به كجا چنين شتابان؟

تنها چند روز از مصاحبه علي كفاشيان رئيس فدراسيون فوتبال ايران در مورد افق 20 ساله گذشته است كه شاهديم تيم هاي فوتسال و جوانان ايران با نتايجي فاجعه بار به ميهن باز مي گردند. پس از شكست تيم نوجوانان در تهران از تيم ملي نوجوانان ازبكستان و صعود تيم ازبكستان در رده نوجوانان به جام جهاني حالا در امارات شاهديم در حالي تيم ملي جوانان ما در مقابل كره جنوبي يكي از بدترين نتايج تاريخ فوتبال خود را بدست مي آورد كه باز هم تيم جوانان ازبكستان به جام جهاني به همراه كره جنوبي صعود مي كنند. داستان به همين جا ختم نمي شود و شاهديم تيم فوتسال ما كه ماه ها است به شيوه خود مختاري و قهر آميز و با هدايت ترابيان اداره مي شد و با تحريم مردان صاحب سبكي چون شمس و شمسائي به تايلند رفت و در مسابقات انتخابي براي جام جهاني و قهرماني آسيا به تايلند باخت اما آقايان اعتراض هاي مردم را به هيچ گرفتند. حالا از كلمبيا مي بازد به سختي از سد مغرب و پاناما مي گذرد و حذف مي شود و جناب ترابيان باز هم گرمكن مي پوشد و روي نيمكت خواهد نشست تا دست پروردگاني چون صانعي با آبروي فوتسال ما بازي كنند.

اين كل ماجرا نيست در ميان اين همه جنجال شاهديم دلالي به تيم پرسپوليس اولتيماتوم مي دهد كه براي جذب آپيا بايد كارني استراليائي را هم بخواهند !! و اين در حالي است كه در همان ازبكستان مي توانند براحتي اسكولاري و زيكو و ريوالدو را بگيرند و كسي براي آنها خط و نشان نكشد. آري افق فوتبال ما پس از 6 سال حضور اين آقايان به اين نقطه رسيده است. شكست در تهران در رده نوجوانان از ازبكستان حذف در رده جوانان در امارات و حذف تيم فوتسال و حكايت حسرت 32 سال المپيك و... بماند.

تنها چند ساعت به بازي ما با تيم ازبكستان مانده است و آقاي كي روش مي گويد ازبكستان قوي ترين تيم گروه ما است و از اين تيم غول ساخته است كه براستي چنين است ازبكستان اگر امروز غول نباشد با چنين نوجوانان و جواناني در آينده نزديك غول مي شود. تيم ما كه قرار است به مصاف ازبكستان برود حتي اگر به جام جهاني هم صعود كند با اين معدل سني آينده اي ندارد و اين در حالي است كه ما حتي جسارت اين را نداريم كه براي مسابقات غرب آسيا از نام هائي چون منتظري و پولادي و حاج صفي ... كه در تيم ملي هستند براحتي بگذريم.

امروز سخن از يار دوازدهم مي كنيم از شوق و اشتياق براي فوتبال مي گوئيم از جام جهاني و افتخار سخن مي رانيم. از عشق به ميهن مي گوئيم اما با اين مديريت چه شوقي را مي توان در آينده تصور كرد ؟ وقتي بهترين تيمهاي ما از بعد مديريتي نظير تيم پرسپوليس آنقدر مشكل دارد كه نمي تواند طلب خود را از دنيزلي بگيرد و يا اين كه بازيكني به دلخواه سرمربي خود به خدمت خود در آورد وقتي تيمهائي مثل استقلال براي خط حمله خود چشم به مژده بازگشت فرهاد مجيدي دارد و يا دل به بازيكن بي انضباطي چون عماد رضا دوخته است. وقتي تراكتور سازي بايد براي پرداخت بدهي هايش دست به دامان ارز دولتي شود و هنوز نمي تواند درآمد زائي كند. وقتي سپاهان به يك باره چهار گل از تيم الاهلي مي خورد و حكايت پرسپوليس را تكرار مي كند و شاهديم همين تيم سعودي در فينال چگونه در برابر غول كره جنوبي نابود مي شود. وقتي سرنوشت تيمهاي ما به دست بي تجربه ها و فاقد كارنامه هائي چون صانعي و اكبر محمدي سپرده مي شود. وقتي براي جام جذفي دست به دامان باشگاهها مي شويم و از آنها مي خواهيم نصف و نيمه بودن جام حذفي و خودشان را قبول كنند تا كارنامه اسف بار فدراسيون فوتبال با اجراي بازيهاي جام حذفي آن هم به اين صورت سياه تر باشد. وقتي از بعد مالي آنقدر مشكل داريم كه مجبوريم با تاجيكستان بازي تداركاتي بگذاريم و بعد آن را تيمي با سبك و سياق ازبكستان جا بزنيم. وقتي در انتخابات هييت هاي فوتبال آن اتفاق ها مي افتد و دردهاي فرهنگي و مديريتي و حضور غريبه ها در فوتبال را مي خواهيم با شيريني و گل و قصه در باغ هاي پر صفاي لواسان آن هم به ميزباني غريبه ها حل كنيم و.... چگونه مي توان گفت كه شوق را مي توان از اين فوتبال گرفت ؟

بازي با ازبكستان مهم است و مردم بايد به استاديوم بروند و همه عاشق اين هستيم كه تيم ملي ما موفق شود اما در ديد كلان ؟
با اين روشها و آدمها چه شتابان به سوي ناكامي ها مي رويم و دل به اين خوش داريم كه يار دوازدهم هستيم و شور و تعصب ملي داريم ولي در عمل مي دانيم همه اين شور و تعصب چه آسان به قربانگاه بي تدبيري و بي دانشي و سو مديريت و .... مي رود. افسوس