تو چقدر نجیب بودی و ما نمی فهمیدیم!

راستش این است که در این سال ها زیاد بر سر داربی تهران کوفته ایم؛ از کیفیت پایین اش نالیده ایم، مساوی های پرشمارش را به تمسخر گرفته ایم و گاهی به تبانی و گاوبندی متهمش کرده ایم. وسط این همه تحقیر و ملامت، گاهی درست و نادرست گم شد و سره و ناسره همنشین شدند. باکی نیست. خطای انسانی است و به هر حال پیش می آید. کاش اما همانقدر که در عیب یابی از داربی پایتخت استاد بودیم، نیم نگاهی هم به محاسن و امتیازاتش می انداختیم؛ مثلا آن همه اصالت و نجابت ذاتی که 50 سال مثل مروارید در صدف داربی پنهان بود و ما نمی دیدیم.

حتما باید مثل امروز در فلان شهر و فلان استادیوم گرفتار خشونت های نورس و شگفت انگیز می شدیم و حتما باید کشته و زخمی و کور و فلج می دادیم تا چراغ برداریم و دور داربی بگردیم. الهی دورت بگردم داربی تهران؛ تو که 50سال هواداران 2تیم را با یک دنیا کری و جدل، با انبوهی از تضادهای تاریخی و طبقاتی کنار هم نشاندی و خون از دماغ کسی نیامد. تو که گاهی بازیکنانت وسط زمین به جان هم افتادند و حتی بازی را نیمه تمام گذاشتند، اما تماشاگرانت با وقار روی سکو ایستادند و دست از پا خطا نکردند.

تو که هیچ سرباز وظیفه ای را نابینا نکردی، ماشین خبرنگاری که شاید همه سرمایه زندگی پر از افلاس و تنگنایش بود را به آتش نکشیدی و میزبان هیچ پرچمی غیر از پرچم3 رنگ میهن و پرچم سرخ و آبی تیم هایت نشدی. تو که سرباز همین خاک بودی، تو که حق لقمه و سفره را می شناختی. همه خلاف های این داربی شاید چهارتا فحش روی سکو باشد، اما به خدای احد و واحد سوگند که لنگ و کیسه شرف دارد به غرغره کردن درس نحس تجزیه طلب ها یا فریادهای نژادی و قومیتی که آتش به خرمن این سرزمین می اندازد.

تو چقدر نجیب بودی و ما هرگز نفهمیدیم. وقتی در فلان ورزشگاه باران سنگ سبوعانه 70هزار نفر بر سر 70نفر هوادار تیم میهمان درمی گیرد، بی انصافی است که یادی از داربی پاییز62 پایتخت نکنیم؛ همان که 130هزار نفر تا لب خط ورزشگاه آزادی کنار هم نشستند، استقلال بازی را برد و حتی یک نفر هم «آخ» نگفت. حاشا به غربت و مظلومیت مسابقه ای که 50سال تماشاگرانش در یک اتوبوس نشستند، سوار یک قطار شدند، از یک مسیر گذشتند، بازی را دیدند و درنهایت حجب و حیا کنار دشمن دیرینه از همان راه برگشتند.

می گویند «قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید»؛ ما هم انگار باید صابون خیلی چیزها به تن مان می خورد تا قدر داربی بی آزار تهران را بدانیم. شرمساریم. حلالمان کن رفیق قدیمی!