بي ارزش، مثل شبكه ورزش! / تيم ملي در «خانه اجاره اي» تلويزيون

1- اتفاقاتي كه چهارشنبه شب گذشته در خلال پخش تلويزيون ي ديدار دوستانه ايران و اردن رخ داد، يك بار ديگر جايگاه نازل مقوله «گراميداشت مخاطب» و توجه به علايق و شعور مردم را نزد بخشي از بدنه مديريتي جام جم آشكار كرد. قصه تقريبا مثل هميشه بود؛ ابتدا خبر رسيد اين مسابقه تداركاتي به خاطر تصادف اتوبوس حامل بازيكنان اردن، با نيم ساعت تاخير آغاز خواهد شد. بعد شبكه سوم كه خودش را آماده كرده بود اين بازي را به صورت زنده پوشش بدهد، تصميم گرفت خلا پيش آمده را با پخش برنامه هاي جايگزين پر كند. در اين شرايط، طبيعي است كه از هر كودك و نوجوان تازه بالغي هم بپرسيد، به شما توصيه خواهد كرد باكس كمتر از 30 دقيقه اي پيش رو را با برنامه اي متناسب پر كنيد، اما مديران خلاق و ممتاز پخش شبكه سه، بعد از آنكه نيمي از اين تايم را با روي آنتن بردن وله هاي آموزنده و به راه راست هدايت كردن مخاطبان شان(!) از بين بردند، تازه تصميم گرفتند يك سريال 45 دقيقه اي به نام «خانه اجاره اي» را براي مردم در نظر بگيرند! مطابق با آنچه از سوي مسوولان برگزاري مسابقه وعده داده شده بود، بازي ايران و اردن راس ساعت 9 آغاز شد، اما از اينجاي كار به بعد دست اندركاران محترم شبكه سوم «بي حرمتي» به ميليون ها نفر از بينندگان شان را به اوج رساندند. آنها نه تنها باوجود در اختيار داشتن تصاوير بازي از ثانيه اول حاضر به قطع سريال و جايگزين كردن فوتبال زنده نشدند، بلكه در چند نوبت درصدد فريب دادن مردم برآمدند و با پخش مكرر زيرنويسي كه از به تاخير افتادن آغاز بازي حكايت مي كرد، خواستند به مخاطب القا كنند مسابقه هنوز شروع نشده است! سرانجام بعد از آنكه سيما به زور براي «خانه اجاره اي» اش مشتري دست و پا كرد، از دقيقه 24 بازي نوبت به هواداران فوتبال رسيد كه مسابقه تكه و پاره شده تيم ملي كشورمان را ببينند؛ تيمي كه از يك سو مجبور است به خاطر شرايط «خاص» مملكت، قيد برگزاري بازي هاي تداركاتي پرشمار و مهم را بزند و از سوي ديگر حتي معدود مسابقاتي كه برايش تدارك ديده مي شوند نيز چنين با بي مهري دوستان در بخش ديگري از دستگاه مديريتي كشور مواجه مي شود. جالب اينكه ظلم تلويزيون دولتي به ملت و فوتبال ملي، به همين نقطه هم منحصر نشد و آقايان از پخش تقريبا تمام دقايق نيمه دوم بازي به خاطر تقارن آن با مسابقات پارالمپيك سرباز زدند تا دوباره چوب حراج به احترام و اعصاب بيننده بخورد.

