حرف هایش

 تیم ملی فوتبال چه بخواهد، چه نخواهد پروسه آماده سازی خود را کلید زده است!

۱-کی روش که مردان ملی را و «دار و ندار» فوتبال شان را خوب و کامل می شناسد، برای تبدیل تیم ملی به یک تیم قوی تر، از چند جهت، حمله حساب شده ای را آغاز کرده است!

کی روش که می داند مردانش در کدام زمینه ها کم دارند، ترسی از بالا رفتن سطح انتظارات و بیمی از اضافه شدن حدود توقعات مردمی ندارد! کی روش ضرورتی - از سر ترس- برای پایین آوردن انتظارات حس نمی کند. او در اقدامی که ۱۸۰ درجه مخالف این خواست و این نگاه است، حرف هایی را به میان می آورد که بیش خواهی و بلندپروازی را دامن می زند! سخنان کی روش، هم انگیزاننده است و هم مسئولیت آفرین! هم امیدوارکننده است و هم متضمن کوششی است بی وقفه!

کی روش می داند در جام جهانی، چگونه تیمی باید بود و برای «شدن» تیمی که مطلوب است، چگونه باید تمرین کرد تا صاحب ویژگی های لازم و مطلوب شد! کی روش با سخنان جهت دار و به خودآورنده اش، در کار تقویت کردن و ساخته تر نمودن، قدرت روحی و افزودن بر روحیه تیمی و ایجاد باور و اعتماد به نفس است! کی روش بیکار ننشسته است! کی روش به انفعال و بی عملی دچار نشده!

۲- برای تیم ملی، هرچه پیش آید، خوش آمدنی نیست و برای تیم ملی، باید به دست خود آینده محتوم را ساخت و پدید آورد! تیم ملی نیک آگاه است که باید به استقبال آینده برود! تیم ملی نیک خبر دارد که این روزها تا جام جهانی، وقت دست روی دست گذاردن نیست و نباید «دست دست» کرد و فرصت های زمانی را که «فرّار» و گریزنده اند، از دست داد!

کی روش، نبردش را از فردای قرعه کشی در کاخ کرملین آغاز کرد! کی روش جهت نبردش علیه عادت های قدیمی را، با وارد شدن به دایره حرف و با نقد تیم ملی و اشاره به خصوصیات دست و پاگیر تیم ملی مورد اشاره قرار داد!
کی روش در درجه اول از این یاد کرد و بارها هم به تکرارش نشست که وقت تنگ است! زمان اندک است! کی روش علناً گفت که فرصت زمانی ناچیز است!

جان مایه سخنان آقای کی روش، امید است! خواسته های او که باید مورد توجه همه جانبه ای قرار بگیرند، همه نویدبخش روزهای بهترند و همه امیدوارمان می کند که می شود. «او» کلاس بازی های جام جهانی را می شناسد و به سطح فوتبالی که در لیگ برتر ایران عرضه می شود، وقوف کاملی دارد. از این روی، به هفته ای یک روز برای تیم ملی بسنده می کند و از اردوهای ۲۴ ساعته، برای ریکاوری تیم ملی، طوری حرف می زند که انگار ویژه ترین خواسته اش را درمیان می گذارد!

کی روش می داند که در لیگ برتر، میزان آمادگی حرکتی و حدود سرعت رایج دقیقاً چقدر است و در یک مقایسه روشن، به ضرورت کاستن از تفاوت هایی که به سود فوتبال ایران نیست، می پردازد!

کی روش که می داند «سِر» اصلی و «راز» مرکزی فوتبال، در دویدن و بیش دویدن است، مهارت های تکنیکی وحید امیری را ممتاز می خواند و برتری «جوردی آلبا» را بر وریا غفوری، وزن حرکتی مرد کلیدی «تیکی تاکای» اسپانیا برمی شمارد. او می خواهد توان دویدن را در تیم ملی ایران بالا ببرد! دست کم تا یک سوم، آیا این زیاده خواهی است؟ آیا می توان با این درخواست موافقت نکرد؟

۳- کی روش به برنامه غلط AFC اشاره کرده و به سنگ اندازی های کنفدراسیون فوتبال آسیا هم می پردازد و از ضرورت مقابله با این بساط فکری، که اصلاً به فکر توفیق همه جانبه فوتبال قاره نیست، سخن می گوید!  کار ما در این میان چیست؟ ما چه وظیفه ای برعهده داریم؟ به فکر پیشرفت خود بودن، یا برنامه های شیخ سلمان و دار و دسته اش را اجرا کردن؟

از سردار آزمون، کریم انصاری فرد، قوچان نژاد، جهانبخش، کاوه رضایی، سامان قدوس و مهدی طارمی و نیز وحید امیری و مهدی ترابی، یک مجموعه تهاجمی لایق پدید آوردن یا سوختن فرصت ها؟ یا به باد دادن موقعیت های واقعی؟

چه باید کرد؟ در قبال استعدادی که در تیم ملی جمع شده و تلنبار شده، چه باید کرد؟ آیا نباید از سیدجلال و پورعلی گنجی و غفوری و میلاد محمدی و حاج صفی و ابراهیمی و دژاگه و عزت اللهی و کریمی و رامین رضاییان و... بهترین تیم ۱۰ ساله اخیر را ساخت؟ آیا نمی توان ساخت؟ آیا بیرانوند، نباید در جام جهانی در سطحی جهانی بازی کند و بدرخشد؟ حرف های کی روش را جور دیگری باید شنید! تیم ملی را، جور دیگری باید دید!

نویسنده: اردشیر لارودی