جاي رائول بودي چه مي كردي آقاي كريمي؟ / پرسپوليس اسير جويندگان عزت!

1- از عزت تا عزت؛ اين شايد يك برش از زجرها و زخم هاي اين ساليان پرسپوليس باشد، تيمي كه انگار همه فرزندانش سعادت آن را «فقط» در حضور خودشان مي بينند. 17 ارديبهشت 91 بود كه علي دايي با مصاحبه عجيب خودش آتش به جان قرمزها انداخت: «خداوند به من عزت داد تا بالاتر از اين تيم قرار بگيرم.» سرمربي آن روزهاي راه آهن بي اعتنا به روح خراشيده هواداران پرسپوليس، انتقام غيابي اش از حبيب كاشاني را با جست وخيز روي اعصاب آنها گرفت تا روشن شود دور از اقليم سرخ، هرگز علاقه اي به كاميابي اين تيم نداشته است. ورق اما برگشت تا علي دايي به پرسپوليس بيايد و اين بار علي كريمي از جمع سرخپوشان جدا شود. آكتورها تغيير كردند، اما سناريو عوض نشد تا يك بار ديگر همان كليد واژه جهنمي مثل تازيانه روي پيكر پرسپوليسي ها فرود بيايد: «عزت و ذلت دست خداست. يك روز همه چيز در اختيار شماست، اما فردا وضع تغيير مي كند.» كاپيتان پيشين پرسپوليس كه روز واقعه نتوانسته بود در كنار دوستانش جلوي هت تريك بهادر عبدي و تحقير سرخپوشان را بگيرد، سرانجام انتقام شخصي اش را از علي دايي گرفت، غافل از اين كه در كشاكش گرو كشي ها و ستيزه جويي هاي فردي، اين پرسپوليس بي نواست كه قرباني مي شود؛ شايد شبيه مادري از نفس افتاده كه يك گوشه نشسته و ميراث خواهي بي رحمانه پسرانش را تماشا مي كند. چرخ گردون چرخيد و شما هم صاحب «عزت» شديد آقاي كريمي؛ دلت خنك شد برادر؟

2- مشكل از دايي و كريمي نيست، اشكال شايد از فرهنگ غلط و خودخواهانه اي باشد كه در قلب مريض فوتبال ايران ريشه دوانده است. اينجا قهرماني تراكتور همان قدر به جادوگر فرصت رجزخواني مي دهد كه دست عنصري مثل جواد كاظميان را هم باز مي گذارد تا براي تيم سابقش خط و نشان بكشد: «جواب خوبي به آنهايي دادم كه باعث جدايي ام از پرسپوليس شدند!» شايد بايد لعنت فرستاد به ذات اين فوتبال پلشت كه در آن حتي نيمكت نشين تراكتورسازي هم براي خودش در پرسپوليس جايگاهي ابدي و غيرقابل تغيير قائل است. همه داستان اما همين نيست. چه بسا اگر توپ ادينهو به جاي تير به تور تراكتوري ها بوسه مي زد و فينال ميليمتري را مس مي برد، اين بار «عزت» به اردوگاه شيث رضايي مي رفت و مدافع اخراجي سرخپوشان فتح اين جام را توي سر دايي و پرسپوليسي ها مي كوبيد، كمااينكه در صورت قهرماني فولاد، غلامرضا رضايي نيز از همين شانس برخوردار مي شد! انگار قرار نيست تيم هاي فوتبال در ايران ليست مازاد داشته باشند و هر كسي را جذب كردند تا آخر عمر بايد نگه اش دارند. در اين معادله ناميمون فقط تكليف اين موضوع مجهول باقي مي ماند كه چرا دست روزگار همه عزت ها را در ايران پخش مي كند و مثلا به اسپانيا عزت نمي رسد؟ يكي مثل رائول گونزالس همه عمرش را وقف رئال مي كند و راه به راه با اين تيم افتخار كسب مي كند، اما وقتي نامهربانانه پرتش مي كنند بيرون و با تيم متوسط شالكه قهرمان جام حذفي آلمان مي شود، هيچ كسي را به باد بد و بيراه نمي گيرد. اگر علي كريمي كه طي اين سال ها حتي يك سهميه آسيايي هم براي پرسپوليس نگرفت، جاي رائول بود چه مي كرد؟

