به جای ممنوعیت خارجی ها سوءمدیریت را ممنوع کنید!

برای چندین و چندمین بار ممنوعیت استخدام بازیکن و مربی خارجی اعلام شد، این بار فقط در پرسپولیس و استقلال و طبق خواست وزارت ورزش و جوانان. اما این اولین بار نیست که درباره بی اثر بودن این ممنوعیت ها می نویسیم.

ممنوعیت استخدام بازیکن و مربی خارجی در روزهایی که پرسپولیس و استقلال به شدت درگیر پرونده بدهی های خود به بازیکنان و مربیان خارجی هستند، واکنشی به این پرونده هاست، چه واکنشی لج بازانه و چه واکنشی پیشگیرانه برای بیشتر نشدن پرونده بدهی ها در سال های آینده. اما پرسش این است که چرا پرسپولیس و استقلال با مدیرانی اداره می شوند که خود قدرت تشخیص برای تنظیم درآمدها و هزینه های خود نداشتند و بیش از توان اقتصادی باشگاه تن به خرید دادند و بدهی ها را انباشته کردند و مهم تر اینکه چرا همچنان این باشگاه ها به دست مدیرانی اداره می شود که پتانسیل ایجاد ورشکستگی های بزرگ تر را دارند و برای نجات باشگاه از روش مدیریت آنها، باید ممنوعیت خرید اعلام کرد؟

ممنوعیت خرید بازیکن و مربی خارجی به معنای پایان بحران های اقتصادی فوتبال ایران نیست. فراموش نکنیم که بهترین پرسپولیس را برانکو ایوانکوویچ، یک مربی خارجی طی 4 سال ساخت و رفت. پس از او، صدرنشینی امروز پرسپولیس نیز حاصل کار گابریل کالدرون بود. اما پرسپولیس و استقلال نتوانستند از سرمایه خود محافظت کنند، مربیان خود را از دست دادند و انبوهی از بدهی را از قراردادهای فسخ شده به جا گذاشتند. این استخدام مربی خارجی نیست که بحران زاست، بلکه این سوءمدیریت در پرسپولیس و استقلال است که بحران فنی و اقتصادی را پدید می آورد.

پرسپولیس و استقلال با رایکوف و راجرز، با استانکو و برانکو و استراماچونی و دیگران همیشه روزگار خوبی را برای خود ساختند و برخی از مربیان خارجی آثار ماندگاری را به جا گذاشته اند. ممنوعیت به معنای اعلام پایان مبادله فکری است و این هرگز برای پایان بحران های اقتصادی بهترین و تنها راه نیست.

پرسپولیس و استقلال و باشگاه های دیگر در ایران دچار نظام اقتصادی زیان آوری شده اند که با ممنوعیت ها اصلاح نمی شوند، بلکه اگر صد راه پیش روی آنها باشد، یکی از این صد راه ممنوعیت استخدام بازیکن و مربی خارجی نیست. به یک مثال ساده و نزدیک و واضح توجه کنیم. پرسپولیس و استقلال در همین فصل 99-98 در حالی که هزینه استخدام مربیان خارجی خود را باید تا پایان فصل بپردازند، نیمی از فصل را از مربیان خارجی خود بهره نبردند. این آخرین مثال از کیفیت مدیریت بر این دو باشگاه است. پرسپولیس و استقلال به دلیل متعهد نبودن به قراردادهای خود با مربیان باید هزینه استخدام آنها تا پایان فصل را پرداخت کنند، در حالی که برای نیمی از فصل مربی مربیان دیگری را نیز استخدام کردند.

در این باشگاه ها پیش از آنکه خرید بازیکن و مربی خارجی ممنوع شود، باید سوءمدیریت ممنوع باشد. پرسپولیس و استقلال اگر بازیکنان بی کیفیت خارجی را با قیمت گزاف خریده اند، نشانی از صدها نشانه سوءمدیریت در خود را به تصویر کشیده اند. اگر میلیارد و میلیاردها بدهی از خرید بازیکن بی کیفیت به جا مانده، این محصول نادانی و ناتوانی در نقل و انتقالات در آن باشگاه هاست. خرید بازیکن و مربی خارجی هم که ممنوع باشد، آن نادانی ها در مسأله دیگری بحران دیگری را خواهند ساخت.

بازیکن و مربی خارجی می توانند به کیفیت فنی تیم ها کمک کنند، می توانند با تولید جذابیت بیشتر، خالق درآمدهای تازه در باشگاه ها باشند. می توانند آثار بلندمدتی داشته باشند. مربی خارجی می تواند نسلی را پرورش دهد که باشگاه را با آن نسل سرشار از درآمدهای تازه کند. بازیکن خارجی می تواند پس از درخشش در لیگ ایران بازار کار دست کم در کشورهای حوزه خلیج فارس داشته باشد و فروش او درآمدی بزرگ برای باشگاه باشد. اما این سوءمدیریت است که تمام این آثار فنی و اقتصادی را نابود می کند و تنها اثرش بدهی و زیان است. با ممنوعیت خرید بازیکن و مربی خارجی، عاملان زیان برای باشگاه ها را همچنان حفظ می کنید و فرصت موفقیت های فنی و اقتصادی بزرگ تر را از باشگاه ها سلب می کنید.