حماسه ناتمام

همه ما که با حسرت از دست رفتن قهرمانی آسیا را شاهد بودیم، همه ما که این تیم زندگی مان است، همه ما پرسپولیسی های مغموم، بیشتر از بخت بدمان گله مندیم و از وی ای آر لعنتی تا تیمی که تا آخرین لحظه جنگید و نتوانست.

اولسان در مقابل پرسپولیس آن تیم ترسناک مراحل قبل نبود و واقعیت این است که می شد این کره ای ها را برد. می شد این ملت اندوهگینی که زیر فشار اقتصادی و کرونا و هزار و یک مشکل دلخوشی اش همین فوتبال است را شاد کرد، اما و هزار اما که فینال2020 آسیا شب ما نبود. مایی که با اندامی مجروح و ترکیبی ناقص پا به فینال گذاشته بودیم.

حالا که بازی تمام شده می شود نکته ها گفت و عملکرد بازیکنان و اندیشه های کادر فنی را نقد کرد. انصاف اما حکم می کند که بگوییم پرسپولیس در فینال آسیا فراتر از انتظار بازی کرد. غیبت وحید امیری و احسان پهلوان و عیسی آل کثیر کار خودش را کرد ولی این بهترین بازی سال های اخیر امید عالیشاه بود و مهدی عبدی جوان کاری را که باید می کرد انجام داد.

 آنچه در عصر دلگیر دیروز شاهدش بودیم حماسه ای ناتمام بود. 2 سال پیش وقتی در یک قدمی جام بودیم و دست های خالی مان اجازه نداد قهرمان شویم همه می گفتیم کی می شود که دوباره به فینال برویم. الان هم احتمالا خیلی ها همین حرف را می زنند. حسرت ها همچنان ادامه می یابد اما این پرسپولیس را به خاطر خواهیم سپرد. پرسپولیسی که بازهم در قدم آخر کم آورد؛ به اندازه یک قدم؛ کمی تمرکز و دقت بیشتر می توانست 29 آذر 99 را به یکی از روزهای مهم تقویم مبدل کند.

این حماسه هم درنهایت ناتمام ماند اما پای این تیم خواهیم ماند که زندگی مان است که با آن خندیده ایم و اشک ریخته ایم. پرسپولیس برای ما یکی از معدود بهانه ها برای ادامه دادن است. چشم انتظار فینال سوم می مانیم...