تمام برگ برنده های دنیزلی

سناریویی که با آخرین کامیابی سرخ ها در شهرآورد تهران می خنداند و با آخرین شکست تلخ در برابر سپاهان در خانه به گریه وا می دارد، مخاطب تحت تاثیر بازی های سراسر هیجان و هجوم به اوج می رسد و بعد از هر شکست بعضا خرد کننده متاثر. و در نهایت یک تصویر دلچسب و خاطره انگیز برای روزهای بعد. سناریویی که دست روزگار این روزها اپیزود دومش را با اشک میثاق، بغض استیلی و لبخند افندی کلید زده است.

کشتی تقریبا به گل نشسته " پرسپولیس یازدهم" چالش های بسیاری را فرا روی قهرمان قصه قرار داده است. هوادارانی که پیش تر دلشان دلخوش اندک روشنایی جام های حذفی علی دایی بود، حالا باید نمایش رقیب را در حیات خلوت این سالهایشان در فینال به به تماشا بنشینند و کم امیدتر از " پرسپولیس ششم" به استقبال نیم فصل دوم بروند. روزهای خاکستری که دوگانه احتمالی رقیب همیشگی بن مایه سیاهش را قلم خواهد زد. چهارده امتیاز پشت سر کهکشانی های صدر جدولی، دغدغه های بسیار بازگشت و یا پشت خط ماندن شیث و نصرتی، همگرویی با غول های غرب آسیا، الهلال عربستان و الغرافه قطر در لیگ قهرمانان و از همه مهم تر آستانه تحریک پایین میلیون ها هوادار ناراضی از نمایش های ضعیف استیلی همه چالش های پیش روی سرمربی سابق تیم ملی ترکیه بر روی نیمکت پر از حاشیه سرخپوشان خواهند بود.

نقاط روشنی هم هستند. دنیزلی برخلاف تمامی رقبایش در تصدی پست سرمربیگری پرسپولیس ، اعم از اریکسون، دونادونی، جمال حاجی و دیگران، تجربه های بسیاری را از فوتبال ایران در چنته دارد. خارجی های کمی را سراغ داریم که به صرف دانش و بار فنی شان و بدون پیش زمینه ذهنی گام به هزارتوی فوتبال ایران گذاشته و سر سلامت بیرون آورده باشند. دنیزلی سابقه همکاری با حمید استیلی را در کارنامه دارد و حسابی با مفهوم دستیار داخلی آشناست. هیجان معادلات و معاملات مشکوک و زیر و رو کشیدن های بازیکن و مربی و واسطه های ایرانی را در قالب پاس و پرسپولیس تجربه کرده است و به قولی با بازاری های فوتبال ما هم غریبه نیست و از همه مهم تر این که خود به نوعی پرچم دار توفیقات کم رنگ اما امیدوار کننده باشگاههای ایرانی در سری جدید لیگ قهرمانان آسیا به شمار می رود، رقابت هایی که " پرسپولیس یازدهم" احتمالا آخرین شانس هایش را در آن جا جستجو خواهد کرد.

در کنار این تجربیات گران بها، آقا مصطفی می تواند روی حمایت های همه جانبه مدیرعامل سرخپوشان هم حساب ویژه ای باز کند. جایی که استیلی می تواند فاصله بین دو شکست 2-0 و 3-0 در شهرآوردها را بی تفاوت به سکو و منتقد روی نیمکت بماند و کار کند مسلما فرصت های به نسبت بیشتری در اختیار دنیزلی قرار خواهد گرفت و به نوعی دست او قدری بازتر از سایر همتایانش روی نیمکت های همیشه لرزان لیگ برتر خواهد بود.

مسئله بعدی به پیش زمینه روشن فکری هواداران از کاریزمای دنیزلی و تیم تحت هدایتش باز می گردد. پیش زمینه ای که تا این حد روشنی اش را در بین هواداران و محافل عمومی کمتر سراغ داشتیم و مصطفی پاشا مطمئنا بسیار بیشتر از یک نیمه تقابل با ملوان فرصت خواهد داشت، چه خاصه اینکه این روزها جریان لیدرمآبی و هدایت سکوها در پرسپولیس چالش هایی را هم پیش روی خود می بیند. هواداران پرسپولیس دنیزلی را آقای آرزوهایشان می دانند و در مسیر رستگاری او مسلما هرگز داستان هایی مشابه بیانیه خوانی و شعارهای پرسپولیس دایی و استیلی را تکرار نخواهد کرد. در نهایت شاید زمان برای جبران اختلاف چهارده امتیازی و قرارگیری در مسیر قهرمانی قدری از دست رفته باشد، که در فوتبال محال بی معنی است، اما مطمئنا پرسپولیس در نیم فصل دوم با فوران روحیه برتری طلبی و تجلی شاخصه های خاص تیم های دنیزلی گام به میدان خواهد گذاشت، بعد از مدت ها، بعد از آخرین قلب شیرهای افشین قطبی.