تمام فراز و فرودهاي شهريار

 علي دايي سوار بر سينوس ها

 علي دايي... اين نام آشناترين واژه براي پير و جوان فوتبال ايراني است.

 علي دايي... بين المللي ترين اسم در فوتبال ايران است.

دكتر و مهندس و صحاف و نقاش و نجار و بازرگان و نظامي ايراني در همه جاي دنيا وقتي پاسپورت خود را مقابل گيت هاي پروازي در فرودگاه باز مي كنند و مليت ايراني خود را عيان مي سازند يك اسم را در ذهن اپراتور روشن مي سازند؛ «علي دايي»!

اما اين علي دايي در فوتبال ايران فراز و فرودهاي فراواني را از سر گذرانده است. كارنامه مربيگري علي دايي قبل از آمدن به پرسپوليس زياد روشن نبود.

در تيم ملي او به عربستان در تهران باخت اما فوتباليست هايي را وجاهت ملي بخشيد كه اگر كسي جز او بود شايد چنين نمي كرد. مرداني چون: كريم انصاري فر، ميلاد زنيدپور، محمدرضا خلعتبري، حسن اشجاري و...

علي دايي... اين اسم براي ما روزنامه نگاران پر از سوژه است. دايي امروز در پرسپوليس صاحب شش برد متوالي شده است. اتفاقي كه در 11 سال اخير هيچ مربي صاحب ادعايي با پرسپوليس آن را ثبت نكرده و رقم نزده بود.

در اين 11 سال، علي پروين، وينكو بگوويچ، راينر سوبل، آري هان، وينگادا، افشين قطبي، دنيزلي، كرانيكار و... هدايت پرسپوليس را برعهده داشتند ولي هيچ كدام با پرسپوليس شش برد متوالي به دست نياوردند. كارنامه اي كه وجاهت او را با پيراهن پرسپوليس بالا برده است. علي دايي يك خصوصيت هميشه زنده داشته است. فراز و نشيب! آيا چشمان شوري دايي را مي پايد كه در هر اوج نشيني ناگهان به زير مي رود يا عزمي فولادي براي برخاستن كه بعد از هر ذلتي به اوج مي رسد؟

به زمستان 70 برويم، دايي توسط علي پروين به تمرين تيم ملي دعوت شد. سپس خط خورد. دايي در نيمه راه پرسپوليس، به تجارت برگشت و گفت: «فكر مي كردم با پيراهن پرسپوليس به تيم ملي مي رسم اما حالا كه خط خوردم، پول بانك تجارت را به پيراهن پرسپوليس ترجيح مي دهم.» ادعاي او روي تماشاگر ميليوني پرسپوليس را ترش كرد و جوان سبيلوي آذري، مغضوب تماشاگران شد. وقتي در پاييز 72، شاهكار تيم ملي در مقدماتي جام جهاني 94 شد، از ذلت به اوج رسيد.

پارگي طحال در آسيايي 94 هيروشيما و افت شديد باعث شد كه در بهار 75، وقتي توسط مايلي كهن به تيم ملي برگشت، ذخيره ادموند اختر، هاشم حيدري و علي ميرزا استواري باشد اما توان برگشت را ببينيد؛ 12 گل در مقدماتي و هشت گل در مرحله نهايي جام ملت ها زد. چهار گل او برابر كره جنوبي بود. چهار گل متفاوت براي رسيدن علي به بوندس ليگا بود. جوان سبيلو حالا براي خود مردي شده بود. در مقدماتي جام جهاني 98 فرانسه زير سايه خداداد و كريم باقري بود كه ناگهان آن پاس رويايي را به خداداد داد در جام جهاني گل نزد اما در آسيايي 98 بانكوك با زدن 9 گل دوباره آقاي گل شد.

در بازي هاي 1999 در هرتابرلين، به چلسي و آ.ث ميلان گل زد اما در دو سال متوالي ذخيره نشين هرتا شد. به الشباب امارات رفت، ديگر كمتر گل مي زد و مردم ديگر دوستش نداشتند اما به ايران برگشت، پيراهن پرسپوليس را به تن كرد و در سال 82 آقاي گل ليگ ايران شد.

سال 83 از تيم پرسپوليس به صبا رفت. دوباره افت كرد. در آستانه حذف از تيم ملي هم قرار گرفت اما در فروردين 85 گل هاي زيبايي براي صبا در ليگ قهرمانان زد و به تيم ملي برگشت.

در جام جهاني 2006 بدترين بازي ها را كرد. با اين بازي هاي بسيار ضعيف، حجم ميليوني sms هاي توهين آميز را به جان خود خريد. به كنج خانه خزيد اما چند ماه بعد سرمربي سايپا شد و اين تيم را قهرمان كرد و به اوج برگشت!

سال دوم هدايتش در سايپا با يارگيري ضعيف و نتايج ضعيف تر او را دوباره به پايين برد اما حكم سرمربيگري تيم ملي او را به زندگي برگرداند.

چند نتيجه خوب در تيم ملي او را به آسمان برگرداند اما شكست از عربستان در فروردين 1388 باعث شد او دوباره به دره ناكامي برود.

حالا سرمربيگري در پرسپوليس و شش برد متوالي، او دوباره به اوج برگشته است.

آيا بايد منتظر سقوطي ديگر از او باشيم يا كمكش كنيم تا به عنوان يك نام ملي، يك نام بين المللي ماندگار، يك نام جادويي در فوتبال هميشه زنده و اسطوره بماند.