جام هایی که بلای جان شدند: سر پرسپولیس را ببرید و خلاص!

مصاحبه هوشنگ نصیرزاده را می خواندم. گفته بود متوجه جشن قهرمانی پرسپولیس نمی شود. به نظر مجبور بود یکسری حرفها را بزند. این را به خاطر لحن صحبت ها گفتیم که به نظر برای خودش نبود.

البته صحبت های او ما را که متوجه خیلی چیزها کرد. یاد مسائل زیادی در این چند سال، به ویژه در این چند ماه اخیر افتادیم. البته چیزی نبود که ندانیم و ندانند، اما وقتی یک نفر مثل نصیرزاده که اهل منطق و استدلال و قانون است، ناگهان چنین حرفهایی می زند، ناخودآگاه سلول های خاکستری مغزت به کار می افتند. از خودت می پرسی اینجا چه خبر است؟ با خودت می گوییم این همه کینه و نفرت نسبت به مردمی ترین تیم ایران برای چیست؟ البته نصیرزاده را نمی گوییم، حالا در ادامه این مطلب به اظهارات وی نیز می رسیم. الان درباره یک تصویر کلی از فضای فوتبال ایران سخن می گوییم که اتفاقا ممکن است کمترین ارتباط را با مدیرعامل ماشین سازی داشته باشد. اتفاقات، حوادث، اقدامات، اظهارات، زد و بندها، توافقات، احکام انضباطی، تصمیم های داوری، فرار برانکو، برکناری مدیران پرسپولیس پس از قهرمانی و همه و همه را که کنار هم می گذاریم، از خودمان می پرسیم بر سر فوتبال و اهالی آن که هیچ، بر سر ایران چه آمده است. این همه تلاش برای تخریب زیبایی ها، برای نابود کردن موفقیت دیگران، این همه بغض و حسد و کینه و نفرت نسبت به پرسپولیس از کجا آمده است؟

به راستی! اگر پرطرفدار بودن یک تیم و ورزشگاه های مملو از جمیت جزو زیبایی های فوتبال نیست، پس زیبایی چیست؟

اگر تلاش یک مجموعه برای غلبه بر تمام مشکلات، محرومیت ها و محدودیت ها و رسیدن به اوج موفقیت که بیانگر قدرت اراده انسانی و اتحاد اجتماعی است، جزو زیبایی ها نیست، پس چه چیز زیبا است؟

خزعبلات، لاطائلات و یاوه سرایی های مجازی را که دور بریزیم. از مخالفان و معاندان یک نفر آدم منصف اگر پیدا می شود، بگوید؛ به پرسپولیس چه داده اند که بیشترش را به رقبایش ندادند؟ اگر معنی چنین وضعیتی، تلاش و اقدام برای قهرمانی دیگران نبود و نیست، پس چه بود و هست؟!

آیا این تراکتورسازی نبود که برخلاف دستور صریح فیفا بر اجرای عدالت و مساوات بین تیم ها، می توانست از بازیکنانی استفاده کند که برای دیگران ممنوع بود؟ آیا این تراکتورسازی نبود که با استفاده از امتیازهای خاص، بازیکن تحت قرارداد پرسپولیس را از آن گرفت تا برابر تیم خودشان بازی کنند.

آیا تراکتورسازی از پول، قدرت، رانت و ارتباطات بیشتر بهره می برد یا پرسپولیس؟ انصافا! همین یک سوال را با شرافت پاسخ بگویند. حالا خدا از دیدن مسائل غضبش می گیرد، چرا همگان برای پرسپولیس رو ترش می کنند و شمشیر را رو می بندند.

فقط اینها نیست. سراغ سپاهان برویم. آنها بیشتر از بودجه عمومی بهره مند هستند یا پرسپولیس. خدا را شکر به لطف عدالت ورزش ایران سهم پرسپولیس با بیشترین طرفدار از جمعیت کشور از منابع عمومی صفر است. هر چه درآورده و خرج کرده است از برند و هوادارانش بود. تازه همه را هم که ندادند. از بغل پرسپولیس، خیلی ها فربه شدند. آیا سپاهان هم هر چه هزینه کرد از برند و درآمد هواداری بود؟ خب همه که می دانند نبود. اینجا هم که سر پرسپولیس بی کلاه ماند. دلمان خوش بود که حداقل اوضاع و احوالمان با استقلال یکی باشد اما این هم نبود. سندش، این همه بازیکنی که گرفته اند. علی برکت ا… به آب کر وصل هستند.

