تردید در یک باور قدیمی / آیا مردم بهترین قاضی هستند؟

كم اتفاق مي افتد كه مهمان برنامه نود ميزبان را تحت تاثير قرار دهد.

هميشه اين عادل فردوسي پور است كه رل اصلي گپ و گفت هاي نود را ايفا مي كند. ريتم و نقشه راه مصاحبه در دست اوست. اوست كه هرگاه احساس نياز كند فشار خون مصاحبه شونده را بالا مي برد، او را به كوچه هاي بن بست مي كشاند و گاهي هم به ميزان لازم روي سئوال و جواب ها نمك مي پاشد. حتي وقتي به سان اكثر مجري هاي تلويزيوني ميان كلمات مهمانش مي پرد هم آن قدرها توي ذوق نمي زند، چون معمولا يا مي خواهد مقابل جملات تكراري و كليشه اي مانع بچيند يا راه فرار از پاسخگويي به سئوالات كليدي را بر مهمان مي بندد.

اين دوشنبه شب اما عادل كت بسته و مطيع در اختيار مهمان برنامه بود. آنجا كه مهدي مهدوي كيا مانند جواني پرانگيزه خاطرات مبارزاتش در هامبورگ را نقل مي كرد. با چشماني پر از برق هيجان، كلامي شورانگيز و ادبياتي برخلاف غالب فوتباليست ها روغن كاري شده و صادقانه.
اين دوشنبه شب حتي تك مضراب هايي كه عادل در ميان صحبت هاي مهدوي كيا خرج مي كرد هم گوشخراش بودند. جناب مهمان بدجوري مجلس را در دست داشت و ميزبان همواره تحسين شده، شايد اين فضاي جيد را تاب نمي آورد. ضربان قلب مهدي مهدوي كيا تند مي شود وقتي سال هاي درخشش در بندر هامبورگ را به خاطر مي آورد. سرخي خوني كه به صورتش مي دود را مي تواني ببيني و چنان با قلبش از آن دوران مي گويد كه مخاطب را از جا مي كند و با خودش مي برد.

 ..... و اين آخرين فصل بازي بازيكي است كه همه بازيكنان پرسپوليس به غير از علي كريمي كه هم دوره اش بوده "آقا مهدي" صدايش مي كنند. پسوند "آقا" برخلاف بسياري از آقاهاي فوتبال ايران نه به واسطه كسوت و سابقه كه از سر دهه درخشاني كه در فوتبال پشت سر گذاشته و افتخارات كميابي كه در كارنامه دارد، به نام او مي چسبد.

فوتبالِ "آقا مهدي" تا چند ماه ديگر تمام مي شود. وحيد هاشيمان هم سال قبل رفت و كريم باقري سال قبل تر از آن. معدود درخت هاي مقاوم اين بيابان يك به يك بار سبك مي كنند و حالا تا چشم كار مي كند برهوت است و باد زمختي كه هر از گاهي شن ها را اين سو و آن سو مي برد.

مهدوي كيا كه از خاطراتش مي گويد مي توان دوباره و حداقل براي دقايقي فوتبال ايران را دوست داشت. او از مبارزاتش با توماس دال براي از دست نرفتن جايگاهش در هامبورگ مي گفت و ما اينجا در فوتبال ايران آن قدر از اين جنس مبارزات كم داريم كه بي اختيار پلك نمي زديم. بازيكني كه شش سال در هامبورگ به هرآنچه شايد حتي براي خودش هم قابل تصور نبود رسيد، از روزهايي گفت كه با آمدن توماس دال مجبور شد دوباره از صفر شروع كند.

 "آقا مهدي" از فهرست هجده نفره بيرون رفت، سكونشين شد، وقتي تيم به مسافرت مي رفت او را با جوان هاي تازه از راه رسيده تيم در بندر جا مي گذاشتند و سرانجام مربي در پايان يكي از جلسات تمريني به او گفت:« اينجا نيازي به تو نداريم.» مهدوي كيا از تمرينات طاقت فرسايي گفت كه جلوي چشم توماس دال انجام مي داد، از 10 دقيقه هاي به ظاهر تحقيرآميزي كه به ميدان فرستاده مي شد اما به جاي موضع گيري و انتقام جويي با درخشش در همان دقايق اندك پلي براي بازگشت دوباره به تركيب اصلي ساخت.... بدون نق زدن، بدون يقه گيري و دوبهم زني.

 يكي از يازده بازيكن قرن هامبورگ، كسي كه آلمان ها به افتخار پابه توپ شدنش هورا مي كشند، حالا در 35 سالگي ستاره انگشت نماي پرسپوليس است. در خروج تدريجي پرسپوليس از بحران هيچ بازيكني به اندازه او تاثيرگذار نبوده. مهدوي كيا در پنج، شش هفته اخير بعضي بازي ها را يك تنه و برخي ديگر را در قامت ستاره تيم براي سرخ ها درآورده، اما كماكان از روي سكوها نام علي كريمي فرياد زده مي شود.

 مردم او را مي خواهند، او را كه به جادوگر مشهور است اما در يك سال و اندي گذشته كه پرسپوليس در ميانه ها و انتهاي جدول دست و پا مي زند به ندرت توانست در نقشي كه مهدوي كيا در اين هفته ها براي پرسپوليس ايفا كرده ظاهر شود. آنچنانكه بسياري ديگر از جادوهاي زندگي ورزشي مهدوي كيا را هم در كارنامه علي كريمي سراغ نداريم.

 حدود يكسال قبل، زماني كه دنيزلي روي نيمكت پرسپوليس مي نشست ماجرا برعكس بود. كريمي نقش اول تيم بود و مهدوي كيا بازي ها را از روي نيمكت تماشا مي كرد. در آن روزها كه پرسپوليس بهتر از امروز نتيجه نمي گرفت، چندبار نام مهدوي كيا فرياد زده شد؟ آيا اساسا واژه هايي مثل جادوگر، ستاره، محبوبيت و ... در فوتبال ايران همان شناسه هايي را دارند كه در فوتبال بين المللي از آنها برداشت مي شود؟

در اين جمله كهنسال كه مردم بهترين قاضي هستند بايد ترديد كرد.