تابستان نقل و انتقالات، زمستان خصوصی سازی!

به رفتار استقلال و پرسپولیس در روزهای نقل و انتقالات نگاه کنیم. آنها آیا شباهتی به تیم هایی دارند که می خواهند برای واگذاری به بخش خصوصی واقعی آماده شوند؟ آنها تا ریال آخر درآمدهای واقعی و احتمالی خود تا آخر فصل را در همین نقل و انتقالات پیش خور می کنند، کاری که اغلب مدیران سال های اخیر استقلال و پرسپولیس یکی از دیگری استادانه تر انجامش داده است.

خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس در سال 98. این وعده جدی وزارت ورزش و جوانان است، چیزی بیشتر از یک توییت در توییتر وزیر ورزش و جوانان اما آیا در عمل هم بیشتر از یک توییت شکل واقعی خواهد داشت؟

استقلال و پرسپولیس باشگاه هایی هستند که فوتبال را در نقل و انتقالات خلاصه کرده اند و باشگاهداری را آنچنان کوچک کرده اند که از آن یک تیم و از تیم چند ستاره و از ستاره ها چند نتیجه می خواهند. به جای بزرگ شدن باشگاه، رقم قراردادها بزرگتر می شوند و به جای وسعت گرفتن کار، بدهی ها باشگاه را فرا می گیرند. از مدیریت، عکس یادگاری با ستاره ها باقی می ماند و چالش بدهی ها. کدام روزنامه نگار ورزشی از مدیران سالیان اخیر باشگاه ها ایده و تولید اندیشه و یادگار پایداری را به خاطر می آورد؟ نه دیده ایم و نه شنیده ایم.

استقلال و پرسپولیس که بیشترین فرصت های درآمدزایی را به واسطه هواداران شان دارند و ریشه و قدمت و جایگاه اجتماعی شان می تواند آنها را به الگوهای باشگاهداری در ایران تبدیل کند، مشغول چه فکر و کدام رفتار حرفه ای و کدام رسم و ایده اند؟ مالکیت استقلال و پرسپولیس بر عهده دستگاهی است که تولید فکر حرفه ای در ورزش و تولید اندیشه برای فردای ورزش مهمترین و کاربردی ترین مسوولیتش است. کوته فکری و تنگ نظری می خواهد که نقد جدی در این زمینه ها را به بحث نازل کینه از این مدیر و تعلق خاطر به مدیری دیگر بکشانیم. درها را بگشاییم برای بحث .

خصوصی سازی اگر تصمیم جدی وزارت ورزش و جوانان در سال 98 باشد، باید جدی ترین انتقادات درباره آنچه بر مدیریت ورزشی و مدیریت اقتصادی این دو باشگاه می گذرد، رایج شود؛ همان چه وزارت ورزش باید به رویش آغوش باز کند.

از استقلال و پرسپولیس و بحث درباره آنها فقط بلبشوی انتخاب مربی در رسانه ها معنا پیدا می کند و این بی شک طبیعت فوتبال است اما در سالی که وزیر ورزش و جوانان از واگذاری قطعی این دو باشگاه حرف می زند، خبر و نظر درباره این دو تیم رنگ دیگری باید داشته باشد و مفاهیم تازه ای را باید جست و جو کرد. بخش خصوصی واقعی وسط این آشفته بازار نشانی از امید برای یک کار حرفه ای در ورزش پیدا نمی کند و اگر نشانه هایی هست که وزارت ورزش را به واگذاری این تیم ها امیدوار کرده، باید درباره آنها بحث کنند، نه اینکه خصوصی سازی در یک توییت و چند مصاحبه رسمی خلاصه شود.

ماجرای واگذاری استقلال و پرسپولیس در همین بازار نقل و انتقالات تابستانی نیازمند تغییر رفتار بود، نیازمند آزمون و خطا در مدل های دیگری که شاید بخش خصوصی واقعی را به ورود در چنین عرصه ای ترغیب کند. این تابستان، پاییز و زمستانی را پیش رو دارد که سال 98 را به پایان می رساند، سال واگذاری استقلال و پرسپولیس به بخش خصوصی. اما اگر منظور از بخش خصوصی هیولای ولخرج و پیچیده ای باشد که قرار است بیاید و ارقام را هولناک تر و هزینه ها را گزاف تر کند، بحث دیگری است و به هیچ پیش زمینه و ساختار و دلیل موجهی در اقتصاد ورزش نیاز ندارد.