تیمی که درد کشید اما تسلیم نشد

همین یک خط را از پرسپولیس یحیی قبول کنید؛ آنچه مرا نشکد قوی تر می کند.

این چه وقت چیپ زدن بود آقای گل محمدی. این جمله تا سالها شناسنامه این مدافع خوش فکر و محجوب در فوتبال ایران بود. شاید هم بی انصافی باشد، اما معمولا نام یحیی در تاریخ فوتبال ایران با خاطرات دراماتیک رقم خورده بود.

از آن پرواز بلند و گل تلخ برابر ایرلند و آن اشک های فراموش نشدنی، تا پنالتی چیپ برابر چین و آن تیم شایسته ای که قهرمان اسیا نشد و گلی که برابر مکزیک در جام جهانی فایده ای نداشت. اما حالا گل محمدی تغییر مهمی در لغت نامه فوتبال ایران ایجاد کرده، حالا نام او خاطرات شیرین صعودی دراماتیک به فینال لیگ قهرمانان آسیا را در ذهن متبادر می کند.

حرف آخر را همین اول هم می شود زد. مهم ترین دستاورد پرسپولیس این روزها تغییر یک فرهنگ می تواند باشد. اینکه ته ته فوتبال در نهایت در زمین رقم می خورد و پذیرش این ادعا می تواند بخش زیادی از انرژی را به جای صرف در مسیرهای بیهوده، مشغول غلبه بر مهم ترین چالش های پیش رو کند.

گرچه مشکلات مدیریتی، مالی، نبود زمین تمرین مناسب و همه این موارد نقش مهمی دارد، اما اوضاع کجا برای قرمزپوشان تغییر کرد؟ آنجا که اعتراض جای خود را به انگیزه داد و دیگر اینجا السد و النصر و هیچ نامی جلودار تیم شایسته پرسپولیس نبود.

پرسپولیس در این سه ماه روزهای دشوار فراوانی را سپری کرد و انواع و اقسام مشکلات را تحمل کرد. نمونه؟ بی شک علیرضا بیرانوند، علی علیپور و مهدی ترابی در سطح آسیا نیز بازیکنان باکیفیتی محسوب می شوند و جدایی یکباره سه ستاره درجه یک حتی بهترین تیم ها را نیز زمین گیر می کند. اما واکنش یحیی و مدیران نه در روزهای اول، اما در ادامه مسیر متفاوت از آنچه این سالها دیده ایم بود.

پس یحیی تصمیم گرفت به جای استوری های جنجالی و گلایه کشی از جدایی این همه ستاره، امضای خودش را پای پرسپولیس بزند. بسیاری از هواداران پرسپولیس حتی بعد از فتح چهارمین قهرمانی در لیگ برتر نیز بخش قابل توجهی از این موفقیت را به نام کالدرون و حتی برانکو می نوشتند.

شکست در دربی در ضربات پنالتی برچسب عدم موفقیت در بازی های بزرگ ضمیمه پیشانی سرمربی محجوب پرسپولیس کرد. اما سرمربی دوست داشتنی پرسپولیس حالا تمام این ناملایمتی ها را تبدیل به جملاتی احساسی، آتشین و پر از تعریف و تمجید کرده است.

پس می توانیم از همین امشب با هم قرار بگذاریم که نقش توانایی های فنی را اینقدر در کسب موفقیت در فوتبال نادیده نگیریم. می توانیم برای رسیدن به این دستاورد تاریخی به جای دلبری و خط و نشان کشیدن در اینستاگرام مثل وحید امیری باشیم و در دقیقه 120 هم استارت بزنیم.

می توانیم حامد لک باشیم و با فراموش کردن روزهای پرحاشیه گذشته سد غیرقابل نفوذ دروازه پرسپولیس باشیم. پس مثل کنعانی برای پاک کردن خاطرات تلخ قدیم تبدیل به ستون خط دفاعی شویم و از خیر استوری گذاشتن بگذریم.

اینها را هم می شود به عنوان دستاوردهای تیم یحیی پذیرفت. شالوده این تیم توسط برانکو بنا شده، کالدرون در شکل گیری آن نقش داشته، اما امضای یحیی روی این موفقیت بزرگ برق می زند. همه اینهایی که گفته شد، شاید ارزشی به اندازه صعود به فینال آسیا داشته باشد.