حالا هدايتي را بهتر مي شناسيم

پايان تلخ کريمي، مي تواند شيرين باشد؛ حالا هدايتي را بهتر مي شناسيم

روزي را بايد به ياد آورد که حسين هدايتي، تنها به پشتوانه بودجه اي که در حساب بانکي خود مي ديد علي کريمي را به هيأت فوتبال استان تهران برد و با او قراردادي براي استيل آذين به ثبت رساند، مقابل خبرنگاران ايستاد و با همان جملاتي که برگرفته از ذهن کاملاً تجاري و ادبيات کاملاً بازاري اش بود، گفت: «علي کريمي متعلق به پرسپوليس است. او پيش ما امانت مي ماند تا روزي که بخواهد به پرسپوليس برگردد! »

هدايتي در حقيقت فيلمي را روي پرده تخيل و احساسات هواداران به نمايش مي گذاشت که يک طرفه براي خود او سودمند بود. او در حقيقت تلاشي مضاعف را براي در اختيار گرفتن پرسپوليس آغاز کرده بود. او که بي ترديد يکي از اصلي ترين عوامل ناکامي پرسپوليس در فصل گذشته بود، وقتي جايي در تيم مديريتي سال جديد پيدا نکرد، از در مهرباني و رئوفت با ستاره هايي وارد شد که مي دانست در قلب هواداران پرسپوليس جا دارند.

چه کسي مي توانست اثر انگشت پررنگ هدايتي در تفرقه هاي مديريتي پرسپوليس در فصل گذشته را ناديده بگيرد؟

چه کسي مي تواند منکر دخالتهاي مکرر او در مديريت مصطفوي و ورود به جمع ليدرها براي همسو کردن آنها شود؟

چه کسي مي تواند اين حقيقت را کتمان کند که رئيس وقت سازمان تربيت بدني با ميدان دادن به که از فوتبال و بخصوص پرسپوليس چيزي جز شهرت و محبوبيت نمي خواست، فرصت را براي تغييراتي مداوم در هيأت مديره و دخالت در امور اجرايي هر دو مدير شکل داد.

در حقيقت اين هدايتي بود که با شکل دادن گروهي از مخالفان عباس انصاري فرد (مديري که خود او نزد مهندس علي آبادي برد و او را گزينه دلخواهش براي مديريت باشگاه معرفي کرد) تفرقه را به قلب باشگاه وارد کرد. رحمان رضايي و حتي علي کريمي به سادگي غرق در بازي مديري شدند که همه چيز را در معادلات بازاري خود مي ديد.

حسين هدايتي با همين زيرکي خود بود که علي کريمي را شکار کرد و البته براساس همين تفکر هم بود که خود را باز هم به هواداراني که از پشت پرده داستانهاي پرسپوليس اطلاعي نداشتند نزديک کرد.

هدايتي البته در معادلات خود دچار اشتباههايي شد. او که خوب مي دانست پرسپوليس با عباس انصاري فرد و تيمي که ساخته به هيچ هدف بالايي نمي رسد، اميدوار بود با کمک هوادارانش روي سکوها جاي مديرعامل را بگيرد. ولي در حقيقت رؤياي او با حضور مردي مانند حبيب کاشاني رنگ باخت. کاشاني مانند رجلي که هدايتي را به پرسپوليس آوردند، اهليتي با مراودات او نداشت!

****

جمله اول هدايتي فراموش شدني نيست: «کريمي به هواداران پرسپوليس تعلق دارد... او به امانت نزد ما مي ماند! » و البته ماندگارتر از آن اين جمله بود: «هر زمان هواداران و کريمي بخواهند او به پرسپوليس برمي گردد! »
و اما اين تمام شروط واقعي هدايتي براي بازگرداندن علي کريمي نبود.

او ابتدا راههاي حضور خود در هيأت مديره پرسپوليس و نشستن بر کرسي رياست باشگاه را سنجيد و وقتي به اين اطمينان کامل دست يافت که کاشاني جايي را براي فرصت طلبيهاي او خالي نگذاشته، نامه رسمي باشگاه پرسپوليس براي دراختيار گرفتن کريمي را با پاسخ منفي و البته دلايلي بي بها و فاقد ارزش همراه کرد! مي شد از متن سرد و تلاش مکتوبانه نگارنده در دور ماندن از تريبون پرمخاطب پرسپوليس را حدس زد !

در حقيقت بايد از حبيب کاشاني ممنون بود که چهره واقعي مردي که قبل از اين هم تلاش کرده بود به هيأت مديره باشگاه پرسپوليس و استقلال نزديک شود را نشان داد. وقتي از دل سازمان تربيت بدني خبر مي رسد که براي هدايتي هيچ تفاوتي ميان مديريت در استقلال يا پرسپوليس وجود نداشته و او تنها علاقه مند به مطرح کردن نام خود در يکي از اين دو باشگاه بوده، بيشتر ماهيت جملاتش در مورد کريمي و هواداران و بعد آزاد نکردن جادوگر براي پرسپوليس را درک مي کنيم.

هدايتي نمايش خود را به بدترين شکل ممکن به پايان برد. داستان غم انگيز وداع يک ساله کريمي با پرسپوليس، محصول مشترکي بود که هدايتي و انصاري فرد با سهمي يکسان آن را عليه هواداران ساختند.

پايان غم انگيز کريمي اين حسن را داشت که ماهيت واقعي مرداني که براي پرسپوليس دندان تيز کرده اند را نشان دهد.