تيم دوست داشتني

1- نوشتنم می آید ، بی محبا و سر کش. بی ادا وسانسور .هر چه که خوانده بودم و يا شنيدم. همه آنها كه «ايران» را باور نداشتند. فوتبال است ديگر! تلاش يازده به يازده. حالا ما «تيمي» داريم كه دنيا به احترامش خواهد ايستاد. كي روش براي فوتبال ايران يك «تفكر» است. در كشوري كه جدي ترين مسائل هم به شوخي گرفته شده است. او در همه روزها از «معجزه» نگفت و «ماورالطبيعه» را موثر ندانست، برخلاف مربيان ايراني كه گويي آنرا حربه اي براي بازيكنانشان مي دانند. او براي هر ثانيه برنامه داشت و نشان داد كه «فوتبال علمي» چه دستاوردي براي هر كشور دارد. تنها مشكل كي روش اين بود كه فقط براي داور برنامه اي نداشت.

2- روز اول كه كي روش به ايران آمد براي ما گفت كه نمي خواهم جاي سرمربي كره شمالي مقابل پرتغال باشم. او براي خبرنگاران ايراني گفت كه در طول بازي فقط به صورت سرمربي كره شمالي نگاه مي كرد كه با هفت گل از تيم كي روش عقب بود. سرمربي تيم ملي ايران گفت كه نمي خواهم هيچگاه جاي آن مرد باشد. احتمالا باز هم به تمسخر گرفتيم. حق هم داريم. در كشوري كه مديريت راهي براي اتلاف سرمايه است، چرا بايد از كي روش انتظار داشته باشيم كه به كشور اعتبار بدهد. در كشوري كه ده ها هزار ميليارد دزديده مي شود، دو ميليون دلار به كي روش كه پول زيادي نيست. اما كي روش مسئوليت پذيرتر از هر ايراني ديگر بود. او هيچگاه ايراني نشد، فيلم بازي نكرد و حتي روي جنس پيراهن هم كوتاه نيامد. حالا او يك تنه به همراه سربازانش براي نام ايران «اعتبار» خريده و خط بطلان روي همه تحليل هاي هميشگي مردم ايران كشيده است.

3- جام براي ما تمام نشده است و «اميد» تا ثانيه آخر بازي با بوسني همراه با ماست. يك بازي ديگر مانده و همه ‍چيز مي تواند به نفع ستارگان ايراني باشد. میکروفن باز مانده بود تا واقعیت فوتبال ایران به بیرون فوران بزند و كارشناسان ايراني فرياد بزنند كه چطور مسی را بگیریم ، با دی ماریا چه کنیم ، هیگوآین و ... چه خواهند شد. حالا به واقعيت ها پي برده ايم. «فوران ناآگاهي» در كارشناس و البته هواداراني كه همچنان مي خواهند سقف آرزوهايشان كوتاه بماند. بد ماجرا همين جاست، ما به ناآگاهي خودمان آگاهيم و «ژست» روشنفكرانه مي گيريم. بازي با آرژانتين حقيقيت ديگري را هم براي ما آشكار كرد. اينكه «استعداد ايراني» با مديريت درست، به بهترين شكل بازدهي خواهد داشت تا جاييكه دي ماريا براي بيرون رفتن از زمين هم بايد وقت تلف مي كرد. حالا ما هستيم و سرنوشتي كه بايد رقم بخورد.

4- يكي از دوستان رسانه اي نوشته:« همه چیز را کنار بگذاریم. در هر حوزه یی، سواد داشتن، خیلی خوب است. کارلوس کی روش باسواد است و نگاه روشنِ تاکتیکی دارد. در هر حوزه یی، احترام به آدم های باسواد و خلاق بگذاریم. در هر حوزه یی، خلاقیت که به سواد اضافه شود؛ لرزه های بزرگ ایجاد میشود. آقای کیروش؛ سپاس. شما هم سواد داری و هم خلاقیت. آقای کیروش؛ سپاس.» اين شاه كليد جام و درس بزرگ كي روش به مردم ايران بود. با «سواد» مي توان هر سدي را شكست، با «سواد» مي توان به هر قله اي رسيد حتي اگر ده ها سال از لحاظ علمي و فرهنگي عقب باشيم. فقط پيش خودتان فكر كنيد چند وقت بود براي «فوتبال» تا اين ميزان استرس نداشتيد، خوشحالي نكرده بوديد و از شكستش ناراحت نشده بودند. بازي هاي ايران در جام براي همه ما كلاس خصوصي بود، چه مديراني كه «منافع مردم» را بايد در نظر بگيرند و چه «ما»يي كه مي خواهيم زندگي مناسبي داشته باشيم.