تکروی به سبک عادل، به سبک مایلی کهن

یک- محمد مایلی کهن که این روزها به خاطر مصاحبه هایش با شبکه بی بی سی فارسی وادار به پاسخگویی شده، در تازه ترین سخنانش به طرزی جالب و غیرمنتظره از خودش دفاع کرده است: «ظریف و جان کری هر شب به هم شب به خیر می گویند، آن وقت مصاحبه من با بی بی سی بد است؟» از آنجا که حاجی مایلی همیشه از هواداران سرسخت محمود احمدی نژاد بوده و هنوز هم به این هواداری افتخار می کند، لابد اظهارات جدیدش را باید طعنه ای به وزارت خارجه و رویکرد جدید ایران در حوزه دیپلماسی بین المللی به شمار آورد.

مطلقا کاری نداریم که سیاست دوستان در برخورد با کسانی که با شبکه های آن طرف آبی مصاحبه می کنند درست است یا نه، اما از مایلی کهن که همیشه خودش را پایبند به قواعد و قوانین نشان داده، انتظار می رود حداقل مقررات موجود را رعایت کند. اگر هم قرار است اتفاقی غیر از این رخ بدهد، کاش استاد حداقل توپ را توی زمین مسایل سیاسی نیدازد. گیریم که امروز مصاحبه با بی بی سی به واسطه شرایط سیاسی موجود توجیه شد، دو سال پیش که حاجی روی آنتن تلویزیون از علاقه اش به داریوش اقبالی سخن گفت، ظریف و کری چه صنمی با هم داشتند؟

مایلی کهن که بعد از حذف تیم امید در صداوسیما ساعتها تریبون در اختیار داشته و از اخبار ورزشی تا شبهای فوتبالی و رادیو جوان همه جا حرف زده، در همین مصاحبه آخرش گفته: «از جناب سرافراز می خواهم به من فرصت صحبت کردن در رسانه ملی را بدهد.» اگر منظور استاد برنامه نود است، باید یادشان بیاوریم در آن برنامه به همین آقای ظریف هم وقت صحبت ندادند و مصاحبه اش را مثل آب خوردن سانسور کردند. چطور ظریف آنجا ملاک است، اما اینجا نه؟!

دو- این روزها رایگان کردن بلیت ورزشگاه ها در فوتبال ایران تبدیل به یک اپیدمی شده است. بعد از تجارب موفق پرسپولیسی ها در این مورد، مسابقات لیگ برتر یک به یک مجانی اعلام می شوند. تا به حال تیم هایی مثل تراکتورسازی، فولاد و استقلال خوزستان به تبعیت از پرسپولیسی ها ورود به ورزشگاه را برای هواداران شان رایگان اعلام کرده اند، هرچند در مورد خیلی از آنها حتی همین ترفند هم کمک چندانی به پر شدن سکوها نکرده است.

 عادل فردوسی پور در برنامه این هفته نود اشاره ای طعنه آمیز به همین موضوع داشت. او که از لحنش مشخص بود دل خوشی از این سیاست باشگاه ها ندارد، به بازی پلی آف لیگ قهرمانان اشاره کرد و گفت: «حالا که کلا از هر چیز رایگانی استقبال می شود، خواهش می کنم در بازی رایگان با نفت هم هواداران به استادیوم بروند و در این  مسابقه حیثیتی از نماینده ایران حمایت کنند.» تا اینجای کار مشکلی وجود ندارد و عادل فقط نظرش را گفته است. اتفاق مهم اما چند دقیقه بعدتر رخ می دهد؛ جایی که فردوسی پور با همان ولع همیشگی سراغ بخش محبوبش رفته و در مورد کم وکیف پیامک های ارسالی به نظرسنجی نود حرف می زند: «هفته گذشته 4 هزار نفر از عزیزان مان در خارج از کشور در مسابقه شرکت کردند که واقعا باعث دلگرمی است. بچه های فنی ما دارند همه تلاش شان را می کنند که تا آخر همین امسال هموطنان داخل کشور هم بتوانند با دانلود کردن یک نرم افزار، به صورت رایگان در نظرسنجی شرکت کنند. اینطوری دیگر نیازی به هزینه کردن همان 10، 12 تومان مربوط هم نیست.»

بله؛ منتقد رایگان کردن استادیوم ها، خودش در تلاش است پیامک های برنامه اش را مجانی کند. می شود از مدیران باشگاه ها ایراد گرفت که چرا به هواداران شان سوبسید 5 تا 10 هزار تومانی می دهند، اما نمی شود از عادل انتقاد کرد که خودش چرا به آب و آتش می زند که مخاطبانش یک هزارم همین هزینه را هم پرداخت نکنند. کافی است به یاد بیاوریم با پول یک قطعه بلیت طبقه دوم ورزشگاه آزادی، تا سال 1414 می شود در نظرسنجی برنامه نود شرکت کرد. می بینی برادر؛ ما همه از یک «قاعده» تبعیت می کنیم. فقط سر و شکل مان با هم فرق دارد.