باز هم فقط اینها نیست. سراغ تصمیم و اشتباهات داوری می رویم. به خدا همین یک مورد برای هر آدم عاقل و با شرفی کفایت می کند تا به مظلومیت پرسپولیس رای بدهد. خدا را شکر ثابت شده است، قهرمانی های مکرری که با همین اشتباهات از پرسپولیس سلب شد. همین سال قبل یا همین سال قبل تر از سال قبل یا تمام سالهای قبل وقتی کارشناسان تاثیرهای مثبت و منفی اشتباهات داوری روی امتیازات تیم ها را بررسی کردند، آیا این پرسپولیس نبود که همواره نسبت به همین سپاهان، تراکتورسازی و استقلال بیشتر متضرر شده بود؟ تا روزی که پرسپولیس نفس بکشد، آیا غیر از این خواهد شد؟!

آیا بازیکنان، مربیان، هواداران و باشگاه پرسپولیس بارها و بارها و بارها به خاطر مسائلی محروم، جریمه و توبیخ نشدند که وقتی از استقلالی ها، تراکتورسازان و سپاهانی ها سر زد از کنارش گذشته اند؟

پس حرف حساب چیست؟ پس این همه بغض نسبت به پرسپولیس، هوادارانش و موفقیت هایش چه دلیلی دارد؟ این چه نمایش فاجعه باری از فرهنگ ایران امروز و جامعه ایرانی است که در فوتبال می بینیم؟

این رقابت برای مخالفت با پرسپولیس، تخریب آن و در هم کوبیدنش از کجا می آید و تا کجا گسترده شده است؟

هر روز یک داستان و یک حرف تازه پیش می آید؟ هوادار پرسپولیس را بر آن چیزی محروم می کنند که اگر قرار بود برای دیگران هم چنین باشد، بازی های زیادی از لیگ برای برای بعضی تیم ها باید بدون تماشاچی برگزار می شد.

به راستی! هواداران پرسپولیس اگر شعارهایی که روی سکوهای ورزشگاه یادگار امام (ره) یا حتی نقش جهان سرداده می شود، را سر می دادند. چند بازی فصل باید بیرون از ورزشگاه می ماندند؟ آیا همین احکام انضباطی که برای بازیکنان پرسپولیس صادر می شود برای سایر تیم ها وجود دارد؟ جالب اینکه در دوران آیین نامه انضباطی قبلی، چنین بود، در دوران آیین نامه انضباطی کنونی نیز همین است و در دوران آیین نامه انضباطی هم غیر از این نخواهد شد!!

نوبت اظهارنظرها و مصاحبه های مدیران و مربیان باشگاه های دیگر هم که می رسد، همه کورس گذاشته اند تا احساسات درونی خود نسبت به پرسپولیس را تخلیه کنند. تا خدا نکرده حناق نشود. چنان اوضاع و احوالی شده است که دیگر رغبت نمی کنیم درباره اش حرف بزنیم.

فقط می شود بگویی، بیایید سر پرسپولیس را ببرید، خلاص! هر چند که همین حالا هم، غیر از این نیست. شاید هم فقط وقتی آرام شوند که سر پرسپولیسی ها را بریده باشند.

و اما به بحث جناب هوشنگ نصیرزاده برگردیم که یک زمانی قرار بود مدیرعامل تراکتورسازی شود ولی گویا به خاطر قومیتش نشد.

او را خوب می شناسیم. پس وقتی مصاحبه را می خوانیم به یک جمع بندی ساده می رسیم. اگر باور ما این است که این حرفها برای او نیست. ناشی از شناخت نسبت به ادبیات و روش گفتمان اوست. ادبیات حرفه ای او هر چه باشد، قطعا از نوع سطحی که در فضاهای هواداری تیم های خاص شاهدیم، دور است.

