حاتم طایی فوتبال بدون نقاب

 شاید یکی از خاص ترین قاب های فوتبال ایران دیروز به ثبت رسید؛ تصویری از حسین هدایتی که با لباس زندان کنار ده متهم دیگر اخلال در نظام اقتصادی کشور در جلسه دادگاه نشسته و محاکمه می شود. همانطور که از عنوان «متهم» برمی آید، لااقل تا اینجا انجام جرمی از سوی هدایتی احراز نشده و این در صلاحیت مراجع قضایی است که تشخیص بدهند او خبط و خطایی داشته یا نه، اما فقط یک لحظه تصور کنید مزایده چند سال پیش به نتیجه می رسید و الان حسین هدایتی به عنوان مالک رسمی و قانونی صددرصد سهام پرسپولیس شناخته می شد؛ در این صورت چه بر سر سرخپوشان می آمد؟ آیا جز این است که این تیم باید به عنوان بخشی از بدهی 1500میلیارد تومانی هدایتی به بانک سرمایه مصادره می شد و دادستانی و قوه قضاییه کنترل آن را به دست می گرفتند؟ بنابراین خوب است حالا که دولت برای به دست آوردن دل عوام دوباره حرف از مزایده و خصوصی سازی می زند، کمی دقیق تر به سرنوشت امثال هدایتی نگاه کند.

این یک سوءتفاهم بزرگ است؛ یک ریسک پرمخاطره که ممکن است همه چیز آدم را از او بگیرد. احتمالا خیلی از سرمایه گذاران شهرت طلب بخش خصوصی تصور می کنند فوتبال یک «سایه سار امن» است که در آن می توانند برای خودشان اسم و رسمی دست و پا کنند و از گمنامی بیرون بیایند. آنها اما نمی دانند که این لعنتی «دامگه حادثه» است؛ جایی که بیشتر از قبل زیر ذره بین می روی و باید تاوان خیلی چیرها را پس بدهی. یکی مثل بابک زنجانی که انگار کاسبی از تحریم و اندوختن آن ثروت افسانه ای هم باعث ارضای عطش روحی اش نشد، امتیاز راه آهن را خرید تا لابد مجال تخته نرد بازی کردن با علی دایی را به دست بیاورد، اما آخر این قصه چیزی نبود که او انتظارش را داشت؛ درست مثل قصه مه آفرید خسروی و داماش گیلان، شفیع زاده و استقلال اهواز یا همین هدایتی و پرسپولیس. اینها تازه دانه درشت ها هستند، وگرنه در بسیاری از استان ها هم می توان با مقیاس بومی، سرمایه گذاران ماجراجوی زیادی را پیدا کرد که برای کسب شهرت یا شاید هم رانت خواری و پولشویی وارد فوتبال شدند و پا در بند، سر از محبس درآوردند. موضوع ساده تر از حد تصور است؛ وقتی فوتبال ایران درآمد ندارد، یک تاجر سالم چرا باید پولش را وارد این حوزه کند؟ وقتی کسب نداریم، چطور می توانیم کاسبی مجاز داشته باشیم؟

این لباس آبی زندان، آخرین ضربه هدایتی به حیثیت و هویت سرخ پرسپولیس است. همه اتفاقات ده سال گذشته را مرور کنید تا ببینید هر کجا که هدایتی به پرسپولیس نزدیک شد، این تیم زمین خورد؛ از عضویت نافرجام و جاه طلبانه او در هیأت مدیره لیگ هشتم که به فروپاشی مدافع عنوان قهرمانی انجامید تا یاغی و صله بگیر بار آوردن بازیکنان تیم و البته داستان ابدی طارمی و خیریت که لکه اش از کارنامه جناب عابربانک پاک نخواهد شد. با همه اینها اما جماعت طماع و ظاهرپرست، او را به خاطر صنار پولی که برای پرسپولیس کنار می گذاشت مدام تر و خشک می کردند و در آن شوی مسخره، شنل جاودانگی تاریخ باشگاه را هم بر تنش پوشاندند. کاش اما می دانستیم تیم بزرگی مثل پرسپولیس بیشتر از اینکه مدیون این قبیل تجار پرهیاهو باشد، زخم خورده از فرصت طلبی آنهاست. آنکه دیروز به عنوان مخل اقتصاد مملکت در دادگاه محاکمه شد، نسبتی با پرسپولیس ندارد. اگر قرار بود نماینده پرسپولیس در چنین دادگاهی حاضر باشد، به جای صندلی متهم باید بر مسند دادستان می نشست و از اعتبار بر باد رفته باشگاهی خونخواهی می کرد که قربانی به شهرت رسیدن هدایتی شد؛ وگرنه همین الان هم او نباید «تیتر یک» می شد.