3- دل مان خوش بود كه اگر شماره هشت دوست داشتني فوتبال ايران مملو از حاشيه هاي مخرب است و اگر از نظر فني در سراشيبي سقوط قرار گرفته، دست كم خصايل جوانمردانه اش را حفظ كرده است. حالا اما با اين علي كريمي چه بايد كرد: «آنقدر فكرشان كار نكرد كه مرا صدا كنند و مثلا بگويند به توافق نرسيديم. از اول گفتند فلاني نباشد!» آيا اين جادوگر رك و روراست فوتبال ايران است كه ديگران را تشويق به تظاهر و رياكاري مي كند؟ يعني گناه علي دايي اين است كه او را نخواسته و خيلي شفاف اين موضوع را مطرح كرده است؟ وقتي يوونتوسي ها دل پيه رو را نخواستند، اول صدايش كردند و به هواي مذاكره غيرواقعي، نازش را كشيدند؟ آيا همين توقعات مطلقا غيرقابل قبول و سهم خواهي هاي زياده از حد نيست كه فوتبال ما را به اين فلاكت انداخته است؟ علي كريمي در حالي در حساس ترين مقطع فصل يقه دايي راگرفته و ول نمي كند كه براي به ياد آوردن آخرين رستگاري پرسپوليس در حضور او بايد به سال هاي بسيار دور سفر كرد. از زمان بازگشتش به جمع سرخپوشان، جادوگر حداقل با هشت زوج مديرعامل- مربي كار كرده و در زمان هيچ كدام از آنها موفق نبوده است. مصطفوي- قطبي، انصاري فرد- پيرواني، انصاري فرد- وينگادا، كاشاني – استيلي، رويانيان – استيلي، رويانيان – دنيزلي، رويانيان- خوزه و رويانيان – گل محمدي تركيب هاي متنوعي بودند كه كريمي در حضور آنها براي پرسپوليس بازي كرد و عجيب اين كه وضع قرمزها امروز از تمام آن اعصار بهتر است! اگر لابلاي اين دوران دايي دوبار بدون كريمي سرخپوشان را قهرمان همين جام حذفي كرده، معني اش آن است كه خداوند شهريار را عزيز و جادوگر را ذليل كرده است؟ با اين تفكرات پوسيده و ماورايي جلوه دادن همه چيز، چه آخر و عاقبتي انتظار ما را مي كشد؟ اگر كريمي ادعاي پرسپوليسي بودن دارد، در عمل بايد خير اين تيم را بخواهد، نه آنكه بي تفاوت به پيشنهاد گزاف سيد جلال، با تماس تلفني اش مانع از قطري شدن آندرانيك تيموريان شود و در عوض با انواع و اقسام مصاحبه هاي گاه وبيگاه، براي به حاشيه كشاندن سرخپوشان سنگ تمام بگذارد. جام تبريزي ها نوش جان شان آقاي كريمي، اما كاش حالا كه براي پرسپوليس از اين كارها نكردي، حداقل حواست به علاقه قلبي هواداران تيم سابقت باشد و اين مختصر موهبت را از آنها نگيري.

4- چهار هفته به پايان ليگ، پرسپوليس همچنان در كورس قهرماني است، اما همه انرژي اين باشگاه صرف مبارزه با مسايل پيراموني مي شود. آخرين شان همين كه فرزندان اين تيم چپ و راست به جان هم مي افتند و چوب تفرقه به جان هواداران مي زنند. گاهي بايد درود فرستاد به شرف هواداران آرسنال كه سال هاست خون دل مي خورند، اما پشت تيم شان باقي مانده اند، وگرنه ما زير آسمان مملكتي نفس مي كشيم كه مردمش با يك برد عاشق مي شوند و با يك باخت فارغ، با دو نتيجه مطلوب ارتش 63 درصدي اميدوار به قهرماني تشكيل مي دهند و با يك توقف خارج از خانه، نا امید می شوند!