تشریح شتابزده قهرمانی پرسپولیس

تیم یحیی هم مثل خود یحیی بازی می کند! تیم یحیی، عین خود او مسابقه می دهد! حسن خداداده را، حاجت مشاطه نیست!

این هم از این! پرسپولیس باز هم برد! بی دردسر و بدون کمترین شانس و اقبال هم برد! یک گل زد و تمام! یک گل زد و قبل از زدن این «تک گل» حریف را وادار کرده بود که گام به گام، بدون عجله و در کمال سرعت مطلوب، شتاب بازی را به سود توان حرکتی سیدجلال حسینی و یارانش تنظیم کند! کند به اندازه نوراللهی، بشار و کامیابی نیا! هنر پرسپولیس در این 7، 8، 10 بازی اخیرش همین بود:
... حریفان را به سود خود به دویدن و ندویدن مجبور کردن! مثل اینکه فولاد اهواز، در راستای برنامه های حرکتی پرسپولیس گام از گام برمی داشت! مثل اینکه یک قوای برتر به شدت قاهره هم، همین فولاد اهواز را وا می داشت و مجبور می کرد، از حد بیشتری پیش نروند و از حدی بیشتر ندوند و هیچ نکوشند که میزبان خود را، پشت سر خود ببینند! همیشه در حال کنترل و کاستن سرعت بازی!
در آزادی، یک پرسپولیس بود که اراده بازی اش، منفعل کردن حریف بود! یک حریف هم بود که حریف دلخواسته های تیم مقابل خود نمی شد! محکوم به باختن، مجبور به باختن! در لحظاتی هم خوشحال از این باختن مقدر که کم گل بود و حداقل بود و آبرومندانه بود!
فولاد اهواز در تهران، دیر گل می خورد، بد گل می خورد، سخت گل می خورد، اما گل می خورد! این را هم خودش می دانست و هم حریفش! هم خودش می خواست و هم پرسپولیس!
 
بچه های یحیی، بازی می کنند مثل بابا
می گویند «تره به تخمش میره، ابولی به باباش»! در واقع می خواهند بگویند هرقدر پول بدهی، همان قدر آش می خوری! می خواهند بگویند، مربیان هرچه می گویند، بگویند، آنچه که در دل شاگردان شان می کارند، همان است که در دل خویش کاشته اند!
حالا شما بگویید، جواد نکونام حتی وقتی که در ورزشگاه نوکمپ و سانتیاگو برنابئو مقابل مسی و رونالدو و بقیه بازی می کرد، چقدر متفاوت از این بود که پریشب در آزادی بی تماشاگر بود؟ مگر تره به تخمش نمیره؟ همان پریشب، در فولاد اهواز، چند نفر کپیه برابر اصل بودند از جواد نکونام؟ با همان ملاحظه کاری تاکتیکی؟ با همان محافظه کاری تکنیکی؟ با همان پاییدن فضای حرکتی خود، با همان میزان حواس جمعی به فضای پشت سری که مبادا خالی شود! که مبادا خالی بماند، از سر تصادف!
فولاد، تیم جواد بود! فولاد، ١١ جواد داخل زمین و چندتایی هم کنار زمین داشت! تیم جواد مگر قرار است که مثل دیگری بازی کند؟ یا شبیه و نظیر کسی غیر از جواد؟
جواد، خوب باخت! جواد، تصادفی و الکی روی یک توپ باد به حریف داده، باخت تا معلوم شود: تره به تخمش می رود و ابولی هم نظیر پدرش خواهد شد! عین فولاد!
 
تکنیک گریز های فراری از تاکتیک
خب! همه این حرف ها قبول یا نامقبول! پرسپولیس چرا این طوری مهمترین مسابقه اش را بازی کرد که دیدیم؟ پرسپولیس، چرا این طوری برد که بازی اش را از فولاد و از ماشین سازی و از شاهین بوشهر و از پیکان برده بود؟
باید گفته شود که مگر جور دیگری باید می برد؟ مگر اصل شباهت ابولی به باباش و میل کردن تره به بذرش، فقط برای فولاد و تیم های جواد نکونام عینیت و بلکه صحت دارد؟
تیم یحیی هم مثل خود یحیی بازی می کند! تیم یحیی، عین خود او مسابقه می دهد! حسن خداداده را، حاجت مشاطه نیست! خونسردی یحیی را در بازی تمام تیم های یحیی- نفت تهران، ذوب آهن، پدیده، شهرخودرو و پیشتر ها در بازی پرسپولیس قبلی- ندیده بودیم؟ خونسردی کلافه کننده! خونسردی گاه دیوانه کننده اش را!
حوصله یحیی هم در بازیگری و مربیگری اش، مو به مو عین هم است! ریسک ناپذیر بودن! محتاط بودن! برای یحیی، یحیای بازیکن، تساوی صفر-صفر بهتر از تساوی یک- یک بود و اینک هم یحیی، بی دلیل یحیایی نیست که ترجیح می دهد کمتر گل بزند تا کمتر هم گل بخورد!
شنبه شب، ٢٨ تیر ٩٩ فوتبال گل محمدی بود که فوتبال نکونام را شکست داد و راه قهرمانی در لیگ نوزدهم را هموار کرد! بازیکنان، همه از یک قماش بودند! تکنیک گریز و تصادف محور!