تلاش سپاهان براي احياي يك مرزبندي كهنه / كدام تهراني؟ كدام شهرستاني؟

1-  در آستانه برگزاري ديدار نهايي جام حذفي باشگاه هاي كشور، نبرد تيم هاي پرسپوليس و سپاهان تحت تاثير برخي حاشيه هاي خاص و عجيب قرار گرفته است. بعد از داستان آتش گرفتن نمايندگي پرسپوليس در اصفهان و نيز شايعات مربوط به مذاكره تهراني ها و اصفهاني ها با غلامي و نيلسون، حالا فراخوان كانون رسمي هواداران سپاهان براي بازي يكشنبه است كه توجهات را به سمت خودش جلب مي كند. در اين بيانيه بحث برانگيز، مسوولان تيم اصفهاني كوشيده اند تا احساسات هواداران شان را براي حضور در ورزشگاه تحريك كنند. تا اينجاي كار، اشكال خاصي وجود ندارد. ماجرا اما از جايي شروع مي شود كه سپاهاني ها دست به احياي يك مرزبندي كهنه در ورزش ايران مي زنند و با معرفي باشگاه خودشان به عنوان «غرور فوتبال شهرستان ها» سعي مي كنند هواداران ساير تيم هاي غيرتهراني را هم عليه پرسپوليس بشورانند. در اين فراخوان مي خوانيم «تهران مي تواند ميزبان بزرگ ترين گردهمايي مشترك ياوران و هم پيمانان سپاهان در خارج از اصفهان و همينطور هواداران ساير تيم هاي شهرستاني باشد. از دوستداران فوتبال در همه خطه هاي ايران دعوت مي كنيم تا در اين روز يكپارچه از سپاهان حمايت كنند.» اما واقعا چرا؟

2-  تلاش براي زنده كردن تقسيم بندي كذايي تهراني- شهرستاني در حالي توسط سپاهان از سر گرفته شده است كه بعد از آغاز موفقيت هاي ملي اين تيم در يك دهه گذشته، اتفاقا مسوولان وقت همين باشگاه به جدي ترين منتقد اين برخورد دوگانه تبديل شدند. ساكت و دوستانش مدعي بودند دوران اين حرف ها گذشته و سپاهان به عنوان قدرت سوم فوتبال كشور، قاعده دو قطبي نگري در اين زمينه را به هم زده است. حالا چطور شده كه بعد از به تنگ آمدن قافيه و از دست رفتن ليگ و آسيا، مدعيان «حالا حالا قهرمانيم» به صرافت بسيج كردن همه عواطف غيرتهراني عليه تيم پايتخت نشين افتاده اند؟ دستاوردهاي سپاهان به عنوان يك باشگاه قدرتمند ايراني در جاي خودش محفوظ است، اما اينكه مسوولان اين تيم بخواهند به يك ديدگاه غلط و غيرحرفه اي دامن بزنند، طبعا نمي تواند پذيرفتني باشد.

3- طي تمام اين سال ها در محافل ورزشي دايما از سپاهان به عنوان تنها باشگاه صاحب تشكيلات ايراني ياد شده است، اما موازي با اين تمجيدها انتظار مي رود صاحب منصبان اين تيم هم رفتارهاي حرفه اي و در خور شأن داشته باشند. در دنياي مدرن فوتبال هر باشگاه هواداران خاص خودش را دارد و اين قبيل خويشاوندي هاي جغرافيايي و قومي - قبيله اي كه دوستان اصفهاني به آن استناد مي كنند، در معادلات اين حوزه فاقد معني است. فرض كنيد در فينال جام حذفي انگلستان چلسي و منچستريونايتد به مصاف هم بروند و بعد مسوولان باشگاه سرخپوش از هواداران تيم هاي غيرلندني بخواهند به پشتيباني از شياطين برخيزند! و يا در نمونه مشابه مقامات بارسا قبل از بازي با رئال خطاب به طرفداران بيلبائو و لاكرونيا و بتيس و مايوركا فراخوان بزنند و خواستار اتحاد عاطفه ها عليه پايتخت و به سود نماد غرور تيم هاي شهرستاني اسپانيا(!) بشوند. واقعا اين كارها چقدر مي تواند حرفه اي و منطقي باشد؟ پاكسازي رفتاري فوتبال ايران و نزديك شدن كنش هاي اهالي فعال در اين حوزه به الگوهاي استاندارد از كجا بايد آغاز شود؟ در روزهايي كه فوتبال ايران با بحران جدي حضور تماشاگر مواجه است و آخرين بازي تراكتورسازي در آسيا با حضور نزديك به «صفر» نفر تماشاگر برگزار مي شود، اين چه توقعي است كه سپاهاني ها از ديگران دارند؟ اصلا مگر رفتار مشابه اين باشگاه در ديدار نوروزي جام حذفي با استقلال به نتيجه رسيد كه حالا در حال تكرار آن هستند؟

4- سپاهاني ها در حالي سعي در متحد كردن فوتبالدوستان شهرستاني عليه پرسپوليس دارند كه در پروسه انتخاب ميزبان جام حذفي، با مقاومت و پافشاري شديد خودشان مانع از برگزيده شدن شهرهايي مثل مشهد، شيراز و تبريز به عنوان محل برگزاري اين مسابقه شدند. دفاع از فوتبال شهرستان ها مي توانست به صورت عملي و با مدارا براي اعطاي اين فرصت به يكي از نامزدهاي غيرتهراني ميزباني بازي صورت بگيرد كه در عمل اين اتفاق رخ نداد. سپاهاني ها كه اخيرا تنش هاي زيادي را با برخي تيم هاي شهرستاني مثل تراكتورسازي و داماش از سر گذرانده اند، ابتدا مي توانند به تجديدنظر در اين دسته از روابط شان بينديشند و بعد سراغ كوشش براي جلب حمايت هواداران همين تيم ها بروند.