حوصله همه سر رفته است / وقتی نه درخشان انگیزه دارد و نه بازیکنان

پس از دو بازی خوب و درخشان در لیگ قهرمانان آسیا، همه در انتظار تیمی متفاوت از پرسپولیس بودند اما بازگشت پرسپولیس به لیگ، بازگشت به همان فوتبال ملال آوری بود که از ابتدای فصل شاهد بودیم. پرسپولیس در لیگ برتر تیمی متفاوت از آنچه در لیگ قهرمانان به نمایش گذاشته بود شد چون فضای لیگ برتر برای بازیکنان فرق می کند و مهم ترین مساله این است که بازیکنان پرسپولیس با فاصله ای که از صدر جدول گرفته اند، انگیزه های لازم برای بازی در لیگ را ندارند. آنها در لیگ برتر فقط بازی می کنند که بازی کرده باشند چون مجبورند اما هیچ انگیزه و هدفی در لیگ ندارند. وضعیت پرسپولیس در لیگ برتر به شکلی درآمده که آنها از کسب سهمیه برای حضور در لیگ قهرمانان سال بعد هم ناامید هستند و مجموعه این عوامل پرسپولیسی را شکل داده که در تبریز بازی را می بازد و پس از دریافت گل، برای تغییر نتیجه به آب و آتش نمی زند.

این پرسپولیس کجا؛ پرسپولیسی که مقابل لخویا دیدیم کجا؟ آیا از محمد نوری مقابل تراکتور همان فوتبالی را تماشا کردیم که در دو بازی لیگ قهرمانان دیده بودیم؟ چرا مثلا در بازی دیروز اشتباهی فاحش از بازیکنی به نام حاتمی سرمی زند که منجر به گل 3 امتیازی تراکتوری ها می شود اما هرگز چنین اشتباهاتی را نه توسط حاتمی که از سوی هیچ کدام از بازیکنان در لیگ قهرمانان شاهد نبودیم.

البته بی انگیزگی تنها به بازیکنان خلاصه نمی شود؛ به نظر می رسد کادر فنی پرسپولیس هم بی حوصله به بازی های لیگ برتر نگاه می کنند و وقتی میان لیگ قهرمانان و لیگ برتر دست به مقایسه می زنیم، پرسپولیس را در ازبکستان تیمی سازمان یافته و با دفاعی چند لایه می بینیم که هرگز به حریف خود اجازه خلق یک موقعیت هم نمی دهد. تمام ضربات سر را محسن بنگر می زند و لیدر خط دفاع است. در خط میانی محمد نوری همه کار می کند؛ از توپربایی گرفته تا بازیسازی و دادن پاس اول حمله. ترکیب او با طارمی و عالیشاه، پرسپولیس را در فاز هجومی به یکی از بهترین تیم های لیگ قهرمانان بدل کرده بود اما در لیگ برتر هرگز این مثلث هجومی شکل نمی گیرد و نشانی از آن پرسپولیس بزرگ نمی بینیم.

برای پرسپولیس لیگ برتر تمام شده است. آنها با 10 شکست یکی از بدترین فصل های 2 دهه اخیر را سپری می کنند و وقتی قهرمانی یا گرفتن سهمیه از دسترس پرسپولیس خارج شده، چهارمی یا سیزدهمی برای بازیکنان هیچ تفاوتی ندارد اما درخشان و کادر فنی باید مراقب باشند تا این روحیه در آسیا تکرار نشود و پرسپولیس اگر در لیگ نتیجه نمی گیرد، لااقل در لیگ قهرمانان به گونه ای ظاهر شود که به عنوان صدرنشین به مرحله بعد صعود کند تا میزبان بازی حذفی باشد و شانس رسیدن به مراحل بالاتر را از دست ندهد.

ختم کلام؛ لیگ برتر برای پرسپولیس تمام شده است و این تیم با این روحیه و انگیزه، در لیگ برتر باز هم می بازد و می بازد تا لیگ به اتمام برسد. پرسپولیس امسال را هم مثل سال های قبل از دست داد؛ تنها کورسوی امید لیگ قهرمانان است به شرطی که آنها همان تیمی باشند که در 2 بازی اول مقابل لخویا و بنیادکار ظاهر شدند نه تیمی که در تبریز شاهد بودیم و برای جبران گل خورده، قدم از قدم برنمی داشت.

پرسپولیس با نمایش های آسیایی اش ثابت کرد که می تواند به یک تیم بزرگ و مدعی تبدیل شود اما مساله اینجاست که نه درخشان انگیزه ای برای تغییر در لیگ برتر دارد و نه بازیکنان. حوصله همه از بازی های پرسپولیس سر رفته است. حتی خود بازیکنان هم حوصله خودشان را ندارند. تیمی تا این اندازه بی حوصله، لاجرم محکوم به باخت، باخت و باز هم باختن است.

نویسنده: سعید زاهدیان