جانکاه بود و یگانه!

 هیچ دستگاهی وجود ندارد که نشان بدهد فوتبال هایی مثل ایران - استرالیا یا پرسپولیس - النصر چقدر از عمرمان کاسته است. جانکاه. شب گذشته نفس به سختی از سینه هواداران فوتبال ایران خارج می شد. نمی دانم چه اندازه از عمرمان کم شد تا بازی تمام شود. همانطور که خبر نداریم بازی هایی که می بریم چقدر به عمرمان اضافه می کند. این البته اتفاق تازه ای نیست. سال هاست فوتبال ما جانکاه شده. اصلاً هر وقت دیدید قبل از هر بازی از غیرت و تعصب حرف زدیم یا از اینکه «هموطنان دعا کنید» حتماً بخشی از عمرمان به یغما رفته است.

پرسپولیس و النصر یک شطرنج تمام عیار بود، از آن بازی هایی که آدم احساس می کرد قلبش چند کیلو شده. همه چیز از ظهر عوض شد. درست از لحظه ای که اعلام شد عیسی آل کثیر حق حضور در این بازی را ندارد. تا قبل از این اتفاق تقریباً همه پرسپولیسی ها خودشان را در فینال می دیدند. آنقدر همه چیز تمام شده به نظر می رسید که بعضی ها می گفتند پرسپولیس دچار غرور کاذب شده. حکم آل کثیر مثل شلیک به پای اسب مسابقه بود. زانوی همه سست شد. عیسی آل کثیر که در بازی نخست مورد نقد قرار گرفته بود، به یکباره به ستاره و همه کاره قرمزها تبدیل شد. آنچنان که وقتی در لابی هتل با بازیکنان روبوسی کرد عکسش در ایران هم زانوها را سست کرد.

النصر تیم شایسته ای بود. شکست خورد، به فینال نرفت اما در این چند سال هیچ تیمی تا این اندازه پرسپولیس را تحت فشار قرار نداده بود. کافی است بازی حمدالله مهاجم آنها را به یاد بیاوریم. روی زمین، هوا، پشت به دروازه، رو به دروازه، در موقعیت تک به تک و... بی نظیر بود. وقتی بازی به ضربات پنالتی رسید و پرسپولیس یک ضربه پنالتی خورده بود، همه به یحیی گل محمدی نگاه کردند. بازیکنی که گناه شکست در یکی از مهم ترین بازی های تاریخ را به خاطر پنالتی چیپ او مقابل چین تمام و کمال به نامش می نویسیم و یادمان می رود که ایمان مبعلی هم در آن بازی پنالتی هدر داد، مربی ای که همین ماه پیش در دیدار حساس مقابل استقلال شاگردانش جام حذفی را در ضربات پنالتی به استقلال باختند چطور می خواست مقابل النصر در پنالتی ها پیروز شود وقتی که احسان پهلوان هم اخراج شده بود؟

ولی فوتبال یک عاشقانه است، گاهی چنان بی حساب و کتاب می شود که پنج بازیکن پرسپولیس بهترین پنالتی های تمام عمرشان را می زنند! پیش تر نوشته بودم که یحیی گل محمدی اگر یک «ویچ» انتهای نامش داشت بسیار بیش از این تحسین می شد. همان حرفی که در بازی قبل پیمان یوسفی گفت. او تیم خودش را با همان صبوری ذاتی اش ساخت، گام به گام روی دوش گرفت و ناباورانه به فینال آسیا بُرد و حالا یک گام دیگر می خواهد تا به بزرگترین افتخار تاریخ باشگاه پرسپولیس دست پیدا کند. چه لذتی بالاتر از اینکه این افتخار توسط یحیی؛ پسر پرسپولیس رقم بخورد؟ تا اطلاع ثانوی بر طبل شادانه بکوب که بسی لذت بردیم در شبی که جانکاه بود!