تیمی که امیدش ناامید نشد

حساب دربی همیشه سوا بوده و هست. جایی که دو تیم در جدول اشغال کرده اند، کیفیت بازیکنان و مسائل فنی هیچ وقت الگوی دقیقی را از قبل برای بازی ترسیم نکرده. تنها قانون حاکم بر دربی همین بوده؛ بی قانونی؛ هیچ تیمی از ابتدا پیروز نبوده. درست مثل استقلالی که از صدر جدول آمده بود تا دربی 81 را برابر پرسپولیس رده هفتمی برگزار کند.

از یکطرفه بودن بازی در بخش اعظم بازی بخصوص پس از گل استقلال که بگذریم، می رسیم به چهل و اندی دقیقه جان کندن قرمزها برای گل مساوی. تیم برانکو قبل از خوردن گل هم بدون شک نمایشی تهاجمی تر داشت اما گل ضربه سر انصاری کوتاه قامت، آتش قرمز ها را سرخ تر کرد.  همان دقایق بود که نوراللهی مصدوم شد و برانکو به جای هافبک میانی اش یک مهاجم نوک وارد زمین کرد. دیگر بازیکنی از پرسپولیس نبود که حاضر باشد در زمین خودی بماند. گذر زمان، خط محاصره پرسپولیس را هم تنگ تر و تنگ تر می کرد و کار به جایی رسید که در ده دقیقه پایانی محسن بنگر تا میانه زمین هم باز نمی گشت، استقلالی ها در نیمه زمین گرفتار آفساید می شدند و نیمکتشان ناآرام ترین صندلی های دنیا شده بود. درست مثل آن بازی به یاد ماندنی بایرن - منچستر در فینال سال 1999 لیگ قهرمانان اروپا، چیزی شبیه به تلخ ترین گلی که از مسی در خاطرمان داریم و درست مثل گل سپهر حیدری در دقیقه 96 آخرین بازی لیگ هفتم. این بار هم تیمی که تا لحظه آخر جنگید و ایمان داشت که حقش را نگرفته، به حقش رسید.

پرسپولیس برانکو نشان داد که به این سادگی ها تسلیم نمی شود و بدون توجه به ثانیه هایی که در این شرایط، سرعتی بی رحمانه می گیرند، تا لحظه ای که سوت داور همه چیز را از کار بیندازد، می دوند تا توپشان از خط دروازه عبور کند. پرسپولیسی ها در همان لیگ هفتم که با گل ثانیه های پایانی سپهر حیدری قهرمان شدند هم چنین دربی حساسی را پشت سر گذاشتند. آن سال هم تیم افشین قطبی تا دقیقه نود با گلی که روانخواه برای آبی ها زده بود از رقیب عقب بود اما گل دقیقه نود محسن خلیلی بازی را مساوی کرد. باز هم درست مثل توپی که به بنگستون خورد و آرام آرام وارد دروازه استقلال شد. این بار هم پرسپولیسی ها پاداش جنگیدن تا لحظه آخر را گرفتند آن هم از فوتبالی که داشت یکی از بی رحم ترین چهره هایش را مقابل سکوهای پر استادیوم آزادی به نمایش می گذاشت. هواداران میلیونی پرسپولیس شاید از تساوی در دقیقه 95 خوشحال باشند. شاید هم حسرت توپ هایی را می خورند که مهدی رحمتی یکی یکی از روی خط دروازه بیرون می کشید و می توانست یک برد شیرین را به آنها هدیه کند.

نقطه عطف این بازی اما چیزی بود در ذهن بازیکنان که از روی نیمکت به آنها تزریق شده بود؛ امید. یاران جوان برانکو تا چهار دقیقه بعد از پایان 90 دقیقه هرچه زدند به در بسته و دستان مهدی رحمتی ختم شد اما تنها چیزی که در گام ها و چهره های شان دیده نشد نا امیدی بود. نمایش پرسپولیسی ها در این بازی، معنای دقیق «جنگیدن تا لحظه آخر» بود. گل بنگستون درست در آخرین لحظه این بازی از خط دروازه استقلال گذشت تا امیدش به نا امیدی نرسد.


نویسنده: محسن آجرلو