حاجي‌جان! مواظب باش

بالاخره برگشت حاج حبيب كاشاني كه اگرچه روي صندي شوراي شهر با منظره پارك
شهر تهران مي نشيند و رسالتش رتق و فتق امور كلانشهر تهران است، اما دل در
گرو فوتبال دارد. سرك كشيدن هاي گاه و بي گاه در استاديوم ها و جمع هاي
فوتبالي گواه اين ادعاست. اگرچه بار اول هيچ كس حاضر نشد فرش قرمز پيش پاي
او پهن كند اما آنچه ثمره عمر مديريتي يكساله كاشاني بود سبب شد تا امروز
منتقدان ديروزش رداي يك ناجي برتن وي كنند. مردي كه مي آيد تا كشتي
توفان زده پرسپوليس را از تلاطم امواج سهمناك حاشيه ها رهانيده و به ساحل
امن و مطمئن رساند. آنچه از صورت كاشاني در اذهان اهالي فوتبال حك شده است
تصوير يك «مدير قهرمان» است و توقع از مدير قهرمان چيزي جز نجات نيست. حاج
حبيب ديگر آن مدير سياسي نيست كه مي آيد تا انصاري فرد فوتبالي را كنار
بزند. او قبلا تاييد خود را از جامعه فوتبالي گرفته است و آغوش بازي كه
پيش رويش باز شده به همين علت است.
اما حاج حبيب در دومين آزمون دشوار
خود چون مرتبه اول رستگار خواهد بود؟ در كوران تبريك ها و سلام و صلوات كه
براي اين بازگشت به راه افتاده است شايد چندين خط آيه ياس خواندن به مذاق
ايشان خوش نيايد كه از همين باب به شكل و سياق رنجنامه اي ازگذشته و
هشداري براي آينده خطاب به خود او به رشته تحرير درمي آيد تا شايد اين
دلواپسي كه برآمده از دل است لاجرم بر دلش نشيند.
حاج حبيب! نمي دانيم
كه مي داني يا نه؟ حتما مي داني كه در فوتبال ايران تكرار قهرماني از خود
قهرماني سخت تر است. همين قصه را آن روز كه افشين قطبي هم پاشنه كفش را
وركشيد و دوباره چمدان به قصد ايران و پرسپوليس بست براي او نوشتيم. قطبي
نمي دانست يا نخواست بداند وقتي انبوهي از قول هاي آنچناني را به پايش
ريختند. حاج حبيب حتما ديدي كه چه سرنوشتي بر قطبي و پرسپوليس اش گذشت.
ديدي كه امپراتور چگونه تاج و تختش را گذاشت و فرار كرد. از مربي قهرمان
تنها چهره اي مخدوش باقي مانده است. مردي كه رسالت بزرگ خود و نيمه كاره
گذاشت و يا مجبورش كردند به چنين رفتاري.
حاج حبيب دوره و زمانه فرق
نكرده است. پرسپوليس همان تيم پرحاشيه و گرفتار است. يادت كه هست، همان
حاشيه هايي كه باعث شد كاسه صبرت لبريز شود و قهر كرده، در شوراي شهر بست
بنشيني.
حاج حبيب نگرانيم، نگرانيم كه مبادا دامي پيش پايت پهن شده
باشد. نگرانيم كه اين بار آن توپ ثانيه آخر داخل دروازه نغلتد و قهرماني
پر! راستش را بخواهي اين جماعت فوتبالي فراموشكارند. قهرماني ها را زود به
بوته فراموشي مي سپارند و واي به روزي كه شكست ها از راه برسند. نكند اين
بار تو وسيله قمار محبوبيت شده باشي. مردي محبوب كه مي آيد تا مدير
بالادستي را از فشار سكوهايي كه عليه مدير منفور شوريده اند رهايي بخشد.
قهرماني
يكساله كه خرده خرده و با خون دل حاصل شد زود بر باد نرود! آقا معلم! تو
كه سرد و گرم چشيده روزگاري خوب مي داني كه بالا رفتن از قله سخت است و
طاقت فرسا اما سقوط به آني بند است. نكند دوستان خرد و كلان از راه برسند
و سهم خواهي كنند. نكند ناگهان چشم بازكني و اين ارث پرحاشيه اي كه در
دامانت گذاشته اند لكه اي بگذارد و برود.
حاج حبيب، اي كاش نمي آمدي.
اي كاش به همان مشاور عالي بسنده مي كردي. چشم پوشي از پرسپوليس كار راحتي
نيست. مي دانيم. مي دانيم كه به پايبندي قانون دو شغله بودن قصد مديرعاملي
نداري اما از امروز به بعد آنچه بر اين تيم بگذرد و آنها كه بيايند و
بروند پاي تو نوشته خواهد شد.
حاجي جان! ملتمسان دعا از راه مي رسند.
خرده فرمايش دارند و تو هم دل رحم. مواظب باش كه امانتي را از چنگت بيرون
نكشند. حاجي مواظب باش! به همان روح برادر شهيدي كه قسمت دادند و تو را
جلو انداختند مواظب باش تا يك «موجه» ديگر در اين فوتبال نسوزد و از بين
نرود.