تجسم فقر، زير لاستيك لكسوس!

1-  روز گذشته يك حاشيه تلخ و آزاردهنده تمرينات باشگاه پرسپوليس را تحت تاثير قرار داد. ماجرا از اين قرار است كه علي دايي هنگام خروج از درفشي فر، با دو فرد متكدي روبه رو مي شود كه از او تقاضاي كمك داشته اند. در اين ميان به ويژه نفر دوم كه فرد مسني هم بوده، اختلال بيشتري به وجود مي آورد؛ چرا كه مقابل اتومبيل دايي روي زمين دراز مي كشد و تهديد مي كند كه در صورت بي اعتنايي سرمربي پرسپوليس، خودش را به كشتن خواهد داد. سرانجام اما با مداخله حراست ورزشگاه، اين مشكل حل مي شود تا با پايان يافتن صحنه هاي تكان دهنده، ماشين دايي از ميان جمعيت عبور كند. اين البته اولين باري نيست كه چنين حوادثي براي پرسپوليسي ها رخ مي دهد. در واقع مكان تمرينات تيم هاي مهم فوتبال در كشورمان، مدت هاست كه به محل مراجعه و تجمع افراد نيازمند تبديل شده است؛ مردان و زناني كه خيلي هاي شان واقعا از تنگناهاي مالي به ستوه آمده اند، اما تعدادي از آنها هم از سر سودجويي و فرصت طلبي چنين درخواست هايي مطرح مي كنند.

2-  اگر چه سازوكار برگزاري مسابقات خيريه و نيز هدفمند كردن كمك هاي ورزشكاران به افراد نيازمند در كشور ما چندان منظم و سيستماتيك نيست، اما انصافا خيلي از فوتباليست هاي ايراني اهل خيرات هستند و سعي مي كنند هرازگاهي به مراجعان محتاج ياري برسانند. با اين وجود اما، كثرت وحشتناك و روزافزون چنين افرادي مانع از آن مي شود كه موضوع توزيع كمك بين آنها سير منطقي خودش را طي كند. غير از اين، چنين اجتماعات متاثركننده اي اصولا زيبنده اماكن عمومي در يك جامعه سالم نيست و موجبات رنج و عذاب ساير شهروندان را فراهم مي آورد. در اين ميان آنچه در نگاه اول جلب توجه مي كند، اين است كه اصولا چرا كشور ثروتمندي مثل ايران بايد اين همه فقير داشته باشد؟ چرا توزيع ثروت در كشور ما چنان ناعادلانه است كه عده اي در اوج جواني در قدرت و مكنت غرق مي شوند و عده اي ديگر بايد همه حيثيت شان را كف دست شان بگيرند و براي لقمه اي نان، زير لاستيك ماشين آقاي ستاره بخوابند؟ چرا وقتي ما در خاك خودمان اين همه فقير دست به نقد داريم، منابع داخلي را در جايي مثل كميته امداد خرج سير كردن مردم هفت كشور ديگر دنيا از قبيل تاجيكستان و آذربايجان و كومور مي كنيم؟ اين مسايل البته سال هاست كه ذهن بسياري از مردم كشورمان را درگير كرده، اما افسوس كه در قبال چنين حقايق آزاردهنده اي، كسي ميل به پاسخگويي ندارد.

3-  فوتبال اتفاقا يكي از مهم ترين پديده هايي است كه همه جاي دنيا براي مبارزه با فقر به شكل جدي روي آن حساب مي شود؛ اما نه با ذبح آبروي يك انسان پاي تاير چند ميليوني لكسوس! تجربه ده ها كشور مدرن دنيا نشان داده است در صورتي كه اين رشته ورزشي به درستي اداره شود، مي تواند نقش مهم و پررنگي در باز توزيع ثروت جامعه ايفا كند. وقتي فوتبال به شكل واقعي در اختيار بخشي خصوصي قرار بگيرد، قادر خواهد بود منابع مالي را جذب كند، يك قدرت شگفت انگيز اقتصادي تشكيل بدهد و  سپس به دولت در مسير اهداف انساندوستانه اش ياري برساند. به اين ترتيب بخش قابل توجهي از پولي كه از اسپانسرهاي گردن كلفت گرفته مي شود، در قالب ماليات در اختيار دولت قرار مي گيرد تا آن را به مصرف نيازمندان برساند. در اين شيوه منطقي، فوتبال بدون آنكه نيازي به تحمل تقابل لخت و زجرآور فقرا و اغنيا داشته باشد، ياري موثري به نيازمندان حقيقي مي رساند و دين خودش را به شكل نظام مند به طبقه فرودست ادا مي كند. در ايران اما نه تنها چنين رويه اي برقرار نيست، بلكه شكل دولتي اداره فوتبال باعث مي شود عملا لقمه از گلوي محتاجان بيرون كشيده و به سفره رنگين ستارگان افزوده شود. بگذريم از اينكه در فاز بازپخش منابع اقتصادي هم، ترديدهاي زيادي پيرامون عادلانه و عاقلانه بودن تخصيص اعتبارات مالياتي وجود دارد و كسي مطمئن نيست از اينكه چنين وجوهي، دقيقا خرج مهم ترين اولويت هاي مردم خودمان مي شود يا نه؟

4-  اينكه فوج فوج انسان فقير و نيازمند هر روز در محل تمرينات تيم هاي فوتبال تجمع مي كنند، البته مي تواند قابل توجه برخي از دولتمردان كشورمان هم باشد؛ همان ها كه سال هاست با شعار فقرزدايي پست مي گيرند، اما خودشان هرگز از مركز شهر پايين تر نيامده اند تا تجسم واقعي آنچه حرفش را مي زنند به چشم ببينند. امثال دايي در واقع جور آنها را می کشند و  آخرين پناهگاه گرسنگاني هستند كه دست شان به مديران جامعه و مسوولان مستقيم اداره كشور نمي رسد.