تا 200سال بعد، همه کامیابی ها به خاطر توست!

از صمیم قلب به خوش اقبالی و پیشانی بلند کارلوس کی روش غبطه می خوریم؛ به مردی که خودش نیست، اما لشکر حامیانش به طور بی وقفه در حال اعتبارسازی برای او هستند. از کل کل های حیرت انگیز فضای مجازی که بگذریم، می رسیم به اظهارنظر مهدی طارمی که در بازگشت کاروان تیم ملی گفت: «داریم ثمره تغییر نسل کی روش در تیم ملی را می بینیم.» خب خدا را شکر که ناکامی های دور رفت ناشی از بی عرضگی مارک ویلموتس بود و کامیابی های دور برگشت از صدقه سر نسل سازی کی روش رخ داد. تو گویی در دور رفت ویلموتس یک اتوبوس بازیکن با خودش از بلژیک آورده بود و آنهایی که باختند، ربطی به این تیم برنده نداشتند!

آنچه امروز می بینیم، ستایش برانگیزترین ورژن مهدی طارمی است. او از نظر فنی در سطح کیفی بسیار مطلوبی قرار دارد و میزان اثرگذاری اش در تیم ملی هم به حد مورد انتظار رسیده است. طارمی حتی از نظر رفتارهای بیرون از زمین هم بسیار رشد کرده و بابت همه اینها باید به او تبریک گفت. با این حال ارزش افزوده ای که او بی خود و بی جهت به سرمربی پیشین تیم ملی می بخشد به هیچ وجه قابل هضم نیست. بسیار ساده و بدیهی است که وقتی یک مربی در یک بازه زمانی 8ساله هدایت تیمی را برعهده دارد، خودبه خود تغییر نسل اتفاق می افتد. شما حتی اگر بدترین و بی ربط ترین مربی تاریخ را هم به مدت 8سال در یک تیم مشغول به کار کنید، بالاخره تغییر رخ خواهد داد؛ چرا که گروهی از بازیکنان پا به سن می گذارند و بازنشسته می شوند. بنابراین با فتح الفتوحی طرف نیستیم که ارزش و اعتبار آن منحصرا مربوط به کارلوس کی روش باشد. نکته طعنه آمیزتر اما این است که بسیاری از بازیکنان فعلی تیم ملی اصلا ربطی به کی روش ندارند. اینها در دوره مربی پرتغالی یا گل نکرده بودند یا دیده نمی شدند و جایی در تفکرات او نداشتند.

از مهدی طارمی عزیز سؤال می کنیم شجاع خلیل زاده در دوران حضور کی روش روی نیمکت تیم ملی، چندبار دعوت شد و چند بازی انجام داد؟ صادق محرمی چطور؟ احمد نوراللهی چی؟ علی قلی زاده، جعفر سلمانی، سیامک نعمتی، دانیال اسماعیلی فرد، مهدی قائدی و خیلی های دیگر چطور؟ بعضی بازیکنان هم به اندازه ای کیفیت دارند که هر کسی سرمربی تیم ملی باشد از آنها استفاده می کند. مثلا چه کسی ممکن بود در این سال ها چشم از سردار آزمون یا خود مهدی طارمی بپوشد؟ ستاره ای مثل وحید امیری معتمد تمام مربیان دوران بازی اش بوده است؛ چه کسی ممکن بود در تیم ملی به او میدان ندهد؟ مسلما کی روش هم با ذکاوتش به رشد بازیکنانی مثل مرتضی پورعلی گنجی، سعید عزت اللهی و... کمک کرد، اما همه مربیان کم وبیش از این کشف ها دارند. همین حالا دوران استفاده از امثال رامین رضاییان، وریا غفوری، امید ابراهیمی، مسعود شجاعی، اشکان دژاگه و چند نفر دیگر به پایان رسیده؛ لابد این را هم باید به حساب تغییر نسل اسکوچیچ ظرف تنها 7بازی بگذاریم و تا 50سال دیگر از آن یاد کنیم!

کارلوس کی روش در مجموع برای فوتبال ایران مربی خوب و موفقی بود. او خودش به اندازه ای روی این نیمکت دستاورد داشته که  نیازی به اعتبارسازی های کاذب نداشته باشد. این قبیل تمجیدهای غلوشده و بی جهت از مربی پرتغالی، تنها ارزش اصل کار او را زیر سؤال می برد و لوث می کند. شاید به صلاح کل فوتبال ایران باشد که واقعیتی به نام «پایان کی روش» را بپذیرد، او را به تاریخ بسپارد و بیش از این در دوقطبی های فرسایشی و بی فایده دست و پا نزند. اگر سند محضری بدهیم و قبول کنیم که تا 200سال آینده اصل و اساس همه موفقیت های تیم ملی به کی روش بر خواهد گشت، دست برمی دارید و مربیان بعدی را هم «آدم» حساب می کنید؟