به بهانه تحریم رسانه ها از سوی ملی پوشان/ دیوار کوتاه رسانه ها و انجمنی که کاری با ورزشی نویسان ندارد

او زحمت کش است و هر جا که ورزش است، او نیز می دود و برای این حوزه نقش آفرینی می کند. اگر چه یک بازیکن با امضای چند برگه قرارداد میلیاردی پول می گیرد، اما او با کم ترین درآمد و کم ترین خواسته در کنار همین بازیکن میلیاردی کار می کند و به نوعی کاری می کند که مردم بیشتر او را بشناسند و به ورزش بیش از پیش علاقمند شوند.

بله؛ این فرد همان خبرنگار ورزشی است. او عمرش را با ورزش سپری می کند و گاهی اوقات بیشتر از یک بازیکن فوتبال که میلیاردی گرفته برای ورزش وقت می گذارد. گاهی در شکست برخی تیم ها او متهم اول معرفی می شود تا قربانی ناکارآمدی عده ای در مسائل فنی و حرفه ای شود، اما او دلسوز ورزش است و بر همین اساس است که کاستی ها را به نقد می کشد و برای بهبود شرایط دلسوزانه کار می کند. خبرنگار واقعی ورزش دلسوز ورزش بوده و هست، اما همواره دلسوزی اش مورد حمله قرار گرفته و واژه شیطنت جایگزین تلاش هایش شده است.

خبرنگار ورزشی در سرما و گرما، در روزهای خوشی و ناخوشی، در ایام تعطیل و غیر تعطیل با ورزش زندگی می کند و برایش قلم می زند تا میلیون ها نفر در داخل و خارج کشور از آخرین اخبار و جریان های ورزشی ایران مطلع شوند. او همه مسایل ورزش را با جدیت و شور و اشتیاق پیگیری می کند.

روزهایی که نیاز است، رسانه ها می شوند یار دوازدهم اما به محض اینکه عبور از موانع به کمک همین قشر میسر می شود، آنها غریبه می شوند و کسی حق ندارد به سراغشان بیاید.

مظلومیت خبرنگاران ورزشی بر هیچ کس پوشیده نیست اما چه باید کرد که گاهی گرفتن حق کار آسانی نیست و عده ای از درون همین مجموعه کاری می کنند که احقاق حق به درازا بکشد و شاید هم دست نیافتنی باشد.

یک روز عکاس یا خبرنگار ورزشی را در یک ورزشگاه کتک می زنند و فردای آن روز یک مربی، بازیکن یا یک مدیر با بدترین الفاظ به سراغ خبرنگار ورزشی می آید.

وقتی تیمی می بازد دیواری کوتاه تر از خبرنگار پیدا نمی شود و هنگامی هم که موفقیتی حاصل می شود گویی اصحاب رسانه نقشی در این حوزه نداشته اند و موفقیت ها فقط و فقط در سیطره بازیکن، مربی یا یک مدیر است و رسانه ها در این مسیر بیگانه اند!

در سرزمینی که برای فوتبال بدون کیفیتش میلیاردها تومان هزینه می شود خبرنگاران ش همچنان با مشکلات بیمه، حقوق ماهیانه و درآمد مکفی و امنیت شغلی خود دست و پنجه نرم می کنند.

آه که چقدر دردآور بود وقتی می دیدیم یک خبرنگار ورزشی که بیش از یک دهه در کنار ورزش و فوتبال دست به قلم بود اما وقتی یک بیماری سخت گریبانگیرش را گرفت پولی برای درمانش نداشت.

آه که چقدر دردآور است وقتی می بینیم خبرنگار یا عکاس ورزشی در ورزشگاهی کتک می خورد و مورد توهین قرار می گیرد، حق اعتراض ندارد و در اغلب مواقع فقط سکوت می کند. او همه بدی ها را به جان می خرد تا بتواند به کارش که عشق و علاقه واقعی اش است، ادامه دهد.

اگر بخواهیم از این آه ها بنویسیم باید صفحات زیادی را با دل نوشته های متعدد سیاه کنیم و برایش مطلب ها بنویسیم، اما برای جمع بندی مطلوب تر بهتر است در مورد آخرین شاهکار برخی از ملی پوشان فوتبال بنویسیم که بنا به دلایلی رسانه ها را تحریم کرده اند و این تصمیم خودجوش برای این است که با هیچ خبرنگاری مصاحبه نکنند.

 

آنها حق دارند با رسانه ها و خبرنگاران ورزشی مصاحبه نکنند چون راحت تر از این قشر پول های دولتی را می گیرند و آنها هستند که خودشان را به مردم معرفی کرده اند نه رسانه ها!

حق با ملی پوشان است که مصاحبه نکنند و اصحاب رسانه را تحریم کنند، چون نیازی به این قشر ندارند و در این فوتبالی که هر کس ساز خودش را می زند کارکرد رسانه بی معنا است.

و اما مهم ترین و کلیدی ترین بخش این مطلب به خود اصحاب رسانه برمی گردد و این سوال تامل برانگیز مطرح می شود که آیا صنف یا انجمنی وجود دارد که بتواند در روزهای سخت از خبرنگار ورزشی حمایت کند؟

وقتی به خبرنگاری توهین می شود یا زمانی که یک ورزشی نویس کتک می خورد چه کسی باید از مظلومیت خبرنگار ورزشی حمایت کند؟ آیا این امکان وجود دارد که خبرنگار ورزشی امنیت شغلی داشته باشد و بدون دغدغه به کارش ادامه دهد؟

انجمن ورزشی نویسان ایران تنها انجمنی است که به نام خبرنگاران ورزشی است و به کام ....

بدون شک اگر خبرنگاران بخواهند از اتحاد و پشتوانه مناسبی در حوزه فعالیت خود برخوردار شوند باید نگاه ویژه تری به انجمن داشته باشند.

این نگاه ویژه فقط مختص به خبرنگاران ورزشی نیست بلکه در همه مشاغل، چنین صنف ها یا انجمن هایی وجود دارد و با این دیدگاه هست که آنها می توانند در روزهای سخت حق خودشان را راحت تر بگیرند.

در پایان روی سخن با همکاران رسانه ای است؛ از مدیران و مسئولان و سردبیران گرفته تا خبرنگاران ی که تازه وارد این عرصه شده اند؛ برای مقابله کج روی ها علیه خبرنگاران ورزشی باید پشتوانه داشت و برای داشتن یک انجمن کارآمد و مقتدرتر باید متحد شد. در غیر این صورت اگر رفتارها همچنان جزیره ای باشد و هر کس جداگانه به فعالیتش ادامه دهد، دوباره این مظلومیت ها ادامه خواهد داشت و همچنان شاهد تحریم ها، کتک خوردن، توهین ها و... خواهیم بود.

اکنون که چند ماهی از پایان دوره 4 ساله انجمن ورزشی نویسان گذشته می توان امیدوار بود که با اتحاد و همدلی اهالی رسانه انتخابات دوره جدید برگزار و اقدامات اساسی برای ساختن یک حامی تمام عیار برای خبرنگاران ورزشی فراهم شود نه اینکه همانند گذشته اتفاقات زیادی رخ دهد و شاهد سکوت انجمن ورزشی نویسان باشیم.