به یاد عمو مهراب

قصه امروز فوتبال ما ذوق زدگي در مورد قرار داد علي كريمي است. يك قرار داد 5 ماهه براي كريمي كه از تيم ته جدولي استيل آذين جدا شده بود و شايعات خبر از حضور او در پرسپوليس مي داد اما كريمي پيراهن سرخ را به پيراهن آبي شالكه داد و اكنون يكي از مردان ماگات است.

مردي كه قهرماني با هامبورگ را او با گل تماشائي اش در برابر يوونتوس در فينال قهرماني باشگاهاي اروپا بدست آورد و حضور كريمي در زير رهبري اين مرد و بازي در كنار بزرگاني چون رائول گونزالس براي فوتبال غم زده ما آنقدر بزرگ بوده كه شايد خيلي از ما يادمان رفته است كه 12 بهمن سالگرد تولد 67 سالگي مهراب شاهرخي و در عين حال هيجدهم سالگرد مرگ او است.

 عجيب است مردي كه به بمب سياه معروف بود هر سال در سالگرد تولدش مي تواند سالروز مرگ بگيرد و اين براي مردي كه بارها در فوتبال ما زنده و مرده شد عجيب نيست.

مهراب شاهرخي بازيكني بود كه در 20 سالگي به تيم ملي دعوت شد سالها در تيم شاهين بازي كرد و حتي بخاطر پيراهن شاهين و عشق به همبازيش عزت الله وطن خواه او به همراه 6 شاهيني ديگر محروم از المپيك 1964 شدند اما رفاقت و معرفت و ظلم ستيزي را از ياد نبردند.

مهراب شاهرخي جز بازيكناني است كه اولين قهرماني ايران را در بازيهاي جام ملتهاي آسيا 1968 بدست آورد او در كنار عزيز اصلي و حسن حبيبي و كاشاني و بهزادي و وفا خواه و قليچ خاني و شرفي و كلاني و افتخاري .. توانستند با پيروزي بر تيم اسرائيل جشن بزرگ فوتبال را براي فوتبال ما به ارمغان آورند. او در عرصه باشگاهي هم دو بار در سالهاي 1350 و 1352قهرمان ايران با پيراهن سرخ شد جائي كه تا سال 1353 در آن توپ زد و سرانجام اولين مرگ او يعني خداحافظي با تيم پرسپوليس در كمال بي مهري صورت گرفت.

 او در سال 54 به همراه گنجا پور تيم شهباز كه بعد از انقلاب تبديل به شاهين شد را مربيگري كردند او در سال 1356 به پرسپوليس بازگشت و در سال 1360 موفق شد جام اسپنداري را به پرسپوليس رساند همان جامي كه باعث شد دومين مرگ او يعني خداحافظي با تيم پرسپوليس و آن هم در كمال بي مهري نصيب او گردد و مهراب رفت و سالها در درد تنهائي و فقر و بي مهري و… گذراند و در 12 بهمن 1371 درست چند وقتي پس از مرگ استاداش پرويز دهداري راهي ديار عدم شد.

عمو مهراب لقب او بود و همگان مي دانند كه او در شاهين تهران با طاووسي و كاشاني و بهزادي و دهداري و… چه بازيهائي انجام داد و چقدر زود مورد بي مهري قرار گرفت و چندي در دارائي توپ زد و بعد به پيكان رفت و در سال 1348 با اين تيم قهرمان تهران شد و بعد به پرسپوليس رفت مهراب رفت و هيچ كدام از ما از اين قهرمان ملي و شاهين و پرسپوليس نه در زندگيش و نه در مرگش يادي نكرديم همان گونه كه از بهزادي و عزيز اصلي و كاشاني و قليچ خاني و شرفي و حبيبي و… ياد نمي كنيم.

 امروز در حسرت و غم ناكاميهاي فوتبالمان هستيم و مشغول شنيدن به نجواهاي پر از طعنه آنهائي هستيم كه خود را مدير و با فرهنگ و با سواد مي دانند و بر مسند فدراسيون فوتبالي هستند كه به همت امثال محرابها صاحب ويتريني پر افتخار است. امروز در گير رفت و آمد هاي كريمي هستيم كه از پرسپوليس همه چيز شد و ندانستيم مرداني چون كاشاني و دهداري و مهراب شاهرخي و بهزادي و كلاني .. بودند كه اين پيراهن سرخ را حفظ كردند تا جواناني چون دائي و باقري و كريمي و مهدوي كيا برسند و پرسپوليس را صاحب افتخارات جهاني كنند. امروز حسرت مي خوريم از بي توجي ها از گذشته هاي زيبائي كه داشتيم و امثال عمو مهراب ها آنها را براي ما ساختند اما لحظه اي به خود آمديم و به خود گفتيم چرا اينقدر قدر ناشناسيم ؟ امروز بر مزار مهراب چه كساني خواهند رفت؟ در موزه فوتبال ايران يعني امجديه چه شور و شوقي وجود دارد؟ و كسي يادي از بمب سياه و عمو مهراب و يا مدافع مستحكم شاهين و پرسپوليس و تيم ملي كسي مي كند؟

مي دانيم كه چنين است و عمو مهراب رفته است و ما باز غافليم

 روحش شاد و يادش گرامي باد