تیم برانکو شبیه ایتالیای ۹۴

نمایش پرسپولیس مقابل الوحده هیجان انگیز و تماشایی بود. بعد از سوت پایان نود دقیقه حتی اگر به نتیجه بازی الریان - الهلال نگاهی نمی انداختیم آنقدر از بازی پرسپولیس لذت برده بودیم که در هیچ یک از مسابقات لمس نشده بود. حیف که ورزشگاه پر نشد اما حتما آن ۴۳ هزار نفری که در ورزشگاه بودند این مسابقه ۹۰ دقیقه ای و صعود رویایی تیم محبوب شان را از یاد نخواهند برد؛روزی که همان بازیکنان شل و وارفته مقابل ذوب آهن دو برابر توان خودشان را به کار گرفتند تا پازل موفقیت سرخ ها در این فصل تکمیل شود. هدفی که به زیباترین شکل ممکن و در شبی خاطره انگیز به دست آمد و در ذهن ها نقش بست؛ هر چند باید برای درخشش الهلال در دوحه که باعث این موفقیت شد هم سهم ویژه ای قائل شد.

نکته ویژه بعد از این برد و پیروزی درخشان مقابل الوحده این بود؛ حیف نبود این پرسپولیس با ۹ امتیاز و این کیفیت از مسابقات حذف شود اما در گروه های دیگر برخی تیم های کم بنیه تر با ۸ امتیاز به مرحله بعد برسند؟

پرسپولیس ۶ امتیاز از الوحده گرفت و صعود کرد چرا که اصطلاحا بازی این تیم به بازی الوحده می خورد. تیم اماراتی هم با توجه به اینکه شانس صعود داشت برای برد به زمین آمده و همین به زیباتر شدن مسابقه و تعدد موقعیت های گلزنی دو تیم کمک کرده بود.

الوحده برعکس الریان که دو مدافع میانی بلند قامت و دروازه بانی بلند قد و چابک داشت از دو مدافع میانی متوسط و گلری بهره می برد که در بازی با پا ضعف داشت. این نکته ای بود که پرسپولیسی ها به آن اشراف داشتند و به صورت کلی تر می دانستند تیم الوحده زیر فشار شکننده خواهد بود.

در نگاه کلی تر همانطور که بازی الوحده به پرسپولیس می خورد و شکست تیم اماراتی مقابل تیم برانکو میسر به نظر می رسید بازی الوحده به الریان نمی خورد و نماینده قطر مقابل تیم آگیره مشکل داشت. این رابطه عجیب در قبال همه تیم های این گروه مصداق داشت و همین باعث شد سرنوشت صعود در این گروه سخت و پیچیده باشد و برانکو به خاطر سختی کار هر چهار تیم گروه و بالا بودن کیفیت کار آن را به نیمه نهایی آسیا تشبیه کند.

الوحده بر خلاف الریان که در عقب زمین تیم چابکی بود در جلوی زمین بدون دوندگی زیاد در طراحی حملات سریع موفق نشان می داد و همانطوری بازی می کرد که پرسپولیس دوست داشت و با تمام مشکلات از جمله مصدومیت کامیابی نیا و فداکاری نفراتی مثل او ، انصاری و امیری این تیم برانکو بود که استحقاق این پیروزی و صعود را داشت. پرسپولیس به جمع شانزده تیم مرحله بعد رسید و حالا خوشبینی عجیبی نسبت به موفقیت های بعدی اش در مجموعه تیم دیده می شود. برخی پرسپولیسی ها از این صعود بیشتر از قهرمانی شان در لیگ برتر خوشحالند چرا که معتقدند اگر این اتفاق مهم رخ نمی داد قهرمانی شان در لیگ هم کمرنگ می شد و شایستگی های فنی شان به نوعی زیر سوال می رفت. شاید به همین خاطر بود که کامیابی نیا بیش از یک ساعت با کتف آسیب دیده بازی کرد و محسن مسلمان بعد از ۲، ۳ بازی متوسط و ضعیف نمایشی فوق العاده ارائه داد.

حالا پرسپولیس نزدیک به دو هفته زمان دارد تا برای بازی رفت و برگشت مقابل لخویا آماده شود این فاصله زمانی نسبتا زیاد شاید نگران کننده به نظر برسد اما برانکو با تجربه برنامه مناسبی برای تیمش در نظر گرفته و بعد از چهار روز استراحت تیمش را برای مرحله بعد آماده خواهد کرد.

برای آن دو مسابقه چنانچه مصدومیت ها نگران کننده نباشد تیم بازیکن محرومی ندارد و با پتانسیل کامل به مصاف نماینده قطر خواهد رفت. پرسپولیس به شکست لخویا هم خوشبین است و حالا که از گروه صعود کرده، برانکو ضمن انتقام شکست دو سال قبل در دوحه به مراحل بالاتر از یک هشتم نهایی فکر می کند.

بعد از این صعود هیجان انگیز پرسپولیسی ها تیم شان را مشابه تیم ملی ایتالیا در جام جهانی ۱۹۹۴ می دانند که به سختی از گروهش صعود کرد اما با قدرت تا فینال پیش رفت. ظاهرا پرسپولیس تا مرحله فینال با هیچ تیمی از شرق آسیا روبه رو نخواهد شد و مسیرپیشروی برای این مجموعه که از مرحله یک هشتم به بعد تجهیز خواهد شد، هموار به نظر می رسد. پرسپولیسی ها می گویند قوی ترین تیم غرب آسیا الهلال است که در دو نود دقیقه مسقط در مقابلش برتر بودند پس می توان تا رسیدن به فینال و رسیدن به هدف بزرگ باشگاه و برانکو امیدوار بود.