ارتش سرخ دات کام

تحلیل ها

جنگ سیدجلال با سرنوشت؛ بنجامین ...

نویسنده : ارتش سرخ

-

نظرات : 0 اظهار نظر

-

4 سال پیش

جنگ سیدجلال با سرنوشت؛ بنجامین باتن و سنین کودکی

ارتش سرخ دات کام :

هیچ کدام از مایی که سال هاست فوتبال داخلی را دنبال می کنیم، عادت به تماشای مکرر سیدجلال حسینی روی نیمکت تیمی نداریم. چه در زادگاهش، انزلی، چه در تهران و اصفهان و چه در تیم ملی، پیراهن شماره 4 وی مانند شنل S سوپرمن یک منجی رسوخ ناپذیر را در قلب هر خط دفاعی تداعی می کرد. سیدجلال در 33سالگی به پرسپولیس بازگشت اما مانند آندره آ پیرلو در یوونتوس، بهترین خاطرات بازیگری اش را در سال های پایانی اش رقم زد؛ به گونه ای که باورکنیم او پیر می شود؛ ولی تمام، نه. کاپیتان اول قرمزپوشان پایتخت، از 490 دقیقه ممکن در نیم فصل دوم (متن پیش از دیدار پرسپولیس و ماشین سازی نگارش شده)، تنها 280 دقیقه به میدان رفته؛ کمتر از نصف کل زمان ممکن. این یعنی سیدجلال انتخاب سوم یحیی گل محمدی است؛ پس از محمدحسین کنعانی زادگان و شجاع خلیل زاده. آمار هم گواه می دهند که ملی پوش محبوب ویلموتس و کی روش و پلنگ مازندران به خوبی از عهده اداره خط دفاع ارتش سرخ برآمده است. پرسپولیس بدون سیدجلال در نیم فصل دوم تنها دو گل از پیکان و شهرخودرو دریافت کرده؛ در حالی که تنها در شهرآورد 92، استقلال به دفاعی که کاپیتان حسینی آن را رهبری می کرد همین تعداد گل زد. چه در دوران کالدرون و چه در حال حاضر، هیچ گاه در فصل جاری به شماره 4 باتجربه پرسپولیس به چشم یک بازیکن ثابت نگاه نشده. البته نه این موضوع و نه عدد 38، هیچ کدام دلیلی بر افت فنی سیدجلال نیست. با وجود اینکه می توان دید صخره پرسپولیسی ها نسبت به فصل های قبل کندتر بازی می کند و واکنش هایش مانند پنج سال قبل برق آسا نیست اما سیدجلال هم چنان یکی از برترین های لیگ است؛ هم از نظر آمادگی جسمی و فنی و مهم تر از آن، از حیث شخصیت حرفه ای و روحیه رهبری.

با وجود همه اینها، بازیکنی که دو سال قبل در چنین روزهایی او را به واسطه گل استادانه اش به الجزیره که آغاز فرار پرسپولیس به سوی نایب قهرمانی آسیا بود، سوپرمن خطاب می شد، با تراژدی مواجه شده که در روزهای واپسینش در تیم ملی طعم تلخ آن را چشیده بود. نه برای تیم ملی که دوران طلایی خط دفاعی اش را با شماره 4 تکرارنشدنی اش ساخت، نه برای پرسپولیسی که با کاپیتانی سیدجلال رکورد کلین شیت تاریخش در لیگ را سال به سال بهبود بخشید و نه برای هیچ کدام از ما، روبه روشدن با واقعیت تلخ «رسیدن به خط پایان» ساده تر از خود کاپیتان حسینی نیست؛ سیدجلال بی شک مانند شخصیت معروف بنجامین باتن بود که با گذر زمان چهره اش جوان تر می شد. او در سال های به اصطلاح پیری فوتبالی خود، بیش از پیش در مستطیل سبز می درخشید. او هنوز فروتنانه می خواهد ثابت کند که دود از کنده بلند می شود؛ اینکه او هنوز همان مدافع سرسخت و تسلیم ناپذیر جام جهانی برزیل است. حقیقت تلخ آن است که دیر یا زود، زمان کودکی بنجامین باتن فوتبال ایران هم فرا خواهد رسید و این ساعت معکوس هم پایان را فریاد خواهد کشید. اما جلال حسینی که می شناسیم، تا آخرین لحظه ای که فرصت دارد، خواهد جنگید تا شخصیتی را حراست کند که قرار است الگوی نسل های بعدی فوتبالمان باشد؛ مدافعی که منش اخلاقی و فیزیک بدنی را با هم داشت؛ بازیکنی که هیچ گاه اسیر ماجرای حاشیه ای نشد و مانند یک سرباز در خدمت تیمش بود؛ ستاره ای که از زمانی که اوج گرفت تا روزی که کفش هایش را آویخت، بهترین خود را در زمین ارائه می داد؛ به گونه ای که پس از هیچ دیداری، حتی اگر تیمش شکست را تجربه کرد، سرش جلوی هوادار خودی افکنده نباشد.

لینک کوتاه : https://arteshesorkh.com/p/131032

نظرت رو بنویس

از حروف انگلیسی استفاده نکن

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر فقط کاربرانی که در سایت ثبت نام کرده باشند میتوانند نظر ثبت کنند.
جهت ثبت نام میتوانید اینجا کلیک نمایید.

اولین نفری باشید که نظرش را ثبت می کند.