جایی برای لغـــزش مجـــدد نیست

بازی شب گذشته پرسپولیس با «هوادار» تعداد دیدارهای باقی مانده این تیم در فصل رو به پایان لیگ برتر فوتبال کشور را به عدد 6 رساند و سرخ‌ها حالا باید راه‌هایی را بیابند که براساس آن کسب بهترین نتایج و اندوختن بیشترین امتیاز در این بازی‌ها برایشان امکانپذیر باشد.
18 امتیاز حداکثر پوئنی است که این 6 مسابقه فراروی پرسپولیس و هر یک از 15 تیم دیگر حاضر در لیگ قرار می‌دهد و اگر قرار است قرمزها عقب‌ماندگی خود از استقلال را در صدر جدول جبران کنند و شانسی برای قهرمانی مجدد داشته باشند، باید در همین دیدارها و فرصت و عرصه‌های نه چندان وسیع به انجام آن همت گمارند. سوابق بارها نشان داده‌اند که امید بستن به دیدارهای خانگی و حتی شمردن پیروزی‌ها در این گونه بازی‌ها یک اشتباه آشکار و یک آسان‌نگری بزرگ است و باید اکیداً از آن پرهیز کرد.

اگر آن گل خوش‌اقبالانه نبود
لابد از یاد نبرده‌اید که همین تیم هوادار سال پیش در مسابقه رفت خود با پرسپولیس تا دقیقه 94 با نتیجه 1-2 جلو بود و در چند ثانیه‌ای یک پیروزی بزرگ قرار داشت و گل نجات‌بخش سیامک نعمتی هم در درجه اول محصول اقبال بلند قرمزها بود زیرا توپ شلیک شده توسط این پیستون راست پرتلاش با برخورد به یک مدافع تیم تحت هدایت رضا عنایتی به سمت بالا منحرف شد و ارتفاع بیشتری گرفت و با عبور از روی دست‌های دروازه‌بان در سقف دروازه فرو رفت. اگر آن توپ منحرف نمی‌شد و مسیر عادی‌اش را طی می‌کرد، دروازه‌بان «هوادار» که آن روز ستاره میدان بود، آن توپ را هم می‌گرفت و اجازه نمی‌داد که بازی 2-2 مساوی شود.

نیازی به تفکیک نیست
قرمزها به جای باز کردن حساب‌های بیش از حد روی برخی مسابقات‌شان و حتمی دانستن برد در سایر دیدارها و انتقال هوش و حواس‌شان به دیدارهای به اصطلاح حساس‌تر در تمامی 6 مسابقه باید کمال قدرت خود را به کار گیرند و روی یک یا دو بازی تمرکزی کمتر یا بیشتر نداشته باشند زیرا وقتی این موقع از فصل می‌رسد و جدول چنین وضعی دارد و نتیجه هر یک از بازی‌ها در تعیین سرنوشت به یک اندازه دخیل است، نمی‌توان و نباید به تفکیک مسابقات از یکدیگر دست زد.
اگر پرسپولیس یکی دو بازی را سرنوشت‌ساز بداند و بقیه را در عین مهم شمردن در رده‌ها و پله‌هایی پایین‌تر تصور کند، کارش زار است و چنین نگاهی، خبر از نهایت ناپختگی در تیم‌هایی می‌دهد که مدعی جدی قهرمانی‌اند و به تبع آن از آنها توقع بیشترین پختگی و افزون‌ترین منطق و حسابگری در طراحی هر یک از بازی‌ها می‌رود.

چند برابر بیشتر
چنین چیزی و توقعی از این دست از قرمزهای تهرانی صد برابر بیشتر است زیرا آنها اگر در هر یک از پنج فصل گذشته با اقتداری محسوس و اغلب با فاصله‌ای چشمگیر قهرمان لیگ شده‌اند و مجموع جام‌های فتح شده‌شان در 7 فصل اخیر به عدد 10 می‌رسد، لابد با تکیه بر خصلت‌ها و نیازهایی بوده که وصف‌شان رفت و با اجرای مدلی از برنامه‌ریزی بوده که برای کسب نتیجه در هر دیداری به کار می‌آید و از نهایت اهمیت برخوردار است. مصداق این قضیه برای پرسپولیس در این فصل و بخصوص در هفته‌های پایانی آن چند برابر بیشتر و بارزتر است زیرا فقط شش هفته باقی مانده و هر یک از این مسابقات بدون کم و کاست مثل یک فینال است و باختن حتی یکی از آنها هم می‌تواند به معنای پایان امیدهای قهرمانی باشد. برای تیمی که در یکی از طلایی‌ترین اعصار حیاتش به چنین دستورالعملی بیش از هر زمانی نیاز پیدا کرده و فرمول‌های آن را یافته و به اجرا درآورده، لحاظ نکردن مسأله فوق و حتی شمردن برد در بعضی دیدارها و به تبع آن انتقال هوش و حواس خود به چند بازی دیگر، اشتباهی نابخشودنی خواهد بود.