تمامش میکنی برادر؟!

نمايش عليرضا بيرانوند جلوي نفت مسجد سليمان فقط در يك كلمه قابل توصيف است؛ پريشان!

گلر شماره يك پرسپوليس و تيم ملي، انگار به زمين آمده بود كه فقط جلوي نمايندگان خيالي ويتوريا گيمارش خودنمايي كند. او آنقدر براي اين كار عطش داشت كه در دماي زير صفر پايتخت، پيراهن آستين كوتاه پوشيده بود و دايم پشت محوطه جريمه جولان مي داد. يك بار مي خواست بازيكن حريف را دريبل بزند، اما نزديك بود افتضاح بالا بيايد.

بعدش توپي كه قشنگ معلوم بود اوت است، تبديل به يك كرنر شيك و مجلسي براي تيم حريف كرد و آخرش يك گل زاويه بسته خورد تا نماينده اي هم اگر از پرتغال آمده بود، بدو بدو به كشورش برگردد.
عليرضا بيرانوند خيلي وقت است كه از روزهاي خوبش فاصله گرفته. عدم تمركز، بلاي جان پسري شده كه پارسال همين روزها سر به طاق آسمان مي ساييد. طوري هواي خارج توي سر بيرو افتاده كه انگار مثلا همين الان امير عابدزاده در همان ليگ پرتغال چه شاهكاري زده يا سوشا مكاني و عليرضا حقيقي بعد از اروپا گردي، الان در بارسا و رئال سنگرباني مي كنند. البته كه سطح كيفي بيرانوند بالاتر از آنهاست، اما وقتي هيچ باشگاهي در دنيا حاضر نمي شود حتي همان بند فسخ هفتصد هزاردلاري ناقابل را بپردازد، اين يعني فعلا سرت را بينداز پايين و درست و حسابي كارت را بكن.

الان اين گل بود تو از نفت مسجد سليمان خوردي؟ گل دوم عراق چي بود؟ گل پدیده چی؟ دو گل بازي با سپاهان چي؟ گل تراكتور؟ گل بازي با پيكان؟ گل سايپا در جام شهدا؟ كاش يك نفر به عليرضا بيرانوند بگويد بالا رفتن از قله چندين هفته طول مي كشد، اما سقوط از آن كار چند ثانيه است. از ما گفتن بود، خود داني برادر.