تا به کی تجربه اندوزی؟

تیم پرسپولیس به روال چندین سال خود کلاه بزرگی در مورد خرید بازیکنان خارجی بر سرش رفت. این اتفاق سالها است که در مورد پرسپولیس و استقلال رخ می دهد و این دو تیم بر خلاف تیمهای صنعتی چون سپاهان و ذوب آهن و تیم نظامی تراکتورسازی و برخی از تیمهای دیگر کمتر موفق به خریدهای خوب خارجی شده است و شاهد بودیم که سالیان طولانی است که این تیم بازیکنان سوریه ای و پانامی و برزیلی و اخیرا اروپائی و حتی استرالیائی و کروات گرفته که کاررائی به هیچ عنوان نداشته اند.

پرسپولیس در سال گذشته به گفته مربی دروازه بان هایش دروازه بانی به نام لوبانف را با ده کیلو اضافه وزن به خدمت می گیرد و در حالیکه فشار بازیکنان بی قابلیتی چون تولدو و.... را بر دوش دارد باز دست به انتخاب گولیج می زند.

پرسپولیس در سالهای گذشته چند بازیکن خارجی خوب هم گرفته است که به اندازه تعداد انگستان یک دست هم نمی شود. بازیکنانی چون ماریچ و بنگستون و ایمون زاید و نیلسون و گابریل ... اما معلوم نیست به چه علت آنها را براحتی از دست می دهد که آخرین نمونه آنها ماریچ و بنگستون بودند.

سوال این است اگر برانکو بنگستون را بعلت کندی نمی خواست آیا پریموف بازیکن سریعی است؟

سوال بعدی این است که هزینه گولیچ و یانسکی بیشتر از ماریچ بود؟

صحبتهای هدایتی را می شنویم و امیدواریم که راست نباشد. به واقع گولیچ به این دلیل گرفته شد که مابقی پولش پرداخت نشود؟

حال نگاهی به آینده است. صحبت بر سر استخدام بازیکنی برای جانشینی گولیج است و این که پرسپولیس نمی تواند بازیکن اروپائی بگیرد. سوال این است چه لزومی دارد پرسپولیس بازیکن خارجی بگیرد؟ مگر پرسپولیس از بعد بازیکن خارجی در این سالهای اخیر صیاد خوبی بوده است؟

به نظر می رسد که در روند انتقال بازیکنان دو تئوری وجود دارد:

1/ برانکو نقش کم رنگی دارد
2/ برانکو سلیقه ندارد

در مورد اول شایعات زیاد است. بازگشت طارمی و رضائیان موئید این نکته هستند که برانکو در بسیاری از مواقع نقش تعیین کننده ای ندارد و در مورد تئوری دوم هم سابقه نشان داده است که برانکو در برخی از مواقع به واقع بی سلیقه است. چون نگه داشتن نورمحمدی و نخواستن سید جلال و یا استفاده از بابک حاتمی و این روزها ربیع خواه در تیم پرسپولیس و در سالهای دور استفاده از ستار زارع در تیم ملی ایران.

در هر دو صورت به نظر می رسد پرسپولیس نباید ریسک کند و باز دل به ناشناخته ها دهد این که سروش رفیعی به پرسپولیس می آید اتفاق خوبی است اما بجای گولیچ چه باید بکند؟

به نظر می رسد پرسپولیس یادش رفته است که حامد آقائی ملی پوش تیم ملی جوانان بازیکنی است که پستش مدافع میانی است پس چه لزومی دارد پرسپولیس دنبال نا آشناها بگردد؟

تجربه استفاده از کمال کامیابی نیا در پست دفاع میانی هم می تواند رویش کار بیشتری شود که به طور حتم بهتر از استفاده بازیکنان نام نا آشنا خارجی است. حتی پرسپولیس می تواند از دفاع سه نفره هم استفاده کند و خط هافبکش را با 4 بازیکن و خط حمله را با سه بازیکن آرایش دهد. استراتژی که تیمهائی نظیر بارسلونا در سال جاری انجام دادند و در ایتالیا و خصوصا تیم ملی آن سه مدافع بازی می کنند. یعنی سید جلال و محمد انصاری و ماهینی سه مدافع باشند و پرسپولیس با استفاده همزمان کمال و احمد نورالهی در جلوی سید جلال به او کمک کنند و در کناره ها دو هافبک دونده چون عالیشاه و احمدزاده و در جلوی این خط هافبک محسن مسلمان و در خط حمله امیری و طارمی باشند.

باری برانکو تیم پرسپولیس باید از خطا و آزمون کردن بنجل های خارجی دست بردارند چون تجربه اندوزی کافی است.