جام جهاني زير پاي پسران ايران

سالها پيش پيش از بازي ايران و بحرين نوشتم قلب ميليونهاي ايراني زير پاي پسران آريائي ...و حالا باز هم مي خواهم از ايران بگويم و از پسران ايران بگويم و ميليونهاي قلبي كه براي ايران و ايراني مي تپد.

سايمون كوپر نويسنده بر جسته انگليسي در كتاب فوتبال بر عليه دشمن  مي گويد " جام جهاني براي كشورها با توجه به مشكلاتي كه مردم آن دارند ميزان اهميت مختلفي پيدا مي كند بعنوان مثال در نروژ و سوئد يك رويداد سرگرم كننده است در حاليكه جام جهاني موفق براي حكام آمريكاي جنوبي مي تواند بيان گر راي و اعتماد بيشتر باشد " بحران هاي اقتصادي مي تواند در هنگامه جام جهاني تمام شود و رضايت عمومي به بالاترين ميزان خود برسد و چنين است كه جام جهاني سراسر از بيم و اميد مي شود و خاطرات تلخ و شيرينش ماندني است.

 براي فوتبال ما جام جهاني معاني مشابهي دارد و در اين جو و فضاي امروز كشور مي تواند فضاي تلطيف شده و پر اميد اين روزهاي كشور جريان سازي كند. روزهاي مختلفي در جام جهاني ها به ياد داريم. صعود ما به جام هاي جهاني و عدم صعودمان خاطرات زيادي داشته است. خاطرات شيرين مثل صعود به جام جهاني 1978  و برد تيم ب ما بر تيم كويت و سرمربي معروفش زاگالو و يا صعود به جام جهاني 1998 و آن بازي غرور آفرين در برابر استراليا و يا صعود به جام جهاني آلمان 2006  و پيروزي بحرين كه در انتخابي 2002 اوج حقارت خود را با به گردش در آوردن پرچم عربستان سعودي به نمايش گذاشتند و امروز نوبت كره جنوبي است.

كره جنوبي كه دست به نمايشي عجيب مي زند. كره اي ها را مردماني مودب و قابل احترام مي دانيم. سابقه ما با كره اي ها نشان مي دهد كه همواره ما و تيم كره جنوبي نبرد هاي سختي داشته ايم اما هيچگاه الفاظ عجيب را از سوي آنها چنين كه امروز شاهديم را نداشته ايم. نمي دانيم كه ميزباني ما به زعم كره جنوبي ها در تهران بد بوده و يا خير اما حتي اگر اين گونه هم باشد سرمربي اين تيم نبايد چنين عمل مي كرد و وابستگي هاي خود را به تيم ازبكستان نشان مي داد چو سرمربي است كه نشان داده حداقل از بعد رواني سرمربي بي تجربه اي است.

شايد او مي توانست كركري در جهت صعود تيم خودش بخواند اما او براي ازبكستان مي خواهد كه جان فشاني كند. سابقه نشان داده كه در سالهاي اخير ما حريف سختي براي آنها بوده ايم. آنها در تهران به ما باخته اند آن هم در حاليكه ده نفره بوديم. در بازيهاي جام ملتهاي آسيا 2011 در وقت اضافي از ما بردند در حاليكه چند هفته اي قبل از آن در كشورشان به ما باخته بودند. آخرين برد پر گل آنها در برابر ما مربوط به سال 1993 بر مي گردد در حاليكه سه سال بعد ما در سال 1996 آنها را 6 به 2 شكست داديم.

 اما حالا ما نياز به يك جشن خياباني داريم. مردم هنوز از جشن خياباني انتخابات رياست جمهوري خاطرات شيرين تعريف مي كنند. پس چه خوب است كه جشن خياباني ديگري از نوع ورزشي را تدارك ببينيم. جائي كه همه سبز و سپيد و قرمز خواهيم بود و فرياد ايران ايران را سر خواهيم داد. چه زيبا است كه يك روز زيبا چون 8 آذر 1376 را اين بار درخرداد داشته باشيم اشكهاي كويت زاگالو در سال 1977 را به خاطر داريم. گريه كردنهاي استراليا در 1998 را از ياد نبرده ايم و گريه بحريني ها بر مزدوري هاي خود را چون يادگاري شيرين به ياد داريم و حالا در اولسان خواهيم بود و مي خواهيم بار ديگر خاطره اشك ريختن سرمربي آنها در امارات 1996 را تكرار كنيم و يا مي خواهيم رفتن به فينال بازيهاي آسيائي 1990 را تكرار كنيم مي خواهيم به كره جنوبي ها خاطره اي به ياد ماندني از دلاور مردان ايراني را ديكته كنيم. جامعه ما اين روزها در انتظار شادماني است اين جامعه در شنبه 25 خرداد 1392 جشن گرفت و اين جشن به معناي اميد و ميهن پرستي براي ميليونها ايراني بود پس چه خوب است در 28 خرداد هم جشن بگيريم. جشني كه معناي آن غرور ملي است جام جهاني براي ايران امروز مي تواند به معناي رهائي از تلخي ها و خاطرات بد گذشته باشد مي تواند شروع تازه اي را لقب گيرد. جام جهاني بايد براي ما معناي واقعي فوتبال كه چيزي جز شادماني و شادي آفريني است نمي تواند باشد و اميد كه چنين باشد.