بی‌انگیزگی و ناکارآمدی مهم‌تر از بیماری

تصور می‌شد پرسپولیس بعد از باخت شوکه کننده در قزوین به خودش بیاید و اندک شانس‌هایش برای نزدیک شدن به صدر جدول را زنده نگه دارد اما تیم کارتال از همان شروع مسابقه وارفته و مریض نشان می‌داد.

پرسپولیس نیمه اول فوق‌العاده ضعیف و ناامیدکننده‌ای پشت سر گذاشت و خوش‌شانس بود که دروازه‌اش را بسته نگه داشت.

نیمه دوم شکل بازی سرخ‌ها بهتر شد و استقلال خوزستان که توان 90 دقیقه پرس نداشت از حوالی دقیقه 60 به بعد افتاد.

در عین حال تغییرات کارتال تا حدودی کیفیت سرخ‌ها را در زمین بالا برد اما این میزان از بهتر شدن برای بردن این مسابقه کافی نبود و هیچ کس نمی‌تواند بگوید تساوی ناعادلانه است.

پرسپولیس در نیمه نخست این بازی هیچ موقعیت گلی نداشت و حتی یک ضربه به چهارچوب دروازه حریف نزد. در تمام طول نیمه دوم نیز با وجود برتری سرخ‌ها اما تنها موقعیت جدی گل این تیم همان ضربه سر علی علیپور بود که به تیر دروازه حریف خورد و گل نشد و با وجود تمام ارسال‌ها و مالکیت بالا، فوتبال قابل قبولی از پرسپولیس آن هم در یک بازی خانگی مقابل هوادارانی که از ابتدا تا انتهای مسابقه از تشویق غافل نشدند، ندیدیم.

ناکارآمدی پرسپولیس در خلق موقعیت گل و حملات مداوم و به صورت کلی‌تر کیفیت پایین تیم در فاز حمله یک دلیل مهم داشت؛ غیبت امید عالیشاه، بازیکنی که در بازی‌های این فصل موتور محرک و رابط بین خط حمله و خط میانی بوده و با اندک حرکات خلاقانه‌اش باعث بالا رفتن کیفیت تهاجمی تیم خود می‌شود.

در غیاب عالیشاه، امیری که تازه از مصدومیت برگشته فروغ چندانی نداشت و تعویض شد و اورونوف که برای اولین بار در ترکیب اصلی قرار می‌گرفت با وجود تلاش فراوان نتوانست گرهی را باز کند.

جدا از این برای توجیه نمایش ناامیدکننده پرسپولیس می‌توان به دو مسأله مهم اشاره کرد؛ اول بی‌انگیزگی ناشی از اختلاف امتیاز زیاد با صدر جدول و دوم بیماری عجیبی که اردوی پرسپولیس را فرا گرفته و به صورت کاملاً مشخص تأثیرش را در شرایط بدنی بازیکنان گذاشته است.

با این وجود سؤال بزرگ اینجاست که کدامیک از این موارد در از دست دادن دو امتیاز بازی اخیر تأثیر بیشتری داشته است؟ اگر کارتال می‌گوید تیمش مریض است و در این شرایط هیچ چیز نرمال نیست و نمی‌توان انتظار بیشتری داشت پس چرا کیفیت تیم او در نیمه دوم بالاتر رفت؟ در واقع اگر پرسپولیس شرایط بدنی خوبی نداشت در سی دقیقه سوم آنطور حریف را عقب نمی‌فرستاد اما به نظر می‌رسد بیشتر از این مسأله ناکارآمدی تیم در فاز حمله و بی‌انگیزگی یا به صورت صحیح‌تر نداشتن انگیزه کافی برای رقابت در کورس قهرمانی دلایل اصلی این نمایش ضعیف و ناامیدکننده و از دست رفتن دو امتیاز مهم دیگر بود.

یک انگیزه مهم برای رسیدن به رتبه دوم
در روزی که پرسپولیس دو امتیاز خانگی از دست داد خوش‌شانس بود که سپاهان هم در اراک به پیروزی نرسید وگرنه پس گرفتن رتبه دوم از این تیم سخت‌تر هم می‌شد. حالا در فاصله پنج هفته مانده به پایان فصل پرسپولیس دو امتیاز کمتر از سپاهان دارد اما یک بازی مستقیم مقابل این تیم خواهد داشت که می‌تواند تعیین‌کننده باشد به شرطی که تیم کارتال از آنچه در دو دیدار اخیر نشان داد فاصله بگیرد و بهبود یابد. پرسپولیس برای شکست سپاهان بعد از سه باخت متوالی در همین فصل غیر از بحث انتقام، یک انگیزه مهم و پررنگ دارد و آن چیزی نیست جز رسیدن به رتبه دوم جدول. در شرایطی که شانس قهرمانی به حداقل رسیده پرسپولیس می‌تواند برای رسیدن به رتبه دوم تلاش کرده و همچنان به پنج بازی آخر از جمله تقابل با سپاهان به چشم فینال نگاه کند چرا که در صورت رسیدن به رتبه دوم می‌تواند حداقل سهمیه حضور در پلی‌آف لیگ نخبگان آسیا را برای خود زنده کند وگرنه فصل آینده حتی اگر بهترین تیم را برای کارتال ببندند اما خبری از حضور در لیگ‌های قاره‌ای نباشد، داشتن یک تیم جذاب و فوق‌العاده فقط برای جنگ در رقابت‌های داخلی جذابیت و فایده‌ای ندارد.