حمید استیلی؛ تهدید و فرصت های 18 آذر

نتیجه ای که در غروب سرد یازدهم آذر روی تابلوی ورزشگاه آزادی نقش بست، یک پیام آشکار برای هواداران پرسپولیس داشت؛ «افت و خیزهای تیم حمید استیلی تمامی ندارد».

پرسپولیس که بعد از شکست مقابل مس کرمان، باختن را موقتاً فراموش کرده بود و در این هفته ها چند نتیجه رضایت بخش هم گرفته بود، با تک گلی که ردپای اشتباه علیرضا حقیقی هم در آن محسوس بود، باز هم همان شرایط گذشته را تجربه کرد؛ اعتراض تماشاگران، عذرخواهی مربی و شعار «حیا کن، رها کن»

این شکست درحالی اتفاق افتاد که پرسپولیس نسبت به روزی که سایپا را در همین ورزشگاه شکست داد، تیم به مراتب بهتری بود؛ توپ را بهتر به گردش در می آورد، در دفاع کم اشتباه تر بود و حملات موثرتری هم تدارک دید. اما تماشاگری که نتایج هفته های گذشته پرسپولیس ، آستانه تحملش را به شدت پایین آورده، با این فاکتورها اقناع نمی شود. هواداران پرسپولیس ، رقیب سنتی شان استقلال را با اختلاف امتیازی دو رقمی در صدر جدول می بینند و این یعنی پایان رویای قهرمانی در لیگ یازدهم.

راه نجات از بحران

در واقع تنها راه نجات پرسپولیس برای فصلی که هنوز راهی طولانی تا پایان آن باقی مانده، قهرمانی در جام حذفی است؛ عنوانی که در دو سال گذشته نصیب پرسپولیس شده و این همان جامی است که شکست های متعدد پرسپولیس در زمان مربیگری علی دایی را به نوعی پنهان کرد. به بیان دیگر اگر کارنامه علی دایی را با حمید استیلی صرفاً در لیگ مقایسه کنیم، به تفاوت معنی داری میان عملکرد این دو مربی نمی رسیم. پرسپولیس در دوره علی دایی برای اولین بار پنج شکست پیاپی را تجربه کرد، برای اولین بار در لیگ تعداد شکست هایش دو رقمی شد و باز هم برای اولین بار در مسابقات آسیایی بین چهار تیم، چهارم شد ولی دو قهرمانی پیاپی در جام حذفی، همه این خاطرات تلخ را در ذهن هواداران پاک کرد. اما آیا چنین سرنوشتی می تواند برای حمید استیلی هم در پیش باشد؟ آیا قهرمانی در جام حذفی استیلی را به مرد محبوب سکوها تبدیل خواهد کرد؟

فرصت یا تهدید؟

بازی 18 آذر مقابل استقلال، می تواند برای حمید استیلی هم «تهدید» باشد و هم «فرصت». تهدید این است که پرسپولیس برای چهارمین بار در یک سال و نیم اخیر، بازنده دربی باشد. در این صورت دیگر عذرخواهی ها و وعده های استیلی برای بهتر شدن، احتمالاً دیگر پذیرفته نخواهد بود و مربی پرسپولیس بر سر دو راهی «اخراج یا استعفا» قرار می گیرد. از منظر فوتبالی، بعید است که اعضای هیات مدیره فعلی پرسپولیس که در این یکی دو ماه اخیر همه برنامه هایشان را معطوف به فصل آینده کرده اند، بعد از شکست مقابل رقیب سنتی و بیرون رفتن از گردونه جام حذفی، باز هم از استیلی حمایت کنند. اما «فرصت» آن است که پرسپولیس در این دربی برنده باشد، در این صورت استیلی با یک تیر، دو نشان زده؛ هم گام بلندی به سوی قهرمانی در جام حذفی برداشته و هم بازی سرنوشت ساز را از استقلال برده است. استیلی خوب می داند که «مربی پیروز دربی» تا مدت ها حاشیه امنیت دارد و همین تک بازی می تواند جو سکوها را به سود او دگرگون کند.

اشتباه پیش از بازی

از این منظر، مربی پرسپولیس در این چهار روزی که برگزاری دربی در 18 آذر قطعی شده، در جنگ های روانی پیش از بازی (که تجربه نشان داده تاثیرگذار است) حرفه ای عمل نکرده؛ درخواست از سازمان لیگ برای تعویق این بازی و شمارش تعداد محرومین و مصدومین تیم در کنفرانس مطبوعاتی، این ذهنیت را در اردوی پرسپولیس ایجاد می کند که «ما آمادگی مقابله با استقلال را نداریم و قبل از شروع بازی دست ها را به علامت تسلیم بالا برده ایم». اما مرور سوابق رویارویی دو تیم نشان می دهد که در بعضی موارد، تیم قوی تر، لزوماً برنده نبوده و حوادث داخل زمین به گونه ای رقم خورده که تیم ضعیف تر، نتیجه ای شگفت انگیز رقم زده است.

نتیجه هرچه باشد، در این تردیدی نیست که دربی 18 آذر، دیداری تعیین کننده در سرنوشت مربیگری حمید استیلی خواهد بود.