جادوی آقا کریم

این روزها که تورنمنت کافا در جریان است و فرصت مناسبی برای افزودن بر تعداد گل‌های ملی در اختیار شاگردان امیر قلعه‌نویی قرار گرفته، خیلی از نگاه‌ها به جدول برترین گلزنان تاریخ تیم ملی ایران دوخته شده است، جدولی که یک نام در آن حسابی می‌درخشد و جلب توجه می‌کند؛ کریم باقری. امروز که این گزارش را می‌خوانید، باقری با 50گل زده بعد از علی دایی 109گله، در رده دوم فهرست مزبور قرار دارد. بقیه هم در تلاش هستند به او برسند و رکوردش را بشکنند؛ اتفاقی که احتمالا به‌زودی رخ خواهد داد، اما این هرگز چیزی از عظمت کار آقا کریم کم نمی‌کند. جادوی بی‌تکرار او در تاریخ فوتبال ایران همیشه زبانزد خواهد بود. از هافبکی سخن می‌گوییم که نه‌تنها در پست خودش بسیار استثنایی بود، بلکه در زمینه گلزنی هم آماری بسیار بهتر از اکثر مهاجمان تاریخ فوتبال ایران به جا گذاشته است.

گلزن‌تر از مهدی طارمی
هم‌اکنون سردار آزمون با 44گل زده در فاصله 6گل تا برابری با رکورد کریم باقری قرار دارد. مهدی طارمی هم با 36گل زده از شانس بالایی برای عبور از باقری، دست‌کم در یکی، دو سال آینده برخوردار است. با وجود این نگاه به میانگین گلزنی این بازیکنان، عظمت کار کریم را نشان می‌دهد. درحالی‌که ما این روزها یک زوج طلایی و کم‌نظیر از مهاجمان تاریخ فوتبال‌مان را در اختیار داریم، آمار گلزنی باقری به وضوح با آنها رقابت می‌کند. آقا کریم 50گلش را در 87بازی به ثمر رسانده؛ یعنی به‌طور متوسط 0.57گل در هر بازی. سردار آزمون 44گلش را در 70بازی ملی زده و این یعنی 0.62گل در هر مسابقه. مهدی طارمی هم 36گلش را در 67بازی زده و میانگین 0.53گل در هر مسابقه را در اختیار دارد. این یعنی آمار گلزنی کریم باقری کمی از سردار آزمون ضعیف‌تر است، اما در مقایسه با مهدی طارمی در وضعیت بهتری قرار می‌گیرد! به یاد داشته باشید داریم از آقای گل پرتغال و یکی از پرادعاترین بازیکنان سالیان اخیر فوتبال ایران حرف می‌زنیم. کریم اما در سکوت و خاموشی حد نصابی خلق کرده که برای این نسل هم به سختی دست‌یافتنی است.

رازهای عظمت یک آمار
2نکته، کارنامه کریم باقری در تیم ملی را جذاب‌تر می‌کند. نکته اول همانطور که گفتیم به پست بازی او مربوط می‌شود. به هر حال باقری هافبک دفاعی بود و علاوه بر اینکه وظایف خود را به بهترین شکل ممکن ایفا می‌کرد، از گلزنی هم غافل نمی‌شد. نکته بعدی هم به خداحافظی زودهنگام آقا کریم از تیم ملی مربوط می‌شود. او در تصمیمی بسیار نادر، در 27سالگی و پس از بازی ایران و ایرلند در پلی‌آف جام‌جهانی 2002کفش‌هایش را آویخت و سال‌ها بعد، تنها به دعوت دوست نزدیکش علی دایی در یک مقطع کوتاه دیگر پیراهن تیم ملی را پوشید که همان زمان هم مؤثر واقع شد. کریم در بخشی از بهترین روزهای فوتبالش دور از تیم ملی ماند؛ زمانی که برانکو هدایت این مجموعه را برعهده داشت. عجیب اینکه برانکو و باقری بعدها روی نیمکت پرسپولیس زوج خوبی تشکیل دادند. شاید اگر این زوج به‌عنوان سرمربی و بازیکن در تیم ملی تشکیل می‌شد، امروز آمار باقری کاملا دور از دسترس طارمی و آزمون قرار می‌گرفت.