بچه هاي برجك هنوز بيدارند؛ معتاد نشو استاد!

به نظر مي رسد لغو ناگهاني استفاده از سرباز فراري ها در نيم فصل دوم ليگ چهاردهم، بدجوري باعث رنجش خاطر رسول خطيبي شده است؛ طوري كه سرمربي تراكتورسازي در كنفرانس مطبوعاتي قبل از بازي با پديده در جام حذفي مسايل شگفت انگيزي را مطرح كرده است: «اگر يكي از اين بازيكنان سرباز كه به آنها اجازه بازي داده نشده معتاد شود يا تصميم به خودكشي بگيرد، چه كسي پاسخگو خواهد بود؟» گویا عدم اجراي دقيق و همگاني قانون در ايران، نه تنها بازدارندگي كافي در برابر تخلفات را به وجود نياورده، بلكه باعث افزايش سطح توقع متخلفان هم شده است. در شرايطي كه حتي اسم اتهاماتي مثل «جعل سند» هم پشت شهروندان عادي و مردم كوچه و خيابان را مي لرزاند، اغلب دوستان فوتباليست بعد از محرز شدن چنين جرايمي راست راست در شهر مي چرخند و كك شان هم نمي گزد. حالا امر كرده اند كه اين رفقا به مدت نيم فصل از ميادين محروم شوند و به همان سلفي گرفتن بپردازند، اما ظاهرا حتي همين تنبيه هم به مذاق آقايان خوش نيامده و باعث شده خودشان را به در و ديوار بكوبند. دوشنبه شب عادل فردوسي پور مدعي شد خيلي از اين بازيكنان ضمن تماس با برنامه نود خواهان فرصتي براي اعتراض به اين تصميم شده اند و حالا رسول خطيبي كه مي توانست مربي بعدي برخي از آنها باشد، تهديد مي كند كه سرباز فراري ها ممكن است معتاد شوند يا خودشان را بكشند! اصلا چطور است نظام وظيفه ضمن صدور كارت هاي معافيت قانوني، براي اين دوستان مراسم تجليل هم برگزار كند تا اين رفقا احيانا سراغ منقل و وافور نروند؛ خوب است آقا رسول؟

اين همه «من غريبم» بازي صرفا به خاطر اين است كه خلافكاران ميلياردي، فقط براي يك فصل از كسب درآمد محروم نشوند و از يك اتومبيل لوكس براي دو سال متوالي استفاده نكنند. جاعلان گرانقدر، حالا عوض اينكه گوشه زندان باشند و روي ديوار «چوب خط آزادي» بكشند، فرصت آن را دارند كه به عادل فردوسي پور زنگ بزنند و او را به وساطت فرا بخوانند. وقتي مجري قانون چنين سخاوت شگفت انگيزي به خرج مي دهد، روشن است كه سرباز فراري ها هم مطالبات تازه تري پيدا می کنند. رسول خطيبي نگران است كه مبادا كار به اعتياد بكشد؛ يكي نداند گمان مي كند همه آنهايي كه اين همه سال است سر سفره بيت المال «پرخوري» مي كنند، خون شان پاك پاك است! انگار نه انگار كه همين ابتداي فصل جاري، بحث بازيكنان معتاد داغ شد و رسانه ها در مورد فوتباليست هايي حرف زدند كه پول مردم محروم و نيازمندان را دود مي كنند و مي فرستند هوا؛ قرار است سرمان را زير برف كنيم و هيچ چيز نبينيم يا وقتش رسيده كه اين گزارش هاي غيررسمي را كمي جدي تر بگيريم؟

براي آدم بي اراده اي كه قرار است به سمت اعتياد كشيده شود، دوران محروميت تفاوت چنداني با روزهاي غلت زدن در پول هاي بادآورده ندارد. چه بسا براي اين رفقا، آنقدر كه ناز و نعمت ناگهاني خطرناك است، بيرون ماندن و خانه نشيني مضر نباشد. در مورد خطر خودكشي هم بعيد است جاي نگراني چنداني وجود داشته باشد. خيلي از اين رفقا خودشان خوب مي دانند كه اگر مهارت نصفه و نيمه لگد زدن شان به توپ نبود، به جاي چند جلسه تمرين در هفته و تفريح در كنار ايل گلي و مرداب انزلي، لب مرز بايد نگهباني مي دادند. لازم نيست آب توي دل اين حضرات تكان بخورد. بچه هاي 18 ساله اي كه در سرماي نيمه شب روي برجك پست مي دهند، همچنان امنيت اين مملكت را تضمين خواهند كرد تا دوستان خلافكار خيلي زود به صحنه برگردند و يك قرارداد چندصد ميليوني جديد ببندند!