اش روانه زندان نکنند؟ آنجا ظاهرا بر سر پاک و پاک تر بحث می شود و اینجا انگار در مورد فاسد و فاسدتر!

امروز ورزش ایران تا مغز استخوان درگیر تقلب و ناهنجاری است. دوپینگ، تبانی، رشوه، نیرنگ و فریبکاری از در و دیوار این عرصه بالا می روند. هنوز یک ماه نمی گذرد از رسانه ای شدن خبر آزار و اذیت 14 کودک بی گناه توسط یک معلم ورزش و داغی که این گزارش بر دل مخاطبان گذاشت. اصلا چرا راه دور برویم؟ همین حالا مسوولان فدراسیون فوتبال زل می زنند توی چشم مردم و در مورد رعایت شدن سقف قرارداد در باشگاه ها «دروغ» می گویند. قطعا امکان مبارزه با این قبیل نابه سامانی ها وجود داشت، اگر بقیه شئونات جامعه در زمینه مقابله با فساد یک گام از ورزش جلوتر بودند و این حوزه را هم به دنبال خودشان می کشیدند. سال هاست مدیری در ورزش ایران فعالیت می کند که خیلی ها می دانند مدرک تحصیلی مورد ادعایش شبهه دار است؛ به طور قطع باید با چنین فردی به اتهام جعل عنوان برخورد کرد، اما نه در جامعه ای که بسیاری از مدیران سطح بالایش دقیقا به همین درد مبتلا هستند و حتی در آن با مدرک دکترای تقلبی می توان به وزارت کشور هم رسید!

فساد در ورزش کمتر است، شاید چون تمام گردش مالی تاریخ این عرصه به سه هزار میلیارد تومان نرسد، در حالی که این رقم تنها یکی از اقلام تخلفات اقتصادی در کشور ما محسوب می شود! واضح است؛ برای مملکتی که مسوولانش هزار دغدغه درشت تر دارند، وقوع تخلف در جایی مثل ورزش و نهایتا جابه جا شدن نتیجه چند مسابقه چه اولویتی می تواند داشته باشد؟ وقتی هنوز نمی دانیم چه کسانی سال ها بنزین آلوده در حلق خلق خدا فرو می کردند یا چه نهادی با ارسال پارازیت باعث می شود هواشناسی کشور از پیش بینی طوفان عاجز بماند و جان عده ای شهروند به یغما برود، چه اهمیتی دارد که کدام داور با کدام تیم بسته یا کدام مدیرعامل از جایگاهش سوءاستفاده کرده است؟ اینجا شوک مهم، پرونده عریض و طویل تخلفات دستگاهی است که خودش را پاک ترین دولت تاریخ می دانست، اما حالا قرار است پوشه چندصد صفحه ای شاهکارهایش را خارج از نوبت بررسی کنند. هنوز هم می توان مطمئن بود که ورزش یکی از پاک ترین حوزه هاست، اما مجالی برای لبخند زدن نیست. سرمه ای و قهوه ای را تنها زمانی می توان رنگ های روشن دانست که آنها را با سیاه مقایسه کنی؛ سیاه سیاه!