جماعت خواب زده و فوتبالی که بیدار شده / ايران، ايران هميشگي نبود!

نبرد شنبه شب ايران و آرژانتين اگر چه در نهايت به زور استعداد خالص ليونل مسي به سود آلبي سلسته خاتمه پيدا كرد، اما بدون شك تبديل به يكي از قاب هاي ماندگار تاريخ فوتبال كشورمان شد. ما سال هاست كه نشان داده ايم براي خاطره سازي، نيازي به ناز اسكوربرد نداريم. چه بسيار بوده اند مسابقاتي كه در مقام «نتيجه» براي ما ناكامي محسوب مي شده اند، اما به خاطر كيفيت نمايش بچه هاي ايران، در گنجينه افتخارات مان ماندگار شده اند. ما 16 سال است كه به باخت يك بر صفر برابر يوگسلاوي افتخار مي كنيم و طولاني تر از آن، به شكست دو هيچ مقابل كرواسي! براي فوتبال ايران باخت دوبرصفر جلوي ژرمن ها در تهران همانقدر غرور آفرين است كه گرفتن مساوي بدون گل از دانمارك، در مسابقه اي كه 90 دقيقه زير چكمه هاي حريف اروپايي بوديم! خيلي از خاطرات خوش ما را همين باخت هاي سزاوارانه و البته بردهاي ناسزاوارانه تشكيل مي دهند؛ پيروزي هايي از جنس حماسه ملبورن كه همه قواعد «فني» دنياي فوتبال را به سخره گرفت!

حكايت بازي ايران و آرژانتين اما، چيز ديگري است؛ مسابقه اي كه شايد يك سروگردن از همه داشته هاي ما بالاتر باشد. اين كه در جدي ترين تورنمنت جهان روبه روي يكي از قلدرترين تيم هاي دنيا بايستي و كاري كني كه در پايان 90 دقيقه گلر حريف بالاترين امتياز را از خبرگزاري هاي معتبر جهان بگيرد يا دي ماريا وقت تلف كند، اسمش «شاهكار» است. كارلوس كرش قبل از بازي گفته بود «از فيفا مي خواهيم اجازه بدهد مقابل آرژانتين با 14 نفر بازي كنيم» اما در عمل اين آرژانتين بود كه اجازه پيدا كرد در برابر ما با 12 نفر بازي كند!

مهم نيست خود كم بين ها و غرض و مرض دارها امروز قرار است چه توجيه تازه اي از آستين شان بيرون بياورند. براي اين جماعت خواب زده، راه باز است كه حتي آرژانتين بزرگ را هم تيمي ذليل و ناتوان جلوه بدهند؛ چنان كه در روزهاي گذشته با قهرمان آفريقا چنين كردند. خنده دار است؛ دوستان چنان ولعي براي تحقير ايران و ايراني دارند كه از همان روز اول به دروغ گفتند قرعه ما آسان ترين قرعه جام است، در حالي كه چشم بادامي هاي سرخابي شرق آسيا گروه هایي به مراتب راحت تر از ما داشتند. در حال حاضر ژاپن با كلمبيا، ساحل عاج و يونان همگروه است؛ آيا مي دانيد كلمبيا در آمريكاي جنوبي پايين تر از «آرژانتين» به جام جهاني رسيده؟ آيا مي دانيد يونان در اروپا دقيقا با «بوسني» همگروه بوده و عقب تر از اين تيم از طريق پلي آف به برزيل راه يافته؟ آيا مي دانيد سال گذشته در جام ملت هاي آفريقا، ساحل عاج در مرحله يك چهارم نهايي به «نيجريه» خورده و حذف شده تا عقاب ها به مقام قهرماني قاره برسند؟ آيا اسم اين تيم ها به گوش شما آشنا نيست؟ انصافا اگر به جاي ما، تيمي مثل كره جنوبي چنين نمايشي را برابر آرژانتين ارايه داده بود، منتقدان كرش دمار از روزگار وي درنمي آوردند و او را به «شرم» فرا نمي خواندند؟

مهم نيست كه امير قلعه نويي همچنان خواب باشد و بازي هاي خوب ايران را نبيند، مهم نيست كه پرويز مظلومي هنوز گمان كند در ليگ يك خودمان بازيكناني بهتر از قوچان نژاد داريم، مهم نيست كه مجيد جلالي كماكان دعوت از دورگه ها را خيانت به استعدادهاي ايراني بداند، مهم نيست كه حسن روشن باز هم تصور كند آرژانتيني ها جلوي ما نيازي به بازي دادن مسي ندارند و مهم نيست كه خيلي از دوستان همچنان كرش را يك كلاهبردار بين المللي بدانند. مهم، حس غروري است كه حالا زير پوست يك ملت تزريق شده؛ حسي كه از يك تفاوت كيفي عميق ناشي مي شود. وقتي كره را برديم گفتند اين كره، تيم هميشگي نبوده، بعدتر مجبور شدند بگويند نيجريه، نيجريه هميشگي نبوده و حالا ناچارند آرژانتين را تيمي غير از آرژانتين هميشگي بدانند. حاضرند همه اصول دنياي فوتبال را زير سوال ببرند، اما يك بار اعتراف نكنند اين ايران است كه از حالت هميشگي اش خارج شده و نظام مندتر از گذشته توپ مي زند. كاش اين روند همچنان ادامه پيدا كند و ما كماكان افشاگري هاي امثال درخشان و مايلي كهن را بشنويم. چه اشكالي دارد؟ هم فوتبال مان پيش مي رود و هم سرمان گرم مي شود!