2- در توضيح چرايي برخورد نامهربانانه صداوسيما با تيم ملي، عده اي عقيده دارند اتخاذ چنين تصميمي، نوعي واكنش به اعتصاب رسانه اي اخير بازيكنان بوده است و در مجموع مي توان اين اتفاق را هم در چارچوب دعواي جدي تلويزيون و فدراسيون تحليل كرد. حتي اگر اراده اي چنين لجوجانه هم در كار نبوده باشد، باز چيزي از بار گناه دست اندركاران خودرأي جام جم كم نمي شود. مخاطب ايراني مدت هاست كه به چنين برخوردهاي نامباركي خو گرفته است. همين حالا بدون هيچ توضيحي پخش زنده مسابقات مهم باشگاهي در اروپا لغو شده و كسي نمي داند چرا تلويزيون ايران، تنها رسانه تصويري رسمي جهان به شمار مي آيد كه خدماتش به مخاطب، دست كم در يك حوزه خاص هر روز كمرنگ تر از ديروز مي شود! جالب اينجاست كه در اين آخرين شاهكار دوستان محترم تلويزيون ي ، در شرايطي پخش زنده فوتبال قرباني پوشش دادن بازي هاي پارالمپيك شد كه اين دم و دستگاه عريض و طويل، تازگي ها صاحب يك شبكه تخصصي به نام «ورزش» شده است؛ كانالي كه بنا بود بخشي از مسووليت شبكه سوم را در قبال مخاطبان علاقه مند به اين مقوله بر دوش بكشد، اما امروز - هشت ماه بعد از تاسيس و دو ماه پس از افتتاح رسمي – كاملا ناكارآمد و مهجور، يك گوشه رها شده است. منحصر كردن دريافت مجاز تصاوير اين شبكه به دارندگان دستگاه هاي ديجيتالي، عملا باعث محروم شدن بخشي از شهرونداني شده است كه به طور مساوي با ديگران در پرداخت هزينه و تامين پول راه اندازي اينگونه كانال ها سهيم بوده اند. مشكل اما، فقط همين نيست. علاوه بر معضلات و نوساناتي كه در دريافت شبكه ورزش حتي روي همين دستگاه ها نيز وجود دارد، به نظر مي رسد اين كانال در تشخيص ماموريت ها و فلسفه وجودي خودش هم به بن بست رسيده؛ چنانچه به جاي پخش زنده مسابقات ورزشي، عمدتا آنتنش با برنامه هاي به اصطلاح كارشناسي و گفت وگو محوري پر مي شود كه نمي توانند در جلب نظر مخاطب چندان موفق عمل كنند.

3- به طور قطع هم ساعت برگزاري بازي تيم فوتبال ايران و هم موعد رقابت نمايندگان كشورمان در ميدان پارالمپيك از قبل مشخص بوده و خيلي راحت مي شده پي به تقارن آنها برد. با اين حال، اينكه دوستان نخواسته اند يا نتوانسته اند وظيفه پوشش دادن يكي از اين دو برنامه را به شبكه ورزش واگذار كنند، به وضوح نشان مي دهد خود آقايان نيز شكست اين كانال تلويزيون ي نوظهور را دست كم تا اين مقطع از حياتش پذيرفته اند و نمي توانند به آن اعتماد كنند! واقعا چرا وقتي اين همه سرمايه گذاري براي راه اندازي يك شبكه تلويزيون ي انجام مي گيرد، برخي بي تدبيري ها بايد باعث خروج زودرس آن از چرخه خدمت رساني و سرويس دهي به مردم شود؟ براي نزديك به 40 دقيقه، همه كاري كه شبكه سراسري سوم سيما مي توانست براي علاقه مندان به پيگيري يك بازي ملي انجام بدهد ، اعلام نتيجه مسابقه با اردن بود؛ آيا واقعا شان و منزلت يك كانال تلويزيون ي اين است كه سطح خودش را تا قواره هاي ده ها سايت اينترنتي- مثل «لايو اسكور»- كه لحظه به لحظه اين كار را انجام مي دهند، تنزل بدهد؟ آيا اين مسير، به رقابت شانه به شانه با ده ها كانال ورزشي عرب زباني منتهي مي شود كه در كشورهايي مثل قطر، امارات، عربستان و حتي بحرين به بينندگان شان بهترين سرويس هاي ممكن را ارايه مي دهند، يا حداقل براي آنها آنقدر «حق» قائل هستند كه بازي هاي تيم ملي كشورشان را به صورت زنده و كامل تماشا كنند؟!

4- شايد براي كاهش دادن استفاده عمومي از بشقاب هاي ماهواره، بتوان از شيوه هايي مناسب تر از فرستادن تكاورهاي ورزيده روي پشت بام هاي مردم سراغ گرفت و شايد بشود از اين همه نيرو، در هزار گوشه ديگر اين شهر كه گاهي محل وقوع ده ها جرم و بزه خطرناك مي شوند، كمك گرفت؛ مشروط بر اينكه هر كس كار خودش را درست انجام بدهد يا حداقل وقتي يك شبكه تخصصي ورزشي راه مي اندازيم، بلد باشيم چطور از آن استفاده كنيم. اصلا گيريم كه هواداران لاليگا و كالچو و بوندس ليگا و فوتبال جزيره هيچ حقي در اين مملكت ندارند و محكوم به زجر كشيدن هستند، يك نفر توضيح بدهد يك ايراني كه دوست دارد بازي تيم ملي كشورش را ببيند، چه بايد بكند؟ چه بايد بكند كه بازي تيمش مثل مسابقه با اردن «له» نشود يا مثل مسابقه با ازبكستان از كانال هاي عربي به سرقت نرود و به صورت كشيده و دفرمه در معرض ديدش قرار نگيرد؟