نصیرزاده وقتی سخن بگوید حتی اگر اشتباه باشد، مبتنی بر منطق، استدلال، بند و ماده و تبصره و از این قبیل موارد است. حرف که برای خود نصیرزاده باشد، نمی تواند بدون تحقیق و بررسی باشد.

او به قدری بهره هوشی دارد که متوجه ماجرا شود. به باور ما، او در فضا و محیطی قرار گرفته است که نمی تواند خودش باشد، آن هم با این ویژگی ها؟ او باید هم اعتراض کند. باید بگوید متوجه نمی شود، بدون آنکه بگوید متوجه کدام بخش از این موضوع ساده نمی شود.

نمی دانیم از جانب سلطان صاحب دلار مجبور است یا هواداران خاص آنجا ولی به هر حال به این بخش مصاحبه که می رسی، همه چیز از فرم نصیرزاده ای بودن، خارج می شود.

واقعا اهدای یک جام به پرسپولیس که آن را قانونی از آن خود کرده است، چرا اینقدر خار چشم این و آن است؟ چرا فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ وقتی به پرسپولیس می رسند یادشان می افتد باید اقتدار و صلابت داشته باشند ولی وقتی پای چنین مسائلی وسط می آید فاقد صلاحیت می شوند و طوری عمل کنند که برای اهدای جام به تیم قهرمان، همه به خوداجازه دخالت می دهند.

برای بازی با استقلال گفتند به صلاح نیست. برای بازی با سپاهان که آنها معترض بودند و سازمان لیگ مطیع، برای بازی با پیکان که فدراسیون دست به کار شد و تماشاگران را محروم کرد. حالا هم که مدیر عامل ماشین سازی برای دیداری که پرسپولیس در خانه اش برگزار می کند، برای پرسپولیس و سازمان لیگ و فدراسیون تعیین تکلیف می کند، تازه اگر در خفا بین مالک دلار و یورو و ریال و مالکان فوتبال گفتمان برقرار نباشد.

به راستی این جا چه خبر است؟ فوتبال ایران را چه می شود؟ یعنی خوشحالی چند تماشاگر پرسپولیس، اینقدر آزاردهنده است؟ اصلا برای هوادار پرسپولیس سهمی از این مملکت و فوتبال قائل هستید یا نه؟

اصلا اینکه پرسپولیس قصد دارد در ورزشگاه خودش و قبل از زمان قانونی بازی چه کند؟ چه ربطی به باشگاه های دیگر دارد؟ مگر مجبورشان کرده اند که تماشا کنند؟ اصلا چه کسی گفته که بازیکنان تیم مقابل باید آن زمان داخل زمین باشند؟

خدا را شکر از حب پرسپولیس قرار نیست جشن آنچنانی در کار باشد. می خواهند یک جام را بدهند و چند هوادار هم هورا بکشند و کمی ذوق کنند. این ما هستیم که واقعا متوجه نمی شویم، این مساله چه ربطی به تیم های حریف دارد که برای ما در خانه خودمان و در ورزشگاه خودمان تعیین تکلیف می کنند. فرهنگ و مرام و معرفت ایرانی که هیچ، قیدش را زدیم. آیا واقعا در سطح دنیا آموزه های فوتبال و آرمان های فیفا چنین رفتارهایی را تایید می کند؟

و اما به عنوان حسن ختام، از میان تمام حرفهای ناگفته فقط به این اشاره می کنیم که اطلاعات غلط به نصیرزاده داده اند. چرا که این جام، اصلا ربطی به سوپرجام سال 97 و حکم CAS ندارد. این جام قهرمانی برای همین سوپرجام سال 98 است که فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ با این همه ادعا و دستگاه عریض و طویلی که دارند هنوز نتوانسته اند آن را در ورزشگاه در حضور هواداران پرسپولیس، به قهرمان رقابت ها بدهند.

پرسپولیس که از این جام ها زیاد دارد، با این مسائل هم کوچک نمی شود، اما وا اسفا برای فوتبال ایران!