تیم گرشاسبی – برانکو / قطب های مخالف همسو

وقتی اکبر طاهری از پرسپولیس رفت و «دست راست» او یعنی حمیدرضا گرشاسبی برابر با تمامی پیش بینی های قبلی عهده دار امور مدیریتی باشگاه شد، خیلی ها گفتند برانکو ایوانکوویچ پای این معادله نمی ماند و ساز جدایی کوک می کند.

یک سال پس از آن واقعه این دو مرد بیش از هر زمانی همراه یکدیگرند. بخشی از این همراهی از این نیاز برمی خیزد که کامل شدن هر یک از آنها منوط به حضور و خوب کار کردن نفر دیگر است اما قسمت دیگر از این نکته برمی خیزد که در یکی از موفق ترین تیم های کاری و مدیریتی سال های اخیر در فوتبال باشگاهی ایران این دو رمز و رموز کلی کار و فرمول های طرف مقابل را کشف کرده و زندگی بر اساس آن را آموخته اند. آنها یاد گرفته اند که چطور عمل کنند که هم خواسته های شخصی شان رعایت و اجرا شود و هوای طرف مقابل را داشته باشند و هم منافع باشگاه فدا نشود.

این تفاهم کاری در شرایطی شکل گرفته که سرمربی کروات پرسپولیس و سرپرست خوزستانی این باشگاه تا سر حد امکان با یکدیگر متفاوت اند ولی همان طور که دو قطب متضاد آهنربا یکدیگر را جذب و کار طرف مقابل را کامل می کنند، برانکو و گرشاسبی نیز به یکدیگر چسبیده اند و جدایی پذیر نیستند و مثل زوج کاشانی – قطبی در پرسپولیس 9 سال پیش یا فتح ا... زاده و قلعه نویی در استقلال 6 تا 11 سال پیش و البته ساکت و قلعه نویی در سپاهان 7 تا 8 سال پیش تبدیل به مصادیق همکاری موثر «مدیر و مربی» شده اند.

گرشاسبی مدیری است که به رغم چهره جدی و خشکش روحی شاد دارد و آماده گفت وگو و خنده است ولی برانکو به موازات چهره منظم و قانون مدار خود واقعا از مسائل کاری و تمرینی مورد اعتقادش عدول نمی کند و کارش در راس امور زندگی وی قرار دارد. برکنار نکردن مترجمی که با بدهنی اش به حیثیت باشگاه لطمه زد و بیش از همه نمکدانی را که برانکو در دستش گذاشته بود شکست، یک ایراد بزرگ در رفتار برانکو طی زمامداری سه سال و نیمه اش در پرسپولیس به حساب می آید اما او در سایر موارد مقابل رفتارهای نامساعد و زیاده خواهی سایر اعضای این تیم ایستاد و همگی را در کمال آرامش اخراج کرد و این کار را چنان بی سر و صدا و مدبرانه انجام داد که هیچ بازتاب منفی و وسیع رسانه ای نداشت و بیشتر یک قطع همکاری عادی تلقی شد تا خنجر به دست گرفتن و قتل نیروهای خودی.

گرشاسبی البته به فراخور وظایفش مدیری اهل جوشش و پیوند زدن افراد با یکدیگر است و وظایفش ایجاب می کند که در پی قطع ارتباط ها نباشد. به همین سبب او در زمان هایی که برانکو تصمیم به دفع رضاییان و سپس مسلمان و احمدزاده گرفت، نهایت کوشش خود را در پشت پرده انجام داد تا مربی و شاگرد کنار هم بمانند و فقط زمانی با کوچ این افراد موافقت کرد که چاره ای جز این نداشت. جدایی رضاییان البته در ایامی روی داد که هنوز طاهری سرپرست باشگاه بود اما گرشاسبی نیز کنار طاهری قرار داشت و امروز که برانکو خواستار حفظ امیری و بیرانوند است، گرشاسبی خصوصیات «وصل کردن» اش را به بهترین نحو به خدمت گرفته تا مردان پرسپولیس از معابر خطرناک اوایل فصل که سوپرجام ایران، بازی های رفت و برگشت با الدحیل قطر در لیگ قهرمانان آسیا و البته شش هفت هفته نخست فصل هجدهم لیگ برتر را در بر می گیرد، به سلامت عبور کنند. این دو مقام به ظاهر متضاد و به واقع متفاوت در انجام این مهم ناکام نبوده اند زیرا سرخ ها ابتدا در تمریناتی 20 روزه در تهران به مرز آمادگی نسبی رسیدند و سپس با وجود کسب یکی دو نتیجه بد طی اردوی تمرینی 12 روزه شان در کرواسی به سطح بالاتری از آمادگی نایل شدند و برخلاف استقلال که دایما گلایه می کند و نق می زند، نه تنها خواستار لغو سوپرجام نیستند بلکه از شهرآورد تازه تهران در قالب این جام استقبال می کنند و حتی اگر حرف دلشان چیز دیگری باشد و آنها هم ترجیح بدهند که در همان ابتدای فصل با یک باخت احتمالی در شهرآورد وارد یک فضای بد روحی در کل فصل نشوند اما ظاهرا با بسط خوشبینی شان به اطراف و افراد مختلف به صورت یک پیروز قدم به فصل جدید می گذارند.

این به معنای ادامه همکاری این دو مرد تا آینده دور نیست. اما بهترین زوج کاری هستند که برای پرسپولیس در حال حاضر متصور و در دسترس است. چیزی نه چندان متفاوت با تیم «دادکان و برانکو» در فدراسیون و تیم ملی در سال های 2002 تا 2006.