بیرونش کنید؛ همین حالا!

   نه اینکه گابریل کالدرون کاملا بی ایراد باشد. نه؛ به هیچ وجه. اتفاقا در جریان همین شکست اخیر برابر نفت مسجد سلیمان می شود جدی تر از همیشه رد پای او را در ناکامی دید؛ اینکه محمد انصاری را با کیفیت پایین بعد از مصدومیتش بیشتر از یک ساعت در زمین تحمل می کند و حتی به خاطر او ارنج خط دفاعی و میانی را به هم می ریزد، اینکه محمد نادری را از دفاع چپ به هافبک چپ و از آنجا به هافبک راست می برد، اینکه نیروهای تخصصی خط میانی مثل عالیشاه و نعمتی را روی نیمکت حبس می کند و اینکه آنقدر موقعیت بازیکنان در زمین را تغییر می دهد که همه سرگیجه می گیرند. اینها بخشی از اشکالات مربی آرژانتینی است، اما همه ماجرا همین نیست. این وسط یک واقعیت تلخ و بزرگ دیگر هم وجود دارد؛ اینکه «فوتبال» با پرسپولیس کالدرون خوب تا نمی کند.

    پرسپولیس پارسال با «برانکو جان» در هیچ کدام از دو بازی رفت و برگشت برابر نفت مسجد سلیمان حتی به اندازه یک چهارم عصر جمعه اخیر موقعیت گل نساخت. آمار این آدینه را بخوانید: 19شوت به سمت دروازه، 11موقعیت گل، 7شوت داخل چارچوب، 3 بار لرزاندن تیرک های عمودی و افقی، وا داشتن گلر حریف به 8 سیو صددرصدی و ارسال بیش از 550پاس؛ اینها یعنی پرسپولیس همه کار کرده که حداقل با 3 گل اختلاف بازی را ببرد، اما گاهی نمی رود که نمی رود که نمی رود. اگر قرار باشد این روی فوتبال را ببینیم، گلر حریف به اندازه کل دوران حضورش در پرسپولیس توپ می گیرد و گلر سر به هوای خودی، با آن لباس آستین کوتاه مسخره در تکاپوی نشان دادن خودش به نمایندگان ویتوریا گیمارش، روی تنها ضربه داخل چارچوب تیم رقیب از زاویه بسته تسلیم می شود. فوتبال انگار قصد دارد انتقام همه مهربانی هایش با برانکو را از کالدرون بگیرد؛ بنابراین عجیب نیست که بازیکنان از دو قدمی توپ ها را به در و دیوار بکوبند و پیشکسوتان آماده حمله را ذوق مرگ کنند.

     هواداری که از اول فصل پشت کالدرون نبود و زندگی با خاطرات برانکو را به حمایت از سرمربی جدید ترجیح می داد، روز تعطیل با حضور تنها 7 هزار نفری اش در ورزشگاه آزادی «حماسه» آفرید. کاش حداقل همین 7هزار نفر قاتق نان بودند نه قاتل جان؛ فریادهای برانکو، برانکو بعد از گل تیم حریف اما واقعیت دیگری را روشن کرد. بسیار خب؛ بیایید شرایطی را فرض کنیم که خواسته این گروه از هواداران محقق شود و کالدرون را بیرون کنند. گزینه جانشینی او کیست؟ برانکو؟ یعنی اینقدر خوش خیالید؟ برانکو همین الان شانس جدی جانشینی با ویلموتس روی نیمکت تیم ملی را دارد و طبیعی است که صد را با نود عوض نکند. حتی اگر اینطور هم نباشد، نشاندن ایوانکوویچ به جای کالدرون مستلزم پرداخت فوری 4هزینه نقدی عمده است؛ اول تسویه همه مطالبات گذشته برانکو و دستیارانش از پرسپولیس، دوم پرداخت مالیات معوق مربی کروات، سوم واریز پیش پرداخت جدید به حساب او و چهارم تسویه حساب با کالدرون. آیا پرسپولیس هم اکنون از نظر مالی چنین بنیه ای دارد؟ راه بعدی استفاده از یک مربی خارجی جدید است؛ هندوانه دربسته دیگری که لابد او هم خیلی زود با برانکو مقایسه خواهد شد و مردم دمار از روزگارش در خواهند آورد. البته خیلی جای نگرانی نیست، چون هنوز گزینه مربی داخلی وجود دارد. مثلا می شود علی دایی را دست در دست اخوی گرامی روی نیمکت پرسپولیس نشاند و از بهزاد غلامپور هم خواهش کرد با استعفا از استقلال منت بگذارد و به کادرفنی سرخپوشان اضافه شود. گزینه روشنفکری تر هم کشاندن یحیی گل محمدی از شهر خودرو به تهران است؛ یعنی عین همان پروژه سیاهی که دوره رویانیان در مورد یحیی و صبای قم انجام شد و سرانجامی زشت و نفرینی داشت. حالا بفرمایید کدام را می خواهید؟ سناریوی بعد از اخراج کالدرون چیست؟ واقعا ما چطور مردمی هستیم که همیشه فقط سر «نخواستن» اجماع می کنیم، بی آنکه دقیقا بدانیم چه می خواهیم؟

     بازیکن نیمکت نشین شده پرسپولیس با یک خروار ادعای تعصب بلافاصله بعد از باخت از رختکن بیرون زده و درحالی که با دمش گردو می شکسته رو به چند خبرنگار گفته: «خدا جای حق نشسته». این حال و روز سرمربی تیم است؛ کسی که روی سکو با خاطره بازان برانکوپرست، در زمین با فوجی از بداقبالی و در رختکن با طعم گس خیانت مواجه است. آخرت هیچ کدام تان مثل دنیای این روزهای کالدرون مباد!