بگذار در كنارت باشيم آقاي دايي!

فوتبال ايران در مسير قهقرايي اش هر روز دستاوردهاي جديدي رو مي كند. اينجا عطش قضاوت امان ملت را بريده و كار را به جايي رسانده كه فريادهاي زنده باد و مرده باد در همان هفته دوم از حنجره ها به بيرون صادر مي شود. تنها هشت روز بعد از آغاز فصل جديد ميزهاي محكمه برافراشته شده اند و طناب هاي دار دور سر قرباني ها پرسه مي زنند. متهم رديف اول، علي دايي است؛ مردي كه از دو بازي تنها يك امتياز گرفته و حالا خونش حلال حلال است. قشون پيشكسوت ها با اسامي تكراري بعد از دورخيزي موفق، حالا جفت پا توي سينه تيم آمده اند و با جملاتي مثل «دهم هم نمي شويم» به تحقير سرخپوشان مي پردازند. وضع «متخصص «ها و فوتبال بلدها كه اين باشد، از عامه مردم چه انتظاري مي توان داشت؟ رفته رفته بردباري و شكيبايي به متاع ناياب اين فوتبال تبديل مي شود. ايران سرزمين موج هاست؛ جايي كه اگر فرصت سوار شدن را از دست بدهي، كلاهت پس معركه است.

حرف زدن از اخراج مربي تنها بعد از دو بازي، قطعا از نظر قواعد حاكم بر دنياي فوتبال يك «جوك» است، اما اينجا در ايران اين لطيفه را خيلي جدي براي هم تعريف مي كنند. لابد اگر عنان كار در فوتبال اروپا هم دست همين دوستان بود، پپ گوارديولا و الكس فرگوسن را هم همان اول راه بيرون مي كردند و جلوي آفريده شدن دو تيم تاريخ ساز را مي گرفتند. بي گمان كسي انتظار ندارد علي دايي از پرسپوليس، تيمي شبيه بارسلونا يا منچستريونايتد بسازد. با اين حال او حق دارد بعد از يك سال نسبتا موفق، بخت خودش را روي نيمكت سرخپوشان بيازمايد و حداقل يك نيم فصل تحت فشار نباشد. اين زبان فوتبال است كه از علي دايي دفاع مي كند، اما افسوس كه انگار خود شهريار علاقه اي به افزودن بر شمار موافقانش ندارد. سرمربي پرسپوليس را در مقابل هجمه اي كه عليه اش راه افتاده مي شد بيشتر از اينها ياري كرد، اگر خود او نيز اندكي همراهي مي كرد!

 دور و بر علي دايي پر است از پتك هايي كه منتقدانش وقت و بي وقت مي توانند آنها را بر سر وي بكوبند. شايد هيچ كس در ايران قدرت درك اين موضوع را نداشته باشد كه بهزاد غلامپور چه چيزي مي تواند به نيلسون كورياي 38 ساله با 20 سال سابقه بازي در سطوح بالا ياد بدهد، اما علي دايي يك گلر استقلالي را در كادر فني اش نگه مي دارد تا حتي اگر پاس عاليشاه به رضا نوروزي هم نرسيد، باز همه ياد او بيفتند و از اسم غلامپور براي له كردن پرسپوليس استفاده كنند! اگر علي دايي هم حداقل به اندازه يك هزارم هواداران براي حفظ آرامش سرخپوشان دغدغه داشت، برادرش را در بخش ديگري از تشكيلات اقتصادي اش مورد استفاده قرار مي داد تا هر ناكامي علي، بهانه اي براي استفاده از نام «محمد» عليه او نباشد. از همه اينها بدتر، بي گمان داستان رقم قرارداد دايي است؛ آنجا كه استاد همه ركوردهاي تاريخ فوتبال ايران را در مورد مربيان داخلي جابه جا كرد. او نه تنها حاضر نشد حداقل همان تخفيف ناقابل صدميليوني را علاوه بر دستيارانش شامل خودش هم بكند، بلكه چهارصد ميليون ديگر نيز به رقم مخوف دريافتي اش افزود تا حالا بيشتر از علي دايي، «مربي ميلياردي» تحت فشار افكار عمومي باشد. امروز استاد بايد جواب بدهد كه چطور براي تثبيت قرار داد نجومي خودش زور داشته، اما نمي توانسته مديران باشگاه را براي حفظ سيدجلال يا جذب يك ستاره هم تراز او متقاعد كند؟ اينهاست كه كار دفاع از دايي را سخت مي كند، وگرنه هيچ كدام ا ز مربيان دنيا به خاطر دو بازي سزاوار چنين عذابي نيستند.

اين علي كريمي كه امروز اسمش به عاملي براي اعتراض به دايي تبديل شده، شايد ديگر از نظر فني نمي توانست آنقدرها به سرخپوشان كمك كند، اما دست كم يك خصلت داشت كه دايي ندارد؛ اين كه جادوگر هرگز به پرسپوليس نگاه بازاري نداشت. او – خوب يا بد- هميشه با كمترين چشمداشت مالي حاضر بود در خدمت پرسپوليس باشد، اما براي علي دايي انگار صفر ها مهم ترين مساله دنيا هستند. حيف كه براي دفاع از دايي، اول بايد از مانعي به نام دايي عبور كرد!