جنگنده و مغرور

1-نمی دانم از کجا به آن شب رویایی ورزشگاه دوبی رسید.نمی دانم همای سعادت کی شانه های علی را برای نشستن نشانه رفت. شنیده بودم از استقلال اردبیل و بانک تجارت و پرسپولیس گذشته تا به نیمه نهایی جام ملت های 96 رسیده است.شنیده بودم در پکن دنده هایش را فدای تیم ملی کرده و راهی بیمارستان شده تا این چنین رسم مبارزه را آموخته! اما اینها را فقط شنیده بودم و حالا داشتم شمایل جوانی رعنا و استخوانی را می دیدم که هر چند دقیقه یکبار توپ را به تور کره ای های مغرور می چسباند تا صدای ناله ی گردن کلفت های فوتبال آسیا به عرش برسد.او با هر گل دست هایش را باز می کند و در شعاع دایره ای کشیده نشده می چرخد و دست آخر در نقطه ای معلوم با مشتی گره کرده به هوا می پرد و فریاد می زند. انگار بارها این خوشحالی را تمرین کرده باشد هربار همچو دفعه ی قبل. همان دایره،همان مشت،همان فریاد... تمام ایران حالا قربان صدقه ی او می روند و برای قدم نو رسیده ی فوتبال ایران اسپند دود می کند.هیچ کس دیگر دلش برای پیوس و صمد مرفاوی تنگ نیست.همه ی ایران نام یک نفر را زمزمه می کنند،علی دایی.
همان روز دیوار اتاقم می فهمد که باید بخشی از سینه اش را به پوستر شهریار تقدیم کند.همان روز چیزی در قلبم زوزه می کشد. گویی دارد جایی برای کسی باز می شود. دایی حالا در کنار عابدزاده کلید دار قلبِ یک کودک هفت ساله شده است...

2-بعدها راهی اروپا می شود وبعد از گذر از آرمینیا بیلفلد به پیراهن باواریایی ها می رسد.نمی دانم دل بکن بایر کی برای سروِ فوتبال ایران لرزید اما به هر رو او با قراردادی گران راهی مونیخ شد تا پیراهن 24 بایرن را تصاحب کند .دایی برای فیکس شدن در تیم هیتسفیلد به جنگ ستاره هایی چون البر، روکه سانتاکروز و کارستن یانکر می رود اما موفق نمی شود پیکان خط حمله ی بایرن را از آن خود کند. دایی درهمان روزهای سردِ آلمان جنگندگی را مشق می کند و بخش بزرگی از شخصیت اش را روی نیمکت بایرن وهرتا می سازد.همان روزها دایی می فهمد که برای رسیدن به هدفش باید بجنگد.در هرتا بخشی از این درس جدید را به نمایش می گذارد،جایی که با سماجت توپ را از "فلو" می دزدد و به تور دروازه ی چلسی می چسباند. فوتبالش در اروپا به پایان می رسد و به امارات و از آنجا دوباره به ایران برمی گردد. دایی حالا یک هدف مهم دارد.هدفی که دست نیافتنی به نظر می رسد،شکستن رکورد تعداد گل ملی بوشکاش! اما علی به دنیا آمده برای انجام کارهایی نشدنی. دایی برای شکستن رکورد گل ملی از هیچ کوششی فروگذار نمی کند. برای کم اهمیت ترین بازی ها هم به اردوی تیم ملی می رود. در ساده ترین بازی ها 90 دقیقه می دود و حرص می خورد.. سر و پا و دست اش را جلوی توپ می گذارد. همه ی پنالتی ها را می زند و کم کم ایستگاهی ها را هم از آن خود می کند.هیچ موقیت گلی را به کسی تقدیم نمی کند. او در نهایت درسال 1382 و در دیدار با لبنان به هدفش می رسد.او آقای گل فوتبال جهان می شود اما برای اینکه دست نیافتنی تر شود رقم گل هایش را به 109می رساند.رکوردی که شاید تا قرن هاشکسته نشود.جنگندگی حالا برای دایی یک قانون است. قانونی که از جوان اردبیلی شهریاری ساخته که هیچ کس نمی تواند شانه هایش را به خاک بمالد. هیچ کس ! حتی درخشان وپروین و کاشانی و مایلی کهن. قانونی که دایی را به چنان جسارتی رسانده که قرارداد میلیاردی اش را رو می کند و آن را حق خودش می داند،برعکس خیلی از ستاره های دیگر که قراردادشان را در هزار صندوق و گنجه قایم می کنند تا دست کسی به آن نرسد.
حتی وقتی بعد از جام جهانی 2006 با سنگین ترین حملات مواجه می گردد و نامهربانانه از تیم ملی خداحافظی" می شود " باز هم برمی گردد و خیلی زود در ردای سرمربی سایپا جام قهرمانی را بالای سر می برد و بعد روبروی دوربین قرار می گیرد و می گوید:" این بازی برای من همه چیز بود!" دایی آنگونه که دوست دارد خداحافظی می کند. با غرور. با قهرمانی...

3-دایی در قامت سرمربی گاهی غیر قابل تحمل می شود. او همان قدر که در کار کردن با جوانها خبره است در مدیریت ستاره ها ناتوان است.همین ناسازگاری اش با ستاره ها گاهی تیم هایش را به لبه ی پرتگاه رسانده و حتی گاهی نابود کرده. تیم ملی در زمان او علی کریمی را از دست داد و در عوض به مکانی برای تجربه اندوزیِ غلام نژاد و اشجاری تبدیل گشت. در پرسپولیس ستاره ها یک یک پریدند و در عوض جوانهای با استعدادی که گاهی بی تجربه گی شان قاتل تیم می شود جایگزین آنها شدند.این منش دایی در تیم هایی که فرصت برای سرمربی فراهم است مدل پذیرفته شده ای است اما در تیمی همچون پرسپولیس که هواداران مجنونش چیزی جز برد نمی خواهند نه.باید منتظر باشیم تا ببینیم پرسپولیس 93 چه برگی از خاطرات دایی خواهد بود...سقوط یا صعود!شکست یا پیروزی..اما فارغ از هر نتیجه، دایی درفوتبال ایران جاودانه خواهد ماند.

نویسنده: رضا فراهانی