حاشیه نگاری یک جدایی تلخ و یک شکایت بزرگ

حکم فیفا می تواند آخرین قسمت از داستان برانکو - پرسپولیس باشد؛ داستانی که از بهار 94 آغاز شد اما در همان روزهای نخست سال 98 به شکل نامطلوبی برای پرسپولیسی ها تغییر شرایط داد.

طرفداران پرسپولیس یک جمعه آرام را سپری می کردند که ناگهان خبر محکومیت در پرونده برانکو ایوانکوویچ و ایگور پانادیچ، روی خروجی توییتر رسمی این باشگاه قرار گرفت: محکوم به پرداخت چیزی حدود یک میلیون و 300 هزار یورو که شاید با رای دادگاه درباره مارکو و زلاتکو، به حدود یک و نیم میلیون یورو نیز افزایش یابد.

در شرایطی که مدیرعامل سرخ ها محمدحسن انصاری فرد اعتقاد داشت که «جای پرسپولیس و برانکو در فیفا نیست»، چه شد که در نهایت فدراسیون جهانی فوتبال به ماجرا ورود کرد و حکم نهایی را داد؟ چه شد که قهوه خوردن دو نفره برانکو و عرب در آخرین روز اقامت سرمربی کروات در ایران، به نتیجه منجر نشد و او راه جدایی را در پیش گرفت؟ و سوال مهم تر این که چه بر رابطه برانکو و پرسپولیس گذشت که آن ها نتوانستند در این موضوع توافق کنند و به سراغ عدلیه رفتند؟

در واکاوی دلایل قطع این رابطه، باید به عمق آن توجه کرد. عمق از این نظر که برانکو دو مرتبه پای تمدید قرارداد با پرسپولیس را امضا زد که این امر در تاریخ باشگاه های ایرانی بی همتاست. از لیگ پانزدهم که پرسپولیس کار را بدون اسپانسر آغاز کرد تا لیگ هجدهم که سومین قهرمانی متوالی اش با برانکو را جشن گرفت، هیچگاه حقوق برانکو به اندازه سال آخر به تاخیر نیفتاده بود. شاید دلیلش عدم مشارکت هواداران در سامانه هواداری (اصلی ترین اسپانسر باشگاه) بوده باشد اما دلیل اصلی اتکای بیش از اندازه مدیران باشگاه به کمک های هواداری این چنینی بوده است.

اما به هر حال رابطه برانکو و پرسپولیس از حالت سفید به قرمز رسید و در این بین تاریخ های مهمی هستند که باید به آن ها توجه کرد:

یک ماه پیش از این که ایرج عرب جانشین حمیدرضا گرشاسبی شود، شایعه جدایی گرشاسبی بسیار داغ بود و در این باره از برانکو نیز سوال شد که سرمربی کروات گفت: «تفاوتی نمی کند چه کسی مدیرعامل باشد». اگرچه سرمربی کروات بعد از چند روز تفسیر متفاوتی را از این جمله خود ارائه کرد اما این را می توان در کنار آن مصاحبه تاریخی اش در روز 18 فروردین قرار داد که گفته بود: «فوتبال ایران به زودی آماتور می شود». اما در بین این دو گفته نیز، اتفاقات مهمی رخ داد.

برانکو ایوانکوویچ بین پاییز 97 و بهار 98 تقریبا هیچ دریافتی ای را نداشت. پرسپولیس چه در دوران حمیدرضا گرشاسبی و چه در دوره مدیرعاملی ایرج عرب، با خزانه خالی روز را می گذراند و سرمربی کروات نیز با مدیران باشگاه مدارا می کرد. پاداش آسیایی با شاهکار این دو مدیرعامل، به شکلی عجیب اغلب و خارج از قرارداد بین اعضای «تیم و باشگاه» تقسیم شد که همین حالا نیز مورد بحث هواداران است. اما راه جدایی برانکو از 2 فروردین آغاز شد، جایی که او با ارسال نامه ای به مدیریت باشگاه اعلام کرد که وضعیت مالی باشگاه ناامیدکننده است و همچنین خواهان پاسخ روشن باشگاه در این زمینه شد.

پرسپولیس یک هفته بعد با هدایت برانکو و با ضربه سر احمد نوراللهی استقلال را شکست داد اما ماه عسل قرمزها بعد از برد در دربی خیلی کوتاه بود. دو روز بعد از دربی (13 فروردین) این مربی نامه دوم را هم به پرسپولیس زد و بار دیگر خواستار حل مشکلات مالی خود شد. حالا اگر نامه بعدی از راه می رسید، او می توانست قراردادش را فسخ کند!

ایوانکوویچ که به نظر رابطه خوبی با مدیریت باشگاه نداشت، چند کنایه مستقیم و غیرمستقیم به مدیرعامل و هیئت مدیره زد و یک هفته بعد نیز از عدم تمدید قرارداد با بشار رسن صحبت کرد و در واکنش به خرید مهدی طارمی، میلاد محمدی و ... گفت که «بشار قرارداد ندارد اما به دنبال خرید این بازیکنان هستیم، نام تادیچ ستاره آژاکس را هم به این لیست اضافه کنید»!

اردیبهشت برای پرسپولیسی ها با آرامش سپری شد. 17 اردیبهشت برانکو به باشگاه رفت و جلسه ای را با ایرج عرب برگزار و به نقل از مدیرعامل پرسپولیس، از تلاش های او قدردانی هم کرد! چهره برانکو در پایان این جلسه شادمان بود اما یک ماه بعد، نامه نهایی هم به باشگاه رسید تا کار تمام شود...

این در حالی است که ایرج عرب روز 14 خرداد نیز یک جلسه با برانکو داشت و عکس منتشر شده از آن روز نیز، چهره ای راضی از سوی برانکو را مخابره می کرد اما در تمام این مدت، پشت این صورت که همیشه نوعی مدارا با مدیران را در خود داشت، یک برانکو ناراضی بود که خودش هم نمی دانست چرا پرسپولیس حقوق او را پرداخت نمی کند!

در نهایت برانکو از پرسپولیس رفت و یک سوال مهم برای هواداران باقی ماند: این که چرا در شرایطی که مدیران ادعا می کردند پول او آماده است، این مبلغ پرداخت نشد و این پول چه شد؟