تحليل مسابقه ي پرسپوليس ـ بنيادكار ( دو سؤال از كادر فني پرسپوليس)

پرسپوليس در مقابل بنيادكار ازبكستان نتيجه را واگذار كرد. نقاط ضعفي در تيم پرسپوليس مشهود است كه قطعاً برطرف نشدن آنها، اين تيم را از اين روند هيچ گاه بيرون نخواهدآورد.

در مسابقه ي مقايل بنيادكار ، دو سؤال بيشتر در ذهن خطور مي كند كه با شرحي مختصر بيان مي كنيم.

سؤال نخست: چرا پرسپوليس از ابتداي زمان بازي، تاكتيك پرسينگ فشرده اجرا مي كند؟ حتي در تيم هاي بزرگ اروپايي با آن آمادگي جسماني هاي مرحله اي ـ بر خلاف باشگاههاي ايران كه تك مرحله اي است ـ كه در تمام فصل در اوج استقامت قلبي تنفسي هستند، هيچگاه از ابتداي مسابقه، پرسينگ فشرده اجرا نمي كنند. اما پرسپوليس چرا؟ به خصوص اينكه در پايان فصل هستيم. بدن بازيكنان در بيشتر مسابقات از دقيقه سي به بعد رو به تحليل مي رود. انواع مختلف تاكتيك پرسينگ وجود دارد، مثلاً پرسينگ فضا، پرسينگ مهره، پرسينگ توپ و... اما اعجاب برانگيز است كه چرا پرسينگ فشرده ، آن هم از ابتداي مسابقه؟

سؤال دوم: چرا پرسپوليس در يك سوم حمله برنامه ي مشخصي ندارد و بازيكنان سرگردان هستند؟ بازيكنان در يك سوم مياني بابرنامه عمل مي كنند. طراحي حملات تقريباً خوب است اما به مرحله ي نهايي حمله كه وارد مي شوند، انگار موضوع پاراگراف تغيير مي كند، و برنامه ي حمله فراموش مي شود! چراكه بارها در مسابقات گذشته و همچنين در بازي مقابل بنيادكار مشاهده كرديم كه وقتي توپ به نزديك منطقه ي جريمه ي حريف مي رسد، مهاجم (مهاجمان) پرسپوليس از هدف پاياني حمله ـ مثلاً سانتر يا نفدوذ از عمق يا... ـ آگاه نيستند كه با هم تيميهاي صاحب توپ هماهنگ شوند. براي مثال وحيد هاشميان و هادي نوروزي براي توپگيري از هافبكها از محوطه ي جريمه خارج مي شوند، اين در حالي است كه توپ سانتر ميشود در مكاني كه مهاجمان حضور ندارند.

پرسپوليس ماههاست كه از ضعفهاي مختلف تاكتيكي رنج مي برد كه دو مورد آن در اين تحليل كه در مسابقه ي مقابل بنيادكار بيشتر مشهود بود، ذكر گرديد.

حسين غديري پور (نظريه پرداز فوتبال)