تزريق «ذلت» بس است آقاي درخشان / وارث بي قرار خرابي ها!

حميد درخشان ول كن معامله نيست. حتي اگر تمام انرژي‌هاي دنيا هم استخدام شوند تا چرخ پرسپوليس او را بچرخانند، باز زبان تلخ و بي‌منطق آقاي سرمربي همه حساب و كتاب‌ها را به هم مي‌ريزد. روز گذشته حميد خان در راستاي سلسله مصاحبه‌هاي بي‌پايانش دوباره به حرف آمده و از ضعف موجودي پرسپوليس در حوزه نيروي انساني سخن گفته است. او از تكرار اين مكررات خسته نمي‌شود؛ اينكه دستش خالي است، بازيكن ندارد، در نيم‌فصل انقلاب به پا خواهد كرد و البته اينكه در شرايط كنوني ريسك كرده كه هدايت پرسپوليس را پذيرفته است! معلوم نيست جامعه ايراني با چه سرعتي سقوط كرده است كه آدم‌ها به اين راحتي مي‌توانند نقاب‌شان را بكنند و نقاب جديد را به مصلحت شرايط روز به صورت بزنند. آدمي كه فقط چند روز قبل از حضور در پرسپوليس به صراحت گفته بود اين تيم حتي با نفرات كنوني‌اش هم در صورت هدايت صحيح مي‌‌تواند به قهرماني برسد، حالا روزي سه بار از فقر مهره مي‌نالد و فضا را براي توجيه ناكامي‌هاي احتمالي فراهم مي‌‌كند. درخشان در اين مسير تا آنجا پيش رفته كه هر روز از مصدوم بودن چندين بازيكن تيمش سخن مي‌گويد؛ آنچه اخيرا حتي پزشك تيم هم به شدت آن را تكذيب كرده است. با ادامه اين رفتارها بدون ترديد بايد به جسارت مردي مثل حميد درخشان شك كرد؛ كسي كه سال‌ها با ادعاهاي بزرگ بيرون گود نشسته بود، اما حالا به همه چيز چنگ مي‌اندازد تا خودش را كمي بالاتر بكشد.

پرسپوليس در فصل جاري و بعد از حضور حميد درخشان در اين تيم به شدت با مشكل بي‌انضباطي و طغيان بازيكنانش مواجه بوده است. بي‌شك بخشي از گناه اين ماجرا متوجه فرهنگ ضعيف فوتبال ايران و پررنگ شدن ستاره‌‌سالاري در اين عرصه است، اما دست‌كم در زمينه حوادث رخ داده در پرسپوليس، نمي‌توان نقش درخشان و نوع رفتارش را ناديده گرفت. حقيقت آن است كه طي اين هفته‌ها او غير از تحقير و تخريب بازيكنانش كار ديگري نكرده است؛ هر بار كه بازي را برده، پوئن اين كاميابي را به كسي غير از خودش نداده و هر بار با شكست مواجه شده، در رسانه‌ها گلوي شاگردانش را بيخ تا بيخ بريده است. علي دايي هر ايرادي كه داشت، حداقل پشت بازيكنانش را خالي نمي‌كرد. او سال گذشته قهرماني را به خاطر گل بدي كه نيلسون از راه‌آهن خورد از دست داد، اما هرگز سعي نكرد خودش را پشت گلر برزيلي مخفي كند؛ همان‌طور كه امسال و بعد از بازي باور نكردني برابر تراكتورسازي كه منجر به اخراج شهريار شد نيز او در مورد موقعيت‌هاي رويايي از دست رفته توسط نوري و عاليشاه يا اسماعيل‌زاده حرف نزد.

خوب است كه آدم‌ها «جرات» پذيرفتن مسووليت را داشته باشند و اين همان خلأ بزرگي است كه در كار درخشان  ديده مي‌شود. او آنقدر توي سر بازيكنانش زده كه خيلي از آنها نمي‌توانند حداقل نيمي از توان‌شان را هم به كار بگيرند. در تيم او روحيه هر دو دروازه‌بان خرد شده و هيچ يك از آنها نتوانسته‌اند در سطح ايده‌آل ظاهر شوند. درخشان تنها 9 بازي است كه هدايت پرسپوليس را در اختيار داشته، اما در همين 9 مسابقه سه بازيكن اين تيم پنالتي خراب كرده‌اند. آيا آقاي سرمربي مي‌داند شلاق كلمات او چه تاثير مرگباري روي بازيكنان مي‌گذارد؟ اگر به فرض مديرعامل پرسپوليس روزي سه بار مصاحبه كند و بگويد «درخشان مربي نيست»،‌ او چگونه خواهد توانست به كارش ادامه بدهد؟ آيا خيلي دور از ذهن است كه بخشي از خشم و عصيان فراگیر پرسپوليسي‌ها را ناشي از سياست تحقير و سركوب درخشان بدانيم؟

حميدخان ديروز به سيم آخر زد و فرمود «در پرسپوليس وارث خرابي‌ها هستم!» و عجيب اينكه او همين سه ماه پيش براي ارث بردن از اين خرابي‌ها شب و روز نداشت؛ تا آنجا كه حتي اجازه نداد اول حكم اخراج خرابكار اصلي(!) را صادر كنند و بعد تيم را تحويل بگيرد. كاش استاد يك‌جا ترمز اين تندروي‌ها را بكشد و آرامش را به تيم برگرداند. پرسپوليس در آستانه مهم‌ترين بازي فصلش به اندازه كافي مشكل دارد، ‌ديگر لازم نيست جناب ناجي براي تبرئه خودش،‌ چپ و راست به اين تيم «ذلت» تزريق كند و اعتماد به نفس مردانش را بکشد.