به داد حاجی زاده ها برسیم

پسر نه ساله ای به نام امیر حسین حاجی زاده به تلویزیون می آید و حرکات نمایشی با توپ انجام می دهد و به یک باره اسمش بر سر زبانها می افتد و به او لقب مسی ایران را داده اند. در ایران زمین ما مسی ها فراوانی هستند. مردان بزرگی که می توانستند فوتبال بزرگی را نمایش دهند اما خیلی از آنها نابود شدند و برخی هم شانس این را داشتند که امروز چون دانیال داوری و اشکان دژاگه و قوچان نژاد و... باشند اما بقیه به کجا رسیدند؟ با فوتبالی این چنین به کجا می توان رسید؟ فوتبال ما را با فوتبال ایتالیا مقایسه کنید. ایتالیا در سالهای 1934 و 1938 و 1982 و 2006 قهرمان جام جهانی شده است اما با پدیده فساد مبارزه کردند. برای آنها مهم نبود که یوونتوس و میلان و اینتر و... کجا هستند اما ما به دنبال ماست مالی کردن هستیم. به فوتبال ترکیه بنگریم که چگونه با پدیده فساد مبارزه کرد. تیمهای ما که پر طرفدارتر و قوی تر از گالاتاسرای و بشیکتاش و فنر باغچه نیستند.

 به یاد داریم کشف فساد داوری در آلمان باعث شد که داوری خودکشی نیز بکند اما اینجا داور ما تهدید می کند او به چه چیز ما را تهدید می کند؟ اگر قرار است کسان دیگر هم با او پایین روند چه بهتر خواهد بود که کل این بساط به پایین ریخته شود. فوتبال ما تا به فرق سر در فساد و تباهی است. فوتبال ما به لطف ناکار آمدها آنقدر بیمار است که حتی نمی تواند سرمایه هائی سالم را به سمت خودش بکشد. در سرزمینی که نرخ تورم 40 درصد گزارش شده است و از حجم زیاد نقدینگی در رنج است نمی توان فضائی برای پولهای سالم برای فوتبال فراهم کرد چرا؟ چون نمی خواهند براستی پای چه کسانی قرار است به پای میز محاکمه کشیده شود؟ چرا علی دایی خبر از عفو عمومی می دهد؟ چرا عفو؟ در این سیاهی و تباهی می تواند امید داشت که حاجی زاده های دیگر موفق شودند؟ در این تباهی ها می توان فوتبال سالم داشت؟ در این اوضاع بد می توان فوتبال داشت؟ به بسکتبال بنگرید به والیبال بنگرید به کشتی بنگرید. همه جا بساط شادی است علی رغم  تمامی ناکار آمدیهائی که در آن است مربیان تیم ملی کشتی آزاد ایران یعنی قهرمان جهان 9 ماه است که حقوق نگرفته اند اما با این همه کشتی قهرمان جهان شده است. والیبال سالن اختصاصی ندارد. بسکتبال سالن ندارد و پول ندارد دست به دامان لژیونر خارج نیست  اما سو مدیریت و تباهی تا این اندازه نیست.

 آقای دایی ! آقای رویانیان ! آقای قلعه نوعی ! آقای مایلی کهن ! آقای فتح الله زاده ! آقای علیپور ؟ آقای نبی ! آقای ترکی ! آقای اصفهانیان! آقای قهرمانی !... همه کسانی که در این فوتبال هستید برای یک بار هم که شده تا آخرش بایستید. اگر نمی ایستید پس حرف نزنید قبای و جامه فساد را در این فوتبال بپذیرید. دستهای پشت پرده را قبول کنیم. فساد فوتبال را قبول کنیم. شعبده تباهی را قبول کنیم و نابودی امثال حاجی زاده ها را در این سیستم معیوب را بپذیریم و بیاندیشیم که فوتبالی خواهیم داشت اما گلخانه ای نظیر آنچه اکنون داریم یعنی کی روش به دنبال بازیکنان ایرانی تبار بگردد که در سیستم های سالم و با مدیریت برتر ... رشد پیدا کرده اند و بعد بخواهند که در تیم ملی فوتبال ما بازی کنند که این دیگ جوشان فوتبال ما هیچ برای ما نخواهد داشت و اگر می خواهیم که فوتبال سالمی داشته باشیم سکوت نکنیم اگر قلمی و کلامی و اقدامی و ... بلدیم به زبان آوریم فراموشی حکایت دیرین این دیار است زود از یادمان می رود و باز زندگی را از سر می گیریم اما می دانیم تباهی باز خواهد بود درد باز هم خواهد بود. اگر به داد فوتبال نرسیم این فوتبال چهره کریه خود را نشان داده است. این فوتبال مدتها است که تشت رسوائی آن بر زمین افتاده است. این فوتبال نشان داده است بی صاحب است که اگر نبود امثال تاج و نبی و آیت الهی و کفاشیان در فوتبال نبودند و برای خود کف نمی زدند امثال حبیبی ها و طالبی ها و .... گوشه نشین نبودند  فوتبال ما دردش مدل مو و ابرو و .. نیست باور کنیم مضحکه هائی که حتی در تلویزیون ما هم نشان می دهند بخشی از گندابی است که فوتبال فارسی نام دارد. امروز زمان آن است قهرمانی را بخواهیم نگذاریم قهرمانی هم یکی مثل خسروی بشود که چند سال بعد از آن ماجراهایش دوباره بعنوان کارشناس بیاید.

 امروز فوتبال به خود بیاید این فوتبال بی کس و کار حالا بد گونه بوی مشمئز کننده می دهد  کاش آرزوی امروزمان را روزی بتوانیم از یاد ببریم که ای کاش حاجی زاده هم در این فوتبال